Πίσω από τον φόβο κρύβεται μια απωθημένη ευχή.
Σαν τους συζύγους που ξέρουν ότι δεν μπορούν να ζήσουν πια μαζί, για
καιρό δεν τολμούν να το ομολογήσουν και την ημέρα που το παραδέχονται,
αν και φοβούνται τον χωρισμό, αισθάνονται ανακουφισμένοι. Η Ευρώπη
κουράστηκε απ’ την Ενωσή της και ενώ η Ευρώπη φοβάται να αποχωριστεί την
Ενωσή της συμπεριφέρεται σαν να την εύχεται.
Η πρώτη επιδημία αντιευρωπαϊσμού που ξέσπασε με την οικονομική κρίση περιορίσθηκε. Δεν καταπολεμήθηκε. Η δυσπιστία ανάμεσα στον κεντρικό πυρήνα και στην περιφέρεια νομιμοποιήθηκε. Και ο ιός μεταλλάχθηκε και παίρνει τη μορφή νέας επιδημίας, εξαιτίας της εισβολής των εξαθλιωμένων πληθυσμών προσφύγων και μεταναστών.
Στην Ελλάδα, τη χώρα η οποία ενσυνειδήτως θέλει να παραμείνει σχεδόν ευρωπαϊκή, τα υλικά του αντιευρωπαϊσμού είναι εύφλεκτα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, συμπολίτες μας πιστεύουν ότι για τη μετατροπή της χώρας σε τεράστιο hotspot, όπως το χαρακτήρισε ο κ. Βενιζέλος, ευθύνεται η Ευρώπη. Και όχι μόνον ευθύνεται. Ηταν το σχέδιό της εξ αρχής. Οπως όταν ξέσπασε η κρίση του χρέους, οι περισσότεροι πίστευαν ότι η μείωση του επιπέδου ζωής έγινε για να μειωθεί το κόστος εργασίας στην Ελλάδα, προκειμένου να την απολαύσουν με μεγαλύτερη ευκολία οι μασέλες του άγριου και νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ετσι πιστεύουν ότι τώρα η Ευρώπη πολιτεύθηκε εξ αρχής με στόχο να φορτώσει το βάρος του προβλήματος στην Ελλάδα.
Στο χθεσινό μου σημείωμα αναφέρθηκα στις ευθύνες του ελληνικού «σχεδόν κράτους». Η κατάργηση των θαλασσίων συνόρων μας ήταν στην πραγματικότητα κατάργηση των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Υπάρχει μια αντίφαση θα μου πείτε. Τα εξωτερικά σύνορα θεωρούνται σύνορα της Ενωσης, η παροχή ασύλου όμως εξαρτάται από την εκάστοτε νομοθεσία των κρατών-μελών. Ομως πρώτος ο κ. Τσίπρας είπε ότι δεν ενδιαφέρεται αν η Ελλάδα βγει από την Σένγκεν. Και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας διαπραγματευόταν την ανταλλαγή του χρέους με το προσφυγικό, όταν το φθινόπωρο πηγαινοερχόταν ο κ. Φάινμαν στην Αθήνα. Οσο περισσότερους πρόσφυγες ή μετανάστες είχαμε τόσο μεγαλύτερα οφέλη θα αποκομίζαμε. Τώρα εισπράττουμε τα κέρδη μιας ακόμη υπερήφανης διαπραγμάτευσης.
Τα πρώτα κύματα ξέσπασαν στο Αιγαίο τον Ιούλιο (55.000) και τον Αύγουστο (107.000). Οταν αρχές Σεπτεμβρίου η κ. Μέρκελ δήλωσε ότι η Γερμανία μπορεί να δεχθεί ως 1.000.000 πρόσφυγες, τα κύματα φούντωσαν (Σεπτέμβριος 147.000, Οκτώβριος 211.000). Οι αριθμοί τρομάζουν, όμως εξίσου τρομάζει η αντίδραση της κοινής γνώμης στη Γερμανία ή την Ουγγαρία. Η κ. Μέρκελ υποχρεώθηκε να ανακρούσει πρύμναν.
Κι αν η Ευρώπη άργησε να αντιδράσει και αντέδρασε αμήχανα, τότε τι πρέπει να πούμε για την Ελλάδα;
Φοβούμαι ότι...
αν υπάρχει κάποιο σχέδιο, αυτό δεν είναι γερμανικό ούτε ευρωπαϊκό.
Αυτό είναι ελληνικό και φέρει την υπογραφή της κυβέρνησης Συριζανέλ. Συνίσταται δε στη δημιουργία συνθηκών, ώστε ο ιός του αντιευρωπαϊσμού να απελευθερωθεί και να προκαλέσει μια νέα, οριστική αυτήν τη φορά, επιδημία. Αν πεισθούμε ότι για όλα φταίει η Ευρώπη και ότι εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, τότε ο φόβος του χωρισμού από την Ενωση θα μεταλλαχθεί σε ευχή.
Η πρώτη επιδημία αντιευρωπαϊσμού που ξέσπασε με την οικονομική κρίση περιορίσθηκε. Δεν καταπολεμήθηκε. Η δυσπιστία ανάμεσα στον κεντρικό πυρήνα και στην περιφέρεια νομιμοποιήθηκε. Και ο ιός μεταλλάχθηκε και παίρνει τη μορφή νέας επιδημίας, εξαιτίας της εισβολής των εξαθλιωμένων πληθυσμών προσφύγων και μεταναστών.
Στην Ελλάδα, τη χώρα η οποία ενσυνειδήτως θέλει να παραμείνει σχεδόν ευρωπαϊκή, τα υλικά του αντιευρωπαϊσμού είναι εύφλεκτα. Είναι σχεδόν βέβαιο πως πολλοί, αν όχι οι περισσότεροι, συμπολίτες μας πιστεύουν ότι για τη μετατροπή της χώρας σε τεράστιο hotspot, όπως το χαρακτήρισε ο κ. Βενιζέλος, ευθύνεται η Ευρώπη. Και όχι μόνον ευθύνεται. Ηταν το σχέδιό της εξ αρχής. Οπως όταν ξέσπασε η κρίση του χρέους, οι περισσότεροι πίστευαν ότι η μείωση του επιπέδου ζωής έγινε για να μειωθεί το κόστος εργασίας στην Ελλάδα, προκειμένου να την απολαύσουν με μεγαλύτερη ευκολία οι μασέλες του άγριου και νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού. Ετσι πιστεύουν ότι τώρα η Ευρώπη πολιτεύθηκε εξ αρχής με στόχο να φορτώσει το βάρος του προβλήματος στην Ελλάδα.
Στο χθεσινό μου σημείωμα αναφέρθηκα στις ευθύνες του ελληνικού «σχεδόν κράτους». Η κατάργηση των θαλασσίων συνόρων μας ήταν στην πραγματικότητα κατάργηση των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. Υπάρχει μια αντίφαση θα μου πείτε. Τα εξωτερικά σύνορα θεωρούνται σύνορα της Ενωσης, η παροχή ασύλου όμως εξαρτάται από την εκάστοτε νομοθεσία των κρατών-μελών. Ομως πρώτος ο κ. Τσίπρας είπε ότι δεν ενδιαφέρεται αν η Ελλάδα βγει από την Σένγκεν. Και ο ίδιος ο κ. Τσίπρας διαπραγματευόταν την ανταλλαγή του χρέους με το προσφυγικό, όταν το φθινόπωρο πηγαινοερχόταν ο κ. Φάινμαν στην Αθήνα. Οσο περισσότερους πρόσφυγες ή μετανάστες είχαμε τόσο μεγαλύτερα οφέλη θα αποκομίζαμε. Τώρα εισπράττουμε τα κέρδη μιας ακόμη υπερήφανης διαπραγμάτευσης.
Τα πρώτα κύματα ξέσπασαν στο Αιγαίο τον Ιούλιο (55.000) και τον Αύγουστο (107.000). Οταν αρχές Σεπτεμβρίου η κ. Μέρκελ δήλωσε ότι η Γερμανία μπορεί να δεχθεί ως 1.000.000 πρόσφυγες, τα κύματα φούντωσαν (Σεπτέμβριος 147.000, Οκτώβριος 211.000). Οι αριθμοί τρομάζουν, όμως εξίσου τρομάζει η αντίδραση της κοινής γνώμης στη Γερμανία ή την Ουγγαρία. Η κ. Μέρκελ υποχρεώθηκε να ανακρούσει πρύμναν.
Κι αν η Ευρώπη άργησε να αντιδράσει και αντέδρασε αμήχανα, τότε τι πρέπει να πούμε για την Ελλάδα;
Φοβούμαι ότι...
αν υπάρχει κάποιο σχέδιο, αυτό δεν είναι γερμανικό ούτε ευρωπαϊκό.
Αυτό είναι ελληνικό και φέρει την υπογραφή της κυβέρνησης Συριζανέλ. Συνίσταται δε στη δημιουργία συνθηκών, ώστε ο ιός του αντιευρωπαϊσμού να απελευθερωθεί και να προκαλέσει μια νέα, οριστική αυτήν τη φορά, επιδημία. Αν πεισθούμε ότι για όλα φταίει η Ευρώπη και ότι εμείς κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να αντιμετωπίσουμε την κρίση, τότε ο φόβος του χωρισμού από την Ενωση θα μεταλλαχθεί σε ευχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου