Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Το μοτίβο της αβάσταχτης ελαφρότητας των «επαναστατών» εναλλάσσεται μέσα στις εποχές και στις κοινωνίες. Στην πραγματικότητα, οι επαναστάσεις παράγουν δύο είδη «νέων» ανθρώπων: τους ελάχιστους θύτες και τα αναρίθμητα θύματα. Μία ελίτ που αναδύεται μέσα από τις στάχτες της ανατροπής και από την άλλη, μία μάζα που συναντά τον νέο δυνάστη της, στο πρόσωπο του παλιού «επαναστάτη» που την ξεσήκωσε.
Οι περιπτώσεις ποικίλουν. Άλλοτε το σενάριο εκτυλίσσεται σε ολόκληρες χώρες, άλλοτε σε μικρές κοινωνίες, σε χώρους εργασίας, σε μικρότερες κοινότητες ή ακόμα και σε παρέες. Ένας άνθρωπος ή λίγοι περισσότεροι ξεσηκώνουν τους πολλούς και στο τέλος, κάποιοι από αυτούς καταστρέφονται. Είτε πρόκειται για τους κολίγους που πήραν ένα κομμάτι γη για να το βουλώσουν, είτε για τους μπολσεβίκους που φόρτωσαν τον ολοκληρωτισμό στους ίδιους και στα εγγόνια τους, είτε για τους εργαζόμενους στη Χαλυβουργική που οι συνδικαλιστές τους οδήγησαν στην ανεργία.
Ειδικά στην Ελλάδα, όπου οι «επαναστάτες» ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, βιώνουμε πάντα μια ακατάπαυστη προσπάθεια κατάληψης «ανακτόρων» αλλά χωρίς «Τσάρους». Γενικότερα, το κόλπο προβλέπει τα εξής:
Πρώτα, γράφουμε τους στίχους της «ιδεολογίας» και τα συνθήματα.
Ύστερα, στρατολογούμε τάγματα «χρήσιμων ηλιθίων» και στο τέλος, πατάμε γερά πάνω τους, θυσιάζοντας όσους περισσότερους μπορούμε, για να στεριώσει καλύτερα το δικό μας ανέβασμα. Και προφανώς, αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Αριστερά, αν αυτό καταλάβατε. Απλά το «δόγμα» της προσφέρεται για πιο δόκιμη χρήση στους αφελείς «κοζάκους» του ξαναμμένου όχλου που διψούν για αντάρτικο.
Έβλεπα, λοιπόν, στην τηλεόραση τον άνεργο αρχαιολόγο που του ήρθε ο λογαριασμός από τα διόδια. Και αντί να κρυφτεί και να μην το πει ούτε στους φίλους του, βγήκε στην τηλεόραση να ξεκινήσει νέο σίριαλ θυματοποίησης, ως συμπλήρωμα στο παλιό. Τότε ξεχύνονταν στους δρόμους ως «κινηματίας» και έπαιρνε μέρος σε μάχες ενάντια στο ανάλγητο καθεστώς, επαναστατώντας ως θύμα και τώρα, μεταλλάχθηκε σε νέο «σφάγιο» με θύτη τους παλιούς του ινστρούκτορες που πάτησαν στη βλακεία του για να ανέβουν στην εξουσία. Νατος λοιπόν, περήφανος να «καμαρώνει» που αυτήν τη φορά δεν είναι ένα θύμα από τα πολλά των διοδίων, που δεν είναι πια καταπιεσμένος λαός, από την πλουτοκρατία, αλλά μοναδική περίπτωση ξεχωριστού κακόμοιρου «ήρωα» που δεν έχει να πληρώσει τα πρόστιμα και τις προσαυξήσεις.
Γέμισε η χώρα «θύματα» από αποτυχημένες επαναστάσεις. Από χαμένους πολέμους, εμφύλιες συρράξεις, κομματικές αναταράξεις, πολυτεχνεία και συνδικαλιστικά πραξικοπήματα. Και κάπως έτσι φτιάχτηκε αυτή η ελίτ που επικαλέστηκε πρόσφατα ο Αντικαγκελάριος Γκάμπριελ ότι ξεκοκάλισε την ελληνική οικονομία και οι Ευρωπαίοι κοίταζαν αδιάφοροι. Από δω, οι πετυχημένοι «εμψυχωτές» κι από κει οι εξαπατημένοι που φυτοζωούν με τα ψίχουλα και είναι πάντα έτοιμοι για νέες επαναστάσεις.
Προτείνω, πάντως, στον σύντροφο «αντάρτη» των διοδίων...
αντί να βγαίνει στην τηλεόραση, να στήσει αντίσκηνο έξω από το σπίτι της κυρίας Βαλαβάνη –αγωνίστρια του κινήματος–, με αίτημα να του δανείσει η μαμά της τα 20 χιλιάρικα που χρειάζεται.
Την επανάσταση, φίλε μου, πολλοί εμίσησαν, το χρήμα ουδείς…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου