Του ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Υπάρχει μια παρεξήγηση σύμφωνα με την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η αρρώστια μιας υγειούς κατά τα άλλα χώρας.
Στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν το χειρότερο (με διαφορά) και το πιο οδυνηρό από τα συμπτώματα μιας αρρώστιας από την οποία η χώρα πάσχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια (κάποιοι μάλιστα λένε πως η αρρώστια υπήρχε από την γέννησή της).
Η απαλλαγή από την αδίστακτη παρέα του Αλέκση ήταν οπωσδήποτε ανακουφιστική, αλλά αν δεν υπάρξει κάποια απόπειρα θεραπείας θα είναι εντελώς ανούσια. Και υπάρχει ο κίνδυνος η ευχαρίστηση από την ανακούφιση να μας κάνει να ξεχάσουμε την αρρώστια.
Ευτυχώς, από τον κίνδυνο αυτό μας γλιτώνουν οι γαλάζιοι συμπολίτες που μας θυμίζουν συνεχώς πως η αρρώστια δεν είναι υπόθεση μιας παράταξης και δεν έχει συγκεκριμένα χρώματα. Οι γαλάζιοι συμπολίτες οι οποίοι αποδεικνύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έφυγε αλλά η νοοτροπία που υπηρέτησε είναι εδώ και δεν έχει καμία διάθεση να πάει πουθενά.
Συμπολίτες όπως ο καταγάλανος καθηγητοπατέρας Τσούχλος που είναι επικεφαλής της ΔΑΚΕ και πρόεδρος της ΟΛΜΕ και ο οποίος έχοντας πλήρως εμπεδώσει την καριέρα ως χολέρα και την αριστεία ως ρετσινιά ζήτησε την κατάργηση των πρότυπων σχολείων καθώς «η κοινωνία μας δεν χρειάζεται ελιτίστικα σχολεία». Και δεν έμεινε εκεί. Θέλοντας να μας θυμίσει ότι η αρρώστια της χώρας όχι απλώς δεν έχει θεραπευτεί αλλά δεν έχει υποχωρήσει ούτε στο ελάχιστο, ζήτησε οι μαθητές των πειραματικών σχολείων να κληρώνονται επειδή «με την καθιέρωση των εισαγωγικών εξετάσεων βρισκόμαστε ενώπιον μιας διαστρεβλωμένης και αντιπαιδαγωγικής αντίληψης της αριστείας».
Επειδή διαβάζοντας τα λόγια του ίσως το ξεχάσατε, θυμίζω ότι ο συναγωνιστής Τσούχλος ανήκει στην κυβερνητική συνδικαλιστική παράταξη.
Ευτυχώς, από τον κίνδυνο αυτό μας γλιτώνουν οι γαλάζιοι συμπολίτες που μας θυμίζουν συνεχώς πως η αρρώστια δεν είναι υπόθεση μιας παράταξης και δεν έχει συγκεκριμένα χρώματα. Οι γαλάζιοι συμπολίτες οι οποίοι αποδεικνύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να έφυγε αλλά η νοοτροπία που υπηρέτησε είναι εδώ και δεν έχει καμία διάθεση να πάει πουθενά.
Συμπολίτες όπως ο καταγάλανος καθηγητοπατέρας Τσούχλος που είναι επικεφαλής της ΔΑΚΕ και πρόεδρος της ΟΛΜΕ και ο οποίος έχοντας πλήρως εμπεδώσει την καριέρα ως χολέρα και την αριστεία ως ρετσινιά ζήτησε την κατάργηση των πρότυπων σχολείων καθώς «η κοινωνία μας δεν χρειάζεται ελιτίστικα σχολεία». Και δεν έμεινε εκεί. Θέλοντας να μας θυμίσει ότι η αρρώστια της χώρας όχι απλώς δεν έχει θεραπευτεί αλλά δεν έχει υποχωρήσει ούτε στο ελάχιστο, ζήτησε οι μαθητές των πειραματικών σχολείων να κληρώνονται επειδή «με την καθιέρωση των εισαγωγικών εξετάσεων βρισκόμαστε ενώπιον μιας διαστρεβλωμένης και αντιπαιδαγωγικής αντίληψης της αριστείας».
Επειδή διαβάζοντας τα λόγια του ίσως το ξεχάσατε, θυμίζω ότι ο συναγωνιστής Τσούχλος ανήκει στην κυβερνητική συνδικαλιστική παράταξη.
Δεν είναι ούτε συριζαίος, ούτε αριστερός. Δεν ανήκει στη παράταξη της ανευθυνότητας, αλλά σε αυτήν της ευθύνης (ίσως για να αποδείξει με την παρουσία του ότι στην ομορφότερη χώρα του κόσμου τέτοια παράταξη δεν υπάρχει). Πιθανότατα να είναι και ενεργό στέλεχος της Νέας της Δημοκρατίας και να μην έχει διαγραφεί ακόμα. Και παρόλα αυτά είναι κήρυκας της πεποίθησης σύμφωνα με την οποία κανείς δεν πρέπει να ξεχωρίζει και αυτοί που τα καταφέρνουν και ξεχωρίσουν όχι μόνο δεν πρέπει να βοηθιούνται, αλλά να εμποδίζονται με κάθε τρόπο από την προσπάθεια να ξεφύγουν από τον μέσο όρο.
Δεν κάνει κάτι περίεργο. Ίσα ίσα κάνει ό,τι κάνει κάθε ζωντανός οργανισμός: φροντίζει για την αυτοσυντήρησή του. Γνωρίζει ότι μια κοινωνία στην οποία αυτοί που ξεχωρίζουν όχι μόνο δεν εμποδίζονται αλλά ωθούνται για να πάνε ακόμα πιο μπροστά είναι μια κοινωνία που κι αυτή θα πάει μπροστά. Και σε μια τέτοια κοινωνία οι εργατοπατέρες θα μείνουν πολύ πίσω.
Ο συναγωνιστής Τσούχλος δεν κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που κάνει ο συναγωνιστής Δήμας, ο υφυπουργός Έρευνας και Τεχνολογίας, ο οποίος μιλώντας για την ιστορία των ανήλικων που παρακολουθούσαν το Τζόκερ είπε ότι οι νόμοι που δεν εφαρμόζονται είναι άχρηστοι και πρέπει να καταργηθούν. Ακούγεται λογικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια μεγαλοπρεπής (και πάρα πολύ βολική) μπούρδα.
Και είναι μια μεγαλοπρεπής μπούρδα γιατί ο υφυπουργός Δήμας δεν λέει πως ο βασικός λόγος που οι περισσότεροι νόμοι δεν εφαρμόζονται είναι η απροθυμία για την εφαρμογή τους (η χρυσοχοϊδική νοοτροπία σύμφωνα με την οποία η τήρηση του νόμου μπορεί να είναι περιστασιακή και να εξαρτάται από τα γούστα μας).
Ο συναγωνιστής Τσούχλος δεν κάνει κάτι περισσότερο από αυτό που κάνει ο συναγωνιστής Δήμας, ο υφυπουργός Έρευνας και Τεχνολογίας, ο οποίος μιλώντας για την ιστορία των ανήλικων που παρακολουθούσαν το Τζόκερ είπε ότι οι νόμοι που δεν εφαρμόζονται είναι άχρηστοι και πρέπει να καταργηθούν. Ακούγεται λογικό, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια μεγαλοπρεπής (και πάρα πολύ βολική) μπούρδα.
Και είναι μια μεγαλοπρεπής μπούρδα γιατί ο υφυπουργός Δήμας δεν λέει πως ο βασικός λόγος που οι περισσότεροι νόμοι δεν εφαρμόζονται είναι η απροθυμία για την εφαρμογή τους (η χρυσοχοϊδική νοοτροπία σύμφωνα με την οποία η τήρηση του νόμου μπορεί να είναι περιστασιακή και να εξαρτάται από τα γούστα μας).
Είναι μια μεγαλοπρεπής μπούρδα γιατί αν συμφωνήσουμε με όσα προτείνει θα πρέπει να καταργήσουμε (μεταξύ πολλών πολλών άλλων) και τον ακτικαπνιστικό νόμο αλλά και ολόκληρο τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας.
Αλλά και ο συναγωνιστής Δήμας, σηνειδητά ή ασυνείδητα, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπερασπίζεται τον εαυτό του και τους ομοίους του. Βλέπετε, η απόπειρα εφαρμογής των νόμων (η πραγματική απόπειρα και όχι τα τηλεοπτικά σόου) πέρα από το ότι είναι κουραστική χαλάει και τις δημόσιες σχέσεις. Δημιουργεί δυσαρέσκεια και μπορεί να κάνει τον πολιτικό αντιδημοφιλή. Και η δουλειά του πολιτικού δεν είναι άλλη από το να είναι δημοφιλής. Κατά συνέπεια του είναι πιο εύκολο να βγάλει άχρηστο έναν νόμο, παρά τους συναδέλφους του (ή τον ίδιο) που δεν θέλουν να τον εφαρμόσουν.
Καταλαβαίνω ότι πιθανότατα αδικώ τους δύο συναγωνιστές αφού σαν κι αυτούς υπάρχουν εκατοντάδες γαλάζια στελέχη. Αλλά...
Αλλά και ο συναγωνιστής Δήμας, σηνειδητά ή ασυνείδητα, δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να υπερασπίζεται τον εαυτό του και τους ομοίους του. Βλέπετε, η απόπειρα εφαρμογής των νόμων (η πραγματική απόπειρα και όχι τα τηλεοπτικά σόου) πέρα από το ότι είναι κουραστική χαλάει και τις δημόσιες σχέσεις. Δημιουργεί δυσαρέσκεια και μπορεί να κάνει τον πολιτικό αντιδημοφιλή. Και η δουλειά του πολιτικού δεν είναι άλλη από το να είναι δημοφιλής. Κατά συνέπεια του είναι πιο εύκολο να βγάλει άχρηστο έναν νόμο, παρά τους συναδέλφους του (ή τον ίδιο) που δεν θέλουν να τον εφαρμόσουν.
Καταλαβαίνω ότι πιθανότατα αδικώ τους δύο συναγωνιστές αφού σαν κι αυτούς υπάρχουν εκατοντάδες γαλάζια στελέχη. Αλλά...
αυτά είναι τα δύο πιο πρόσφατα παραδείγματα (προχτεσινό και χτεσινό αντίστοιχα) που δείχνουν πως η απαλλαγή από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι απαλλαγή από το σύμπτωμα και όχι από την ασθένεια. Δύο από τα πολλά παραδείγματα που δείχνουν ότι στις 7 Ιουλίου αλλάξαμε κυβέρνηση, αλλά δεν αλλάξαμε χώρα. Και μπράβο μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου