"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΤΣΑΡΛΑΤΑΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Πωλείται αέρας



Στην είσοδο του παρεπιδημούντος εν Ελλάδι διάσημου ιταλικού «Τσίρκο Μεντράνο» μία κυρία ζητά επιμόνως να δει τον «άνθρωπο από την Ιάβα». Σε ερώτηση του υπευθύνου «ποιός τον ζητά;» απαντά: «η αδελφή του από τον Πύργο της Ηλείας»!!!



Επιτέλους, η αποπνικτική πολιτική αιθαλομίχλη, που ρύπαινε για χρόνια και ζαμάνια τον διάφανο τρόπο του σκέπτεσθαι του πανέξυπνου έλληνα πολίτη, άρχισε να διαλύεται, και το μυαλό του τελευταίου άρχισε να αναρριχάται εκ νέου την κλίμακα των αξιών των αρχαίων προγόνων του.  


Ως κοινωνικοί καταλύτες αυτής της ρηξικέλευθης αλλαγής διαφαίνεται ότι θα καταγραφούν οσονούπω εις τας δέλτους της περίλαμπρης Ιστορίας μας δύο προσωπικότητες μείζονος ταχυδακτυλουργικής εμβέλειας που μας προέκυψαν από το πουθενά ως πολυδύναμοι «από μηχανής θεοί» του αρχαίου ελληνικού θεάτρου (της κωμωδίας κατέχουσας πάντοτε τα ηνία των εν Ελλάδι δρώμενων), δια να δώσουν – επιτέλους – τέλος στα δεινά της πνευματικής και υλικής μας πτώχευσης.



Η πρώτη, ήδη καταξιωμένη στον χώρο της «πρώτη φορά αριστεράς» διακυβέρνησης, ακούει στο όνομα αλέξης τσίπρας (με μικρά γράμματα λόγω του μικρού της ηλικίας του), και η δεύτερη δεν είναι παρά ο «ερχόμενος μετά δόξης» ανατέλλων ήλιος της εξαλλοσύνης (με την ετυμολογική έννοια της λέξεως, λόγω της επαφής του με τους «άλλους», τους alien, τουτέστιν με φαεινές υπερκόσμιες και εξωγήϊνες οντότητες), ο ακούων στο όνομα αρτέμης σώρρας, υμνητής του αδελφού της Αρτέμιδος θεού Απόλλωνα (Αθηνών, Καλαμαριάς, Πατρών, και πάσης Ελλάδος).  


Στο πρόσωπό τους αναβιώνει σήμερα το σύμμεικτο τΣιΩπΡραΣ, ως αντανάκλαση του δισυπόστατου και αλληλοπεριχωρούμενου (κατά Νίτσε) της ελληνικής ποιμενικής ψυχής, ο διονυσιακός οίστρος στον πρώτο και το απολλώνιο φως στον δεύτερο.



Οι ζουρνάδες, τα νταούλια, το πεντοζάλη, οι τσικουδιές, και οι μαινάδες που ξεσκίζουν τα ρούχα τους (και τα όποια μνημόνια έχουν την ατυχία να βρίσκονται στις τσέπες τους) ακολουθούν δίκην διονυσιακού θιάσου τον πρώτο, ενώ οι βοσκοί γητευτές φιδιών και αγρίων κονίκλων, οι σύγχρονοι ποκοπίκο και χουχούδες της ελ-λαδίτικης επαρχίας, με την (κάλπικη) λύ(ί)ρα τους, και την φλογερή φλογέρα τους, και τα τσουράπια και τα σουραύλια, ενορχηστρώνουν την διαβουκόληση των «αυξάνεσθε και πληθύνεσθε» οπαδών του δεύτερου, οι οποίοι αναμένουν «χιλιαστικώ τω τρόπω» την αποπληρωμή του ελληνικού χρέους δια των δισεκατομμυρίων ομολόγων που δίκην λαγών ξεπηδούν από τα μπατζάκια και το ημίψηλο του σύγχρονου διαστημικού μάγου, Απολλώνιου του Τυανέως


Πωλείται αέρας; Αυταπάτη; Ψυχοπάθεια; Ή – ακόμη χειρότερα – ψυχαπάτη; 


Σε κάθε περίπτωση η θεραπευτική συνταγή του καραγκιόζη μετερχόμενου το επάγγελμα του ιατρού, σε αντίστοιχες περιπτώσεις του καθ’ ημάς «Θεάτρου Σκιών», δεν θα πρέπει να υποτιμάται: 


«βαράτε τους με λουκουμόσκονη» ή εναλλακτικά: «βουτήξτε τους στην σαλαμούρα»…

Δεν υπάρχουν σχόλια: