Η φωτογραφία της υποδέχεται τους επιβάτες του μετρό στον σταθμό «Ακρόπολη». Στέκει μπροστά στον Παρθενώνα με το χέρι υψωμένο σε χαιρετισμό κι ένα μπουκέτο στα χέρια, σαν να χαιρετάει την κομψότητα που μοιράζεται με το μνημείο. Το μνημείο κουβαλάει στην πλάτη του πάνω από είκοσι πέντε αιώνες ζωής, και την ύπαρξή του τη σημάδεψαν πρόσωπα που χάραξαν τον παγκόσμιο πολιτισμό. Δεν θα πάψω να απορώ ποιοι και πώς απ’ όλους αυτούς επέλεξαν τη Μελίνα.
Θα μου πείτε ότι η Μελίνα χαρακτηρίστηκε «η τελευταία Ελληνίδα θεά», όπως μας υπενθυμίζει το υπουργείο Πολιτισμού ανακοινώνοντας ότι το έτος 2020 θα κηρυχθεί έτος Μελίνας Μερκούρη. Η τέταρτη στη σειρά μετά την Αθηνά, την Παναγία Αθηνιώτισσα και τη Notre Dame d’ Athènes. Για να εμπεδώσει ο επισκέπτης τη σχέση της με το μνημείο, στην είσοδο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου τον περιμένει η προτομή της. Από μακριά μοιάζει με τον Μπετόβεν, όμως αρκεί να πλησιάσεις για να βεβαιωθείς πως είναι η Μελίνα.
Υπήρξε η μακροβιότερη υπουργός Πολιτισμού των κυβερνήσεων του Ανδρέα Παπανδρέου. Γέμισε την Ελλάδα ΔΗΠΕΘΕ, περισσότερα κι από πανεπιστήμια, και βοήθησε να γίνουν ταινίες οι οποίες προβάλλονταν στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης πριν καταλήξουν στο αρχείο ελλείψει θεατών. Κοινώς διαμόρφωσε την αντίληψη περί πολιτισμικής δημοκρατίας. Καθαρόαιμη πασοκική αντίληψη: δώσε λίγα σε πολλούς παρά πολλά σε λίγους. Μην κάνεις επιλογές, διότι οι επιλογές έχουν ευθύνη. Και βέβαια όλοι τη θυμόμαστε διότι εγκαινίασε την εκστρατεία για την επιστροφή των Γλυπτών του Παρθενώνα, άλλως Ελγινείων. Περίμενε πως η εκστρατεία θα έχει αίσιο τέλος, άρα κάποιος θα της ζητήσει ευθύνες; Σημασία έχει ο αγώνας, οι προθέσεις, κυρίως όμως η ασυλία που παρέχουν τα «εθνικά ζητήματα» σε όσους τα κάνουν σημαία τους.
«Γυναίκα φλόγα» την αποκάλεσε ο Τζακ Λανγκ στον επικήδειό της στη Μητρόπολη.
Ηταν φλογερή η Μελίνα. Για καλό και για κακό. Με τη φλόγα της εδραίωσε την πεποίθηση ότι ένα υπουργείο Πολιτισμού μπορεί να δημιουργήσει πολιτισμό. Δεν μας λείπει ο πολιτισμός. Τα έργα μάς λείπουν. Με την εκστρατεία για τα Ελγίνεια αθώωσε την αδράνεια, την αδιαφορία και τις δυσλειτουργίες της πολιτείας που δεν φροντίζει να αξιοποιήσει τους θησαυρούς της. Τι μας νοιάζει η κατάσταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου όταν παλεύουμε για τα Ελγίνεια;
Η εθνική μας Μελίνα έχει βρει μια θέση στην καρδιά του ελληνισμού.
Ας την αφήσουμε να ησυχάσει στη θαλπωρή της και ας ασχοληθούμε λίγο και με το μυαλό μας – αχρείαστο να ’ναι.
Η Ελλάδα της Μελίνας ανήκει στη δεκαετία του ογδόντα.
Ηταν η σταρ του θιάσου του Ακη και του Μένιου. Ομως το πρόβλημα με τη Μελίνα δεν είναι πολιτικό. Είναι...
πολιτισμικό.
Αν δεν της βρούμε μια θέση στο λαογραφικό μουσείο της κατάρρευσης, δεν θα μπορέσουμε ποτέ να καταλάβουμε πώς έπεσε ο ουρανός στα κεφάλια μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου