ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πανδημίες και συστήματα

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Ακόμη δεν τον είδανε, Λένιν τον είπανε.  

Περί του κορωνοϊού ο λόγος, για τον οποίο μπορεί να μην έχουμε βρει θεραπεία, αλλά πολλοί ανακάλυψαν ότι ο ίδιος θα θεραπεύσει την κοινωνική ασθένεια του καπιταλισμού.

Ετσι, στον μεγάλο πόλεμο κατά της πανδημίας, άρχισαν οι θεωρίες περί «υπαρξιακής κρίσης του συστήματος», μια κρίση που έζησε το 1917 όταν πέτυχε το πραξικόπημα των Μπολσεβίκων, το 1929 όταν έγινε το Κραχ στη Wall Street, το 1936 όταν καλύφθηκε (στα χαρτιά) το πενταετές πλάνο παραγωγής της ΕΣΣΔ, το 1945 όταν η Σοβιετική Ενωση υποδούλωσε τη μισή Ευρώπη, το 1973 στην πρώτη πετρελαϊκή κρίση, το 2008 με τη Lehman Brothers, και πάει λέγοντας. Φορούν τα γυαλιά τού «έτσι κι αλλιώς η γη θα γίνει κόκκινη – ή κόκκινη από ζωή ή κόκκινη από πανδημίες» και μετά διαβάζουν την πραγματικότητα. 

Να σημειώσουμε ότι επιδημίες υπήρχαν και στον «παράδεισο». Η επιδημία της χολέρας (1961-1975) έφτασε στην ΕΣΣΔ το 1966 και υπολογίζεται ότι μέχρι το 1971 σάρωσε από την Οδησσό μέχρι το Μπακού. Ο υπόλοιπος κόσμος δεν έμαθε τίποτε γι’ αυτή. Εκεί η γη ήταν κόκκινη από ζωή και ο λόγος περί πανδημίας ενέπιπτε στο αμάρτημα του αντικομμουνισμού, το οποίο σε σκότωνε πριν σε προλάβει ο ιός.

Το καλό με το δυτικό σύστημα –το οποίο πολεμούν πολιτικοί και θρησκευτικοί σκοταδιστές– είναι ότι, σε αντίθεση με άλλα συστήματα, προσαρμόζεται στην πραγματικότητα.  

Για το ζήτημα των ασθενειών πολλές καπιταλιστικές χώρες έφτιαξαν δημόσια συστήματα υγείας· άλλα καλύτερα κι άλλα –όπως της Ελλάδος– χειρότερα. Στην Ελλάδα είναι χειρότερο όχι γιατί δεν έχουμε καλούς γιατρούς, αλλά διότι ο σχεδιασμός του δεν είναι με βάση τις υγειονομικές ανάγκες, αλλά περισσότερο έχει να κάνει με τοπικές πιέσεις για νοσοκομεία σε κάθε πρωτεύουσα και συμπρωτεύουσα νομού, αντί να υπάρχουν μεγάλα και άρτια νοσοκομεία στην έδρα κάθε περιφέρειας και Κέντρα Υγείας παντού.

Οπως γράφαμε και παλιότερα, «με τους περήφανους αγώνες των κατοίκων όλων των περιοχών της χώρας και με τη γενναία συμβολή τοπικών ψηφοθήρων, κάθε νομός απέκτησε ακριβά κελύφη νοσοκομείων, τα οποία έχουν στα χαρτιά μονάδες που θα ζήλευε και το Τζονς Χόπκινς των ΗΠΑ, αλλά κάποια έχουν μηχανήματα όμως δεν έχουν γιατρούς, άλλα έχουν γιατρούς αλλά τα μηχανήματα είναι χαλασμένα κ.λπ. Το αποτέλεσμα είναι ότι από τα 140 νοσοκομεία της χώρας, λίγα είναι άρτια (και πρωτίστως στα μεγάλα αστικά κέντρα), τα οποία υπερφορτώνονται με όλα τα περιστατικά, ενώ για τα υπόλοιπα γίνονται αγώνες» («Πεθαίνοντας στον δρόμο», Καθημερινή 15.12.2019).

Θα αλλάξουν πολλά από την πανδημία του κορωνοϊού. Πάντα αλλάζουν και πρέπει να αλλάξουν. Απλώς στην Ελλάδα το πρόβλημα δεν είναι ο ανύπαρκτος «νεοφιλελευθερισμός», αλλά...

 η ιδιωτικοποίηση των δημόσιων αγαθών από συντεχνίες και τοπικές επιδιώξεις.