Ως γνωστόν, ο Αρης Βελουχιώτης υπήρξε εκ των αφανών οραματιστών της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Καβάλα στ’ άλογο, στα χρόνια που η Ευρώπη έφτιαχνε ερείπια, αυτός έβλεπε το μέλλον που ούτε καν ο Σουμάν δεν μπορούσε να δει. Τα βαθιά δημοκρατικά του αισθήματα, το φιλάνθρωπο ήθος του και ο διάπλατος πολιτισμικός του ορίζοντας του έδειχναν έναν κόσμο φωτεινό, πέρα από τον ζόφο που απλωνόταν γύρω του.
Δυστυχώς, η συνεχής ενασχόλησή του με την απόδοση δικαιοσύνης στην περιοχή της επικράτειάς του, οι δωσίλογοι και οι κλεφτοκοτάδες που έπρεπε να δικάσει, να καταδικάσει και να εκτελέσει, δεν του άφησαν χρόνο να καταγράψει τις απόψεις του, πολύτιμο εργαλείο σκέψης για μας τους μεταγενέστερους. Ετσι, όταν αυτοκτόνησε, μαζί με τη δράση του για την κοινωνική δικαιοσύνη χάθηκε και το πνευματικό του έργο. Είναι επίσης γνωστό ότι ο Αρης Βελουχιώτης υπήρξε και δεινός ρήτορας. Με τις καλοχτισμένες φράσεις του, οι οποίες είχαν και υποκείμενο και ρήμα και αντικείμενο, έβρισκε πάντα τις κατάλληλες λέξεις. Κοινώς έλεγε τα πράγματα με το όνομά τους.
Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι η προσωπογραφία του κοσμεί το γραφείο του πολιτικού του επιγόνου κ. Σπίρτζη.
Εντάξει. Είμαι βέβηλος και αστειεύομαι με τα ιερά και τα όσια της ελληνικής Αριστεράς, δυστυχώς όχι μόνον της Αριστεράς. Ευτυχώς δεν έχουν χάσει όλοι τους την πίστη στις αξίες του ελληνισμού όπως εγώ. Ο κ. Τσίπρας για παράδειγμα, ο οποίος στη Λαμία δεν έχασε την ευκαιρία να αναφερθεί στον ήρωα της περιοχής. Και μάλιστα να παραθέσει στην ομιλία του ένα fragmentum της σκέψης του Βελουχιώτη, εν είδει σοφίας προσωκρατικού φιλοσόφου. «Χρόνια και χρόνια απάτης και ρεμούλας μάς κράτησαν μακριά από την ευτυχία και τον πολιτισμό και μας ρίξανε μέσα στην εξαθλίωση, την πείνα, την κακομοιριά και τη δυστυχία…». Φοβούμενος μάλιστα ότι οι ακροατές του δεν κατάλαβαν, τους εξήγησε ότι το παράθεμα μπορεί να είναι αρχαίο, ήδη εβδομήντα πέντε ετών, όμως παραμένει ανατριχιαστικά επίκαιρο.
Και δεν είχε άδικο. Μόνον ανατριχίλα μπορεί να σου προκαλέσει κάποιος που θεωρεί τέτοιο τύπο σκέψης επίκαιρο.
Το ερώτημα που προκύπτει δεν αφορά τις σχέσεις του Τσίπρα με τον Βελουχιώτη. Αυτές είναι δεδομένες. Τον βλέπω ως ιδανικό αναγνώστη της μνημειώδους αγιογραφίας του ήρωος «Αρης, ο αρχηγός των ατάκτων» – ευπώλητη σημειωτέον. Δεν ξέρω σε τι ηλικία το διάβασε, πλην όμως υποθέτω ότι βρήκε το έργο τόσο πλήρες και τόσο χορταστικό, ώστε να κάνει χρόνια να διαβάσει άλλο βιβλίο. Συμβαίνει αυτό. Μαγεύεσαι τόσο από ένα έργο και δεν θέλεις να διαβάσεις άλλο για να μη χάσεις τη μαγεία του. Χρειάστηκαν χρόνια ώσπου να τολμήσει να ανοίξει ένα άλλο βιβλίο, όπως πέρυσι για να διασκεδάσει την πλήξη του στη διάρκεια της θεραπευτικής κρουαζιέρας στο σκάφος της κ. Παναγοπούλου. Λέγεται ότι αισθανόταν σαν τον ήρωα του Τόμας Μαν στο σανατόριο του «Μαγικού βουνού». Τόσο τον καταπίεσε η συνάφεια με τις ελίτ.
Το ερώτημα που προκύπτει είναι...
ποια είναι η θέση του Βελουχιώτη στο Ευρωκοινοβούλιο, μιας και αν δεν κάνω λάθος για ευρωεκλογές πρόκειται. Και δεν εννοώ το φάντασμά του, ούτε αναρωτιέμαι για τη θέση ενός Παπαδημούλη. Εννοώ τον Αρη τον Βελουχιώτη και τις πολιτικές του αντιλήψεις – τρόπος του λέγειν πολιτικές. Και μη μου πείτε για τη διπροσωπία του Τσίπρα, που εκτός εμφανίζεται ως σοσιαλδημοκράτης και εντός προσκυνά τους Ατάκτους του Αρη και τα κουμπούρια τους. Το ζήτημα έχει ιδεολογικό βάθος και ο Τσίπρας σε ιδεολογικά ζητήματα δεν αστειεύεται. Την ύστατη στιγμή θυμάται ότι η ιδεολογία είναι χρήσιμη διότι σου επιτρέπει να εμφανίζεσαι όχι όπως είσαι στην πραγματικότητα, αλλά όπως εσύ θέλεις να βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη. Οι άλλοι δεν ξεχνούν τον πρωθυπουργό που πήγε να το παίξει Βελουχιώτης στην Ευρώπη το 2015 και επέστρεψε ένα δαρμένο παιδάκι που μόλις το είδε η σύζυγός του έβαλε τα κλάματα, και έκτοτε πάντα κλαίει κάθε χρόνο τέτοια μέρα.
Ομως εσύ δεν το ξέχασες. Ποιον θα πείσεις; Νομίζω ότι στην κατάσταση που βρίσκεται ο Τσίπρας, ενδιαφέρεται μόνον να πείσει τον εαυτό του. Κι ας μην έχει το παράστημα και τα γένια του Αρη, έχει τη φλόγα.
Αυτή τη φλόγα ελπίζει να κρατήσει ζωντανή όταν με το καλό βρεθεί στην αντιπολίτευση και αρχίσει να απειλεί και πάλι τις ευρωπαϊκές ελίτ, όλες αυτές που τον κράτησαν στην εξουσία τόσα χρόνια και πίστεψαν, χαμένοι στη μετάφραση, πως τον έκαναν δικό τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου