Εκπλήσσομαι με την λογική των στρατευμένων σχολιαστών που στη μία τους ανάρτηση διαβεβαιώνουν ότι ο κορωνοϊός είναι εντελώς ανώδυνος, «μία απλή εποχιακή γρίπη», την οποία διογκώνουν τα συμφέροντα για να βγάλει κέρδη ο καπιταλισμός και στο επόμενο εκνευρίζονται γιατί οι παπάδες δεν κλείνουν τις εκκλησίες και έτσι μεταδίδεται ο δολοφονικός ιός.
Αδιαφορώ πλήρως για τα άρθρα που έχουν τίτλο «ποια ενημερωτική εκπομπή κέρδισε τη μάχη της τηλεθέασης για τον κορωνοϊό».
Δεν μου λείπει η ενημέρωση του Σωτήρη Καψώχα.
Παρακολουθώ τους ανατολίτικους λογαριασμούς του Ερντογάν. Σύμφωνα με αυτούς, οι Έλληνες έχουν σκοτώσει τουλάχιστον πέντε ανθρώπους στον Έβρο και ο κορωνοϊός μόνο ένα άτομο στην Τουρκία.
Απορώ με το ύφος των βουλευτών της Νέας Δημοκρατίας που πόζαραν χαρούμενοι κατά την κοινή τους έξοδο, την ώρα που θα έπρεπε να επιδείξουν την ατομική τους ευθύνη.
Κουνάω με κατανόηση το κεφάλι βλέποντας ότι φωτογραφία των προηγούμενων βουλευτών παρουσιάζεται σαν εντελώς πρόσφατη, ότι δηλαδή οι συγκεκριμένοι έσπασαν την απαγόρευση και με το έτσι θέλω άνοιξαν μια ταβέρνα για να γλεντήσουν.
Τρομάζω όποτε χτυπάει το κινητό με τον ήχο των ειδοποιήσεων της πολιτικής προστασίας. Αμέσως μετά ησυχάζω, γιατί νιώθω ότι κάποιοι με νοιάζονται.
Κατανοώ ότι κάποιος δεν θέλει να βγει στο μπαλκόνι για να χειροκροτήσει γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό. Ακατανόητη είναι η επίθεση σε όσους το κάνουν και η ξινίλα που θέτει εγκυκλοπαιδικές ερωτήσεις στην Μαρέβα Μητσοτάκη και μόνο σε περίπτωση που εκείνη απαντήσει σωστά, τότε θα καταδεχτούν να βαρέσουν και εκείνοι παλαμάκια.
Επιβεβαιώνω ότι οι επαγγελματίες της συμπόνιας αγαπούν μόνο τον εαυτό τους.
Μελαγχολώ στη σκέψη ότι ο Μπόρις Τζόνσον διαχειρίζεται μια τέτοια κρίση και θλίβομαι διαβάζοντας ότι ο συγκεκριμένος αποτελεί είδωλο της μερίδας των συμπατριωτών που πάντα αναζητούν ριζικές λύσεις. Πριν με την ευγονική της Χρυσής Αυγής και τώρα με την «ανοσία της αγέλης» του βρετανού πρωθυπουργού.
Θέλω να βουλώσω τα αυτιά μου ακούγοντας βρισιές στις ουρές έξω από το σουπερμάρκετ.
Γελάω με τα κανάλια, τις εκπομπές και τους παραγωγούς οι οποίοι, αφού εξέθεσαν τους συνεργάτες τους σε υποχρεωτικό συγχρωτισμό, χορούς, αγκαλιές και πανηγύρια, μετά έβγαλαν ανακοινώσεις όπου επαίρονται γιατί «βάζουν τον εργαζόμενο πάνω απ’ όλα».
Δεν εξεπλάγην βλέποντας το βίντεο όπου ένας αγανακτισμένος πολίτης προπηλακίζει μία φαρμακοποιό. Την ίδια δουλειά έκανε το είδος και στις πλατείες μουντζώνοντας, στήνοντας κρεμάλες και σπάζοντας κεφάλια.
Δεν γελάω με αυτούς που, αντιγράφοντας τους Κινέζους και τους Ιταλούς, βγαίνουν στα μπαλκόνια και επιλέγουν να τραγουδήσουν «ο Χάρος βγήκε παγανιά».
Αισιοδοξώ ότι μέσα από τον παραλογισμό της αρρώστιας υπάρχει περίπτωση να γεννηθεί ένας πιο λογικός κόσμος.
Ανησυχώ ότι...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου