ΚΟΡΩΝΟΪΟΣ και ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Καναπεδάτοι αλληλέγγυοι και πραγματική εργασιακή κόλαση...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Μη σηκώνεσαι συνέχεια από το γραφείο για να πας στο ψυγείο. Μη βάλεις δεύτερη κανάτα καφέ. Μη μιλάς πάνω στον άλλο στην τηλεσύσκεψη. Μην εκνευρίζεσαι όταν μιλούν στο ακουστικό σου όλοι μαζί. Γενικά, μη χαλάς τα νεύρα σου – θα τα χρειαστείς.  

Μη βάλεις πάλι θερμόμετρο. Τις τελευταίες τρεις φορές που έβαλες θερμόμετρο είχες 36 και κάτι ψιλά. Ψυχραιμία. Βάλε λίγη μουσική. Βάλε ένα κρασί.

Ο εργασιακός βίος σε συνθήκες κοινωνικής αποστείρωσης εκτυλίσσεται έτσι, σαν εσωτερικός μονόλογος. Βράζεις στο ζουμί σου και, όσο η μία μέρα μασάει την άλλη, τόσο πείθεσαι ότι περνάς κακουχία. Οτι περνάς, όπως λένε, πόλεμο. Κόλαση.

Μέχρι που μια βόλτα στην πραγματική εργασιακή κόλαση σε κάνει να συνειδητοποιήσεις τη γελοιότητα της δικής σου αυτολύπησης. Μια βόλτα –πού αλλού;– στο σούπερ μάρκετ.

Ολοι εστιάζουν –και δικαίως– στην αυτοθυσία των γιατρών και των νοσηλευτών. Λίγοι συνειδητοποιούν ότι εξίσου εκτεθειμένοι, στον ιό αλλά και στις ψυχολογικές του παρενέργειες, είναι οι εργαζόμενοι στα σούπερ μάρκετ.

Πάνω τους σκάνε οι χειρότερες ροπές του συλλογικού εαυτού. 

Στον καναπέ του, παρακολουθώντας τα δελτία, νιώθει κανείς υπεύθυνος και αλληλέγγυος.  

Στον διαγκωνισμό για τα τελευταία αντισηπτικά μαντιλάκια ή στην ουρά του ταμείου, ο ευγενής αλληλέγγυος υποκύπτει στην ορμή της πανικόβλητης εγωπάθειας. Επιστρέφει στην αγέλη.

Ακόμη και πριν από την πανδημία, οι ταμίες των σούπερ μάρκετ λειτουργούσαν σαν ακίνητοι στόχοι για την εκτόνωση της ενδημικής υστερίας. Για κάποιον που απλώς είχε βαρεθεί να περιμένει στην ουρά, το «τι θα γίνει κοπέλα μου, γιατί καθυστερούμε, πού είναι ο υπεύθυνος;» ήταν η βαλβίδα τζάμπα μαγκιάς. Η ανέξοδη επίδειξη δήθεν ταξικής υπεροχής.

Τώρα, εκτός από τα αλλότρια απωθημένα, οι ταμίες –που για κάποιον όχι ανεξήγητο λόγο είναι αποκλειστικά γυναίκες– είναι εκτεθειμένες και στον βήχα· και στην επικίνδυνη επαφή με χιλιάδες χέρια.  

Είναι οι ίδιες που, πιθανότατα, αναγκάζονται να εκτίθενται και στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Και εκθέτουν εμμέσως σε κίνδυνο τυχόν ευπαθείς συγγενείς τους.

Τώρα, που η εμβέλεια της «ζωντανής» κοινωνικής ζωής περιορίζεται στο σούπερ μάρκετ, η επίσκεψη εκεί συνιστά και ηθική δοκιμασία:  

Μπορεί κανείς να παραμείνει υπομονετικός και αλληλέγγυος έξω από τη σπηλιά του; 

Μπορεί να αναγνωρίσει ότι η κόπωση του άλλου είναι κάτι περισσότερο από τη δική του ανία; Οτι ο «πόλεμος» του άλλου ενέχει πολύ πιο πραγματικούς κινδύνους;

Μπορεί, πάντως, να ακολουθήσει τη συμβουλή ενός Γερμανού συναδέλφου: 

Και να μάθει να αφήνει ένα μικρό αντίδωρο –«αντίδωρο», γιατί δεν θα είναι φιλοδώρημα– στο ταμείο.