ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΔΙΕΘΝΗ ΣΟΥΡΓΕΛΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ: Η εκδίκηση του φούμαρου

Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ

Ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχει ο καθένας για τη Συμφωνία των Πρεσπών, υπάρχει ένα δεδομένο το οποίο δεν μπορεί πλέον να αρνηθεί κανείς: στηρίχτηκε σε ένα φούμαρο.

Ποια ήταν η υπόθεση βάσης που οδήγησε στο ντιλ του Γιούνκερ με τον Τσίπρα και στη γενικότερη διευθέτηση;
 
Αυτό που ακούγαμε είναι ότι τα Σκόπια πρέπει να προσδεθούν στο ευρω-ατλαντικό άρμα ώστε να διασφαλιστεί η σταθερότητα της περιοχής  – η οποία πάντως δεν έχει διαταραχθεί ιδιαίτερα τα τελευταία είκοσι χρόνια…

Οτι για να συμβεί αυτό πρέπει να γίνουν μέλος του ΝΑΤΟ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. 

Οτι διαφορετικά θα αποτελέσουν ένα πεδίο ρωσικής επιρροής στα Βαλκάνια. Και συνεπώς τα Σκόπια πρέπει να τα βρουν με την Ελλάδα.

Πώς θα γίνει αυτό;

Τα Σκόπια θα παραλλάξουν το όνομά τους. 

Η Ελλάδα θα προσφέρει στα Σκόπια ό,τι χρειάζονται (γλώσσα, εθνότητα κ.λπ.) προκειμένου να περάσει η αλλαγή στο εσωτερικό της χώρας.  

Το ΝΑΤΟ και η ΕΕ θα ανοίξουν την αγκαλιά τους για να τα επιβραβεύσουν. 

Η Ελλάδα θα άρει τις αντιρρήσεις για την ένταξή τους στο ΝΑΤΟ και στην Ευρωπαϊκή Ενωση.

Ο Τσίπρας με τον Ζόραν Ζάεφ θα ανταμειφθούν προσωπικά με μερικά διεθνή βραβεία από τα πολλά που υπάρχουν. Ενδεχομένως να είναι υποψήφιοι και για ένα Νομπέλ Ειρήνης μεταξύ των πολλών υποψηφίων που το καλοβλέπουν.

Ωραία ε; 

Ωραία. Μόνο που όλα αυτά αποδείχτηκαν ένα φούμαρο.

Η Ελλάδα έκανε τη δουλειά που της ανέθεσαν. 

Η «Βόρεια Μακεδονία» έκανε περίπου τη δική της. 

Το ΝΑΤΟ άνοιξε τις πόρτες του.  

Η Ευρωπαϊκή Ενωση τις έκλεισε. Ο Τσίπρας έχασε τις εκλογές. Ο Ζάεφ έχει πρόβλημα. Και το Νομπέλ το πήρε ένας Αιθίοπας. Το μέλλον άδηλο.

Πού χάλασε η δουλειά;  

Σε τρεις ανιστόρητες υποθέσεις:

Πρώτον, ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα διευρύνεται για πολιτικούς λόγους στο διηνεκές ακόμη με εκείνους που δεν το δικαιούνται.
 
Δεύτερον, ότι η προοπτική της ένταξης θα είναι το τυράκι για να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις που δικαιολογούν την ένταξη.

Τρίτον, ότι η διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης στα Βαλκάνια είναι ένα μέσο για να αποκλειστεί η Ρωσία από την περιοχή.

Γιατί ανιστόρητες;

Πρώτον, επειδή η διαρκής διεύρυνση της Ευρωπαϊκής Ενωσης ανεξαρτήτως προϋποθέσεων υπονομεύει ή αποδυναμώνει τις αρχές και την ομοιογένεια της Ενωσης, δηλαδή τους λόγους για τους οποίους δημιουργήθηκε η ευρωπαϊκή ενοποίηση.

Δεύτερον, επειδή το κόλπο με το τυράκι δοκιμάστηκε στην περίπτωση της Τουρκίας και απέτυχε οικτρά. Ρωτήστε και τον Ερντογάν.

Τρίτον, επειδή η ρωσική επιρροή στα Βαλκάνια χρονολογείται από τον 18ο αιώνα, αποτελεί γεωπολιτικό δεδομένο και δεν βλέπω ποιος και γιατί πρέπει να την αποκλείσει.

Αν δεν απατώμαι, εκείνο που όλοι θα επιθυμούσαμε είναι να ενσωματωθεί η Ρωσία στο ευρωπαϊκό σύστημα (δεν εννοώ φυσικά στην Ευρωπαϊκή Ενωση…) και όχι να απομονωθεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Αυτή άλλωστε είναι η στρατηγική Μακρόν, μια παραδοσιακή στρατηγική της Γαλλίας από την εποχή του Ντε Γκωλ, η οποία γίνεται ιδιαίτερα επίκαιρη τη στιγμή που βρισκόμαστε αντιμέτωποι με την αδιανόητη «Αμερική του Τραμπ».

Η στρατηγική του Μακρόν διανθίζεται και με το αυτονόητο αίτημα να αναμορφωθούν τα κριτήρια ένταξης στην Ενωση. Δεν γίνεται να μεταβάλλονται ανάλογα με τη φάτσα του πελάτη, ούτε να κάνουμε σαν να μη βλέπουμε τον πελάτη.

Και μεταξύ μας, όποιος θεωρεί τη Βόρεια Μακεδονία ή την Αλβανία ή το Μαυροβούνιο ή τη Σερβία κανονικές ευρωπαϊκές δημοκρατίες μάλλον θα πρέπει να έχει τυφλωθεί εντελώς.
 
Δεν καταλαβαίνω γιατί η Ελλάδα θα έπρεπε να σταθεί απέναντί της. 

 Πολύ σωστά νομίζω ο Μητσοτάκης απέφυγε να μπλεχτεί στα ενταξιακά της Βόρειας Μακεδονίας – ας τα λύσουν οι Γάλλοι κι οι Γερμανοί που εκπροσωπούν τις δύο αντίθετες απόψεις.

Διότι ...

κάποια στιγμή τα φούμαρα τελειώνουν και ενίοτε εκδικούνται.