ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ: Νεοαποικισμού επίχειρα

Toυ Γ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΑΚΗ

Η αραβική άνοιξη υποκινήθηκε με αφελή ενθουσιασμό. Με τρόμο αντιμετωπίζεται η μετάλλαξη της σε τρομοκρατικό χειμώνα. Συνακόλουθα (και) σε κύματα προσφύγων – εισβολέων.

 

             Αποικισμός σημαίνει ότι ο αποικίζων επιβάλλει διοικητικές δομές επιλογής του στον αποικιζόμενο.

Η ιδέα, προσφάτως, συγκίνησε δυτικές ηγεσίες μέτριας ικανότητας. Η έλλειψη του ανυπέρβλητου, άλλοτε, εμποδίου της Σοβ. Ένωσης βοήθησε. Επιδιώχθηκαν, έτσι, στόχοι οικονομικοί, εν μέρει και (στόχοι) εσωτερικής κομματικής κατανάλωσης δυτικών χωρών.

Διαταράχθηκε η ισορροπία στην Μέση Ανατολή. Ανατράπηκαν καθεστώτα που αναχαίτιζαν αναρχικές συσπειρώσεις.Περιφρονήθηκε περίπου πάγια μεταπολεμική αντίληψη. Αυτή της, μη, ναρκοθέτησης ισλαμικών καθεστώτων από δυτικούς, φανερά τουλάχιστον (!!!).

Είναι χαρακτηριστική η απόκλιση δράσης μεταξύ των Bush, πατρός και υιού.

Ο πατήρ Bush ηγήθηκε το 1991 δυτικής συμμαχίας εναντίον του SaddamHussein. Τον εξέβαλε από το Kuwait. Η λήξη των επιχειρήσεων περαίωσε τον στόχο. Δηλαδή – πολύ απλά –παραλείφθηκε ανατροπή του S. Hussein. 

Ο υιός Bush, αντιθέτως, πέτυχε την εξόντωση του SaddamHussein. Η είσοδος αμερικανικών στρατευμάτων στην Βαγδάτη σήμανε δημοσκοπικό θρίαμβο. Το 70% των Αμερικανών επικρότησε. Αντίληψη “νεοαποικισμού” αναπτύχθηκε. Η επέμβαση στο Αφγανιστάν ενδυναμώθηκε.

Το καθεστώς των Assad στην Συρία έχει επιβληθεί από το 1958 (!). Τότε ανετράπη η μοναρχία. Ξαφνικά, το 2011 επισημάνθηκε (και εκεί) έλλειψη δημοκρατίας. Έτσι και ανάγκη ανατροπής του καθεστώτος (!). Το νεοαποικιακό φαινόμενο συγκίνησε και την Γαλλία παλαιά “Αποικιακή Αυτοκρατορία”. Επικειμένων προεδρικών εκλογών του 2012 κρίθηκε επωφελής η επέμβαση (και) στην Λιβύη προς ανατροπή του Kaddafi. Η αποσταθεροποίηση της Μέσης Ανατολής γενικεύθηκε. Οι επιδιώξεις της “Αραβικής Άνοιξης” ξεκίνησαν στην Τυνησία. Πέρασαν στην Αίγυπτο. Εκτάθηκαν, περίπου, σε όλη την Μέση Ανατολή.

Πολιτικοί για λόγους προβολής. Αφελείς – φιλελεύθεροι από πεποίθηση, όλοι, αποσταθεροποίησαν συνολικά, τελικώς, στην περιοχή. 

 Όταν ο τόπος φλέγεται οι κάτοικοι φεύγουν. Δεν θα σταματήσουν εάν δεν καταστεί βιώσιμη η εκεί παραμονή τους.

Δεν αντιμετωπίζει η Δύση στην ρίζα του το πρόβλημα. Προσπαθεί να διευθετήσει συμπτώματά του. Όσο, όμως, θα συνεχίζεται η ανθρωποσφαγή το σύμπτωμα θαδιογκώνεται. 

Η στροφή είναι δύσκολη. Συνιστά ομολογία βαριάς πολιτικής αστοχίας. Είναι, εν τούτοις, αναγκαία. Απαιτείται να γίνει συνείδηση. Η Δύση δεν δικαιούται να υπαγορεύει τρόπο εσωτερικής οργάνωσης στους άλλους.Η λεγόμενη δυτική δημοκρατία δεν είναι ένδυμα για όλους (!). Έχει ανυπερθέτως, η Ευρώπη, ανάγκη εγκύρων, εκεί, συνομιλητών, δημοκρατών ή μη, για να σταματήσει η προσφυγική εισβολή.

Ούτως ή άλλως...

 είναι υποκρισία να μιλάμε για δημοκρατία στον τρίτο κόσμο. Εκεί η δημοκρατία είναι το πρόσχημα, όχι η ουσία της εξουσίας. Sharia και δημοκρατία δεν συνυπάρχουν.

Η προσφυγική κρίση έχει αποτελέσει δοκιμασία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος. Η ύψωση ενδοευρωπαϊκών τειχών προς ενίσχυση εσωτερικών συνόρων αναιρεί την ουσία της Ενωμένης Ευρώπης. Καταργεί την ενιαία εσωτερική αγορά. Δυναμιτίζει την βασική ευρωπαϊκή ελευθερία της ανεμπόδιστης δηλαδή κυκλοφορίας από χώρα σε χώρα της Ένωσης. Τονώνεται, έτσι, βάσιμα ο ευρωσκεπτικισμός.