Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
Στις 3 Σεπτεμβρίου του 1951, ένας παντελώς
άγνωστος νέος αξιωματικός, ο σημαιοφόρος του αμερικανικού πολεμικού
ναυτικού Νιλ Αρμστρονγκ, είκοσι ενός ετών τότε, ετοιμάστηκε για την
έβδομη πολεμική του αποστολή ως ιπτάμενος χειριστής αεριωθούμενων
μαχητικών αεροσκαφών ημέρας. Ο –άγνωστος τότε και μετέπειτα θρύλος ως ο
«πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι»– Αρμστρονγκ επιχειρούσε πάνω από τα εδάφη
της Κορέας με F9F-2 Panther.
Αποστολή του Αρμστρονγκ για εκείνη την ημέρα ήταν να απονηωθεί από το «Εσεξ» και να πετάξει σε μια ζώνη πυρός δυτικά της Βονσάν προσβάλλοντας αποθήκες εμπορευμάτων και μια γέφυρα.
Ο αμερικανικός σχηματισμός έπεσε πάνω σε πυκνότατο μπαράζ αντιαεροπορικών πυρών, χάνοντας από τα πρώτα λεπτά έναν πιλότο.
Ο Αρμστρονγκ δοκίμασε μερικές προσβολές στόχων με ταχύτητα 560 χλμ./ώρα όταν, σε μία από αυτές, το αεροπλάνο, που πετούσε πλέον πολύ χαμηλά, πιάστηκε σε ένα καλώδιο, «πιθανότατα σε κάποιο αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό των Βορειοκορεατών», όπως αναφέρει ο Τζέιμς Ρ. Χάνσεν στη βιογραφία του Αρμστρονγκ «Ο πρώτος άνθρωπος» (εκδ. Ροπή).
Η δεξιά πτέρυγα, λιγότερο από δύο μέτρα μακριά από τον Αρμστρονγκ, καταστράφηκε. Μόλις που κατάφερε να πετάξει σε φιλικά εδάφη, κοντά στο αεροδρόμιο της Ποχάνγκ. Η μόνη του επιλογή ήταν να εκτινάξει το κάθισμά του έξω από το αεροσκάφος.
Αφού πλησίασε σε μια ακτή που ελεγχόταν από τους Αμερικανούς πεζοναύτες, ο Αρμστρονγκ εκτινάχθηκε από το κατεστραμμένο αεροσκάφος και πραγματοποίησε το παρθενικό του άλμα με αλεξίπτωτο.
«Σκόπευα να πέσω στο νερό», διηγήθηκε ο Αρμστρονγκ στον Χάνσεν, πλην όμως, δεν υπολόγισε σωστά τον άνεμο και παρασύρθηκε προς την ξηρά, όπου προσγειώθηκε σε έναν ορυζώνα.
«Πλην του ραγισμένου κόκκυγα, δεν είχε άλλα ορατά τραύματα», σημειώνει ο Χάνσεν. Πολύ σύντομα θα τον περιμαζέψουν οι πεζοναύτες (ο Αρμστρονγκ εξεπλάγη όταν είδε μπροστά του έναν από τους συγκατοίκους του στη στρατιωτική σχολή).
Στο μεταξύ, ακούγονταν εκρήξεις από την ακτογραμμή. Οι Βορειοκορεάτες είχαν τοποθετήσει νάρκες στον κόλπο. «Αν το αλεξίπτωτο του Νιλ είχε οδηγηθεί στη θάλασσα, πιθανότατα θα είχε ανατιναχθεί από κάποια νάρκη», γράφει ο Χάνσεν.
Με άλλα λόγια, αν είχε συμβεί αυτό, δεν θα είχε υπάρξει στο μέλλον ο «πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι», αυτός που πάτησε πρώτος πριν από πενήντα χρόνια, στις 20 Ιουλίου του 1969.
Αργά το απόγευμα της 4ης Σεπτεμβρίου, ο Αρμστρονγκ επέστρεψε στο «Εσεξ».
Λίγες ημέρες αργότερα, στις επιστολές που έγραψε στους δικούς του δεν ανέφερε τίποτα (γενικώς, δεν ανέφερε ποτέ τη λέξη «μάχη» στους γονείς του). Το μόνο που έκανε ήταν μια ξερή, στεγνή σημείωση στο ημερολόγιό του:
«3 Σεπτεμβρίου του 1951: εκτίναξη πάνω από την Ποχάνγκ», ζωγραφίζοντας στο πλάι ένα ανοιχτό αλεξίπτωτο με μία ανθρώπινη φιγούρα να κρέμεται από αυτό.
Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, το όνομα του άσημου πιλότου έγινε γνωστό σε όλη την υφήλιο.
Αποστολή του Αρμστρονγκ για εκείνη την ημέρα ήταν να απονηωθεί από το «Εσεξ» και να πετάξει σε μια ζώνη πυρός δυτικά της Βονσάν προσβάλλοντας αποθήκες εμπορευμάτων και μια γέφυρα.
Ο αμερικανικός σχηματισμός έπεσε πάνω σε πυκνότατο μπαράζ αντιαεροπορικών πυρών, χάνοντας από τα πρώτα λεπτά έναν πιλότο.
Ο Αρμστρονγκ δοκίμασε μερικές προσβολές στόχων με ταχύτητα 560 χλμ./ώρα όταν, σε μία από αυτές, το αεροπλάνο, που πετούσε πλέον πολύ χαμηλά, πιάστηκε σε ένα καλώδιο, «πιθανότατα σε κάποιο αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό των Βορειοκορεατών», όπως αναφέρει ο Τζέιμς Ρ. Χάνσεν στη βιογραφία του Αρμστρονγκ «Ο πρώτος άνθρωπος» (εκδ. Ροπή).
Η δεξιά πτέρυγα, λιγότερο από δύο μέτρα μακριά από τον Αρμστρονγκ, καταστράφηκε. Μόλις που κατάφερε να πετάξει σε φιλικά εδάφη, κοντά στο αεροδρόμιο της Ποχάνγκ. Η μόνη του επιλογή ήταν να εκτινάξει το κάθισμά του έξω από το αεροσκάφος.
Αφού πλησίασε σε μια ακτή που ελεγχόταν από τους Αμερικανούς πεζοναύτες, ο Αρμστρονγκ εκτινάχθηκε από το κατεστραμμένο αεροσκάφος και πραγματοποίησε το παρθενικό του άλμα με αλεξίπτωτο.
«Σκόπευα να πέσω στο νερό», διηγήθηκε ο Αρμστρονγκ στον Χάνσεν, πλην όμως, δεν υπολόγισε σωστά τον άνεμο και παρασύρθηκε προς την ξηρά, όπου προσγειώθηκε σε έναν ορυζώνα.
«Πλην του ραγισμένου κόκκυγα, δεν είχε άλλα ορατά τραύματα», σημειώνει ο Χάνσεν. Πολύ σύντομα θα τον περιμαζέψουν οι πεζοναύτες (ο Αρμστρονγκ εξεπλάγη όταν είδε μπροστά του έναν από τους συγκατοίκους του στη στρατιωτική σχολή).
Στο μεταξύ, ακούγονταν εκρήξεις από την ακτογραμμή. Οι Βορειοκορεάτες είχαν τοποθετήσει νάρκες στον κόλπο. «Αν το αλεξίπτωτο του Νιλ είχε οδηγηθεί στη θάλασσα, πιθανότατα θα είχε ανατιναχθεί από κάποια νάρκη», γράφει ο Χάνσεν.
Με άλλα λόγια, αν είχε συμβεί αυτό, δεν θα είχε υπάρξει στο μέλλον ο «πρώτος άνθρωπος στο φεγγάρι», αυτός που πάτησε πρώτος πριν από πενήντα χρόνια, στις 20 Ιουλίου του 1969.
Αργά το απόγευμα της 4ης Σεπτεμβρίου, ο Αρμστρονγκ επέστρεψε στο «Εσεξ».
Λίγες ημέρες αργότερα, στις επιστολές που έγραψε στους δικούς του δεν ανέφερε τίποτα (γενικώς, δεν ανέφερε ποτέ τη λέξη «μάχη» στους γονείς του). Το μόνο που έκανε ήταν μια ξερή, στεγνή σημείωση στο ημερολόγιό του:
«3 Σεπτεμβρίου του 1951: εκτίναξη πάνω από την Ποχάνγκ», ζωγραφίζοντας στο πλάι ένα ανοιχτό αλεξίπτωτο με μία ανθρώπινη φιγούρα να κρέμεται από αυτό.
Δεκαοκτώ χρόνια αργότερα, το όνομα του άσημου πιλότου έγινε γνωστό σε όλη την υφήλιο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου