Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ
Από το περιστατικό με το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, τη Ρόδο και τους
Τούρκους, πολλοί αθώοι συμπολίτες μας –άνθρωποι, ως επί το πλείστον, οι
οποίοι δεν έχουν ενδιαφερθεί ιδιαιτέρως να μάθουν, επειδή μέσα τους
ξέρουν ότι οι ίδιοι δεν φταίνε σε τίποτα– σίγουρα θα έμαθαν κάτι: ότι οι
Τούρκοι «θεωρούν τα Δωδεκάνησα αποστρατιωτικοποιημένη ζώνη», για να
χρησιμοποιήσω ακριβώς τη διατύπωση του αρμοδίου υπουργού από την
πρόσφατη συνέντευξη Τύπου στο υπουργείο. Αυτό «θεωρούν» και εξ αυτού
ζήτησαν το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, που μετέφερε τον Αλ. Τσίπρα στην
Τεχεράνη, να μην προσγειωθεί στη Ρόδο για ανεφοδιασμό, αλλά απέναντι στο
Μποντρούμ.
Αυτά οι Τούρκοι. Εμείς, δηλαδή η κυβέρνηση ως επίσημη
εκπροσώπηση της Ελλάδας στον κόσμο, τι «θεωρούμε» επ’ αυτού;
Αν κρίνουμε από τη συμμόρφωση των ελληνικών αρχών με το τουρκικό
αίτημα, προφανώς συμμεριζόμαστε τη δική της «θεώρηση» του ζητήματος.
Διότι το πρωθυπουργικό αεροσκάφος άλλαξε σχέδιο πτήσης και προτίμησε την
οδό προς Τεχεράνη μέσω Αιγύπτου. Σωστά;
Λάθος! Αυτή ήταν, πράγματι, η
αλληλουχία των γεγονότων, αλλά δεν αποδεικνύει τη συμμόρφωση της
ελληνικής πλευράς. Παραπέμπω σχετικώς στις «διευκρινίσεις» του αρμοδίου
υπουργού κατά την προαναφερθείσα συνέντευξη. (Τα εισαγωγικά είναι
απαραίτητα, διότι η έννοια «διευκρινίζω» μόνον ως ευφημισμός νοείται,
εφόσον χρησιμοποιείται μέσα σε πλαίσιο συμφραζομένων που αναφέρεται στην
υπουργική ευγλωττία...) Ο υπουργός πιέστηκε μεν από τις ερωτήσεις για
το περιστατικό, αλλά με την απάντησή του υπήρξε σαφέστατος μέσω της
ασάφειάς του: «Ο πρωθυπουργός είπε, “εγώ στο Μποντρούμ δεν πάω” και έτσι
είπε “θα πάω μέσω Αιγύπτου”».
Με άλλα λόγια, εκείνος το αποφάσισε μόνος
του, η δε απόφασή του καμία σχέση δεν είχε με το τουρκικό αίτημα.
Καμία! Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα – αυτό δεν έχουμε
καταλάβει ώς τώρα. Απλώς, έτυχε η αλληλουχία να είναι αυτή· αιτιότητα,
όμως, δεν υπάρχει.
Η
στάση που περιγράφω παραπάνω δεν είναι κάτι καινούργιο για εμάς, το
έχουμε δει άπειρες φορές και θα το ξαναδούμε. Αξίζει όμως να σταθούμε σε
αυτό, ίσως για χάρη των ξένων, στους οποίους ο λαός αυτός πάντα
προσέφερε –πολιτισμό, κυρίως–, διότι είναι ένα μικρό κομμάτι της τέχνης
του να είσαι Ελληνας. Και είναι αυτή η τέχνη από την οποία η Ευρώπη μόνο
να κερδίσει έχει, όπως πιστεύουμε σε συντριπτικό ποσοστό οι Ελληνες. Η
τεχνική είναι απλή και με την επανάληψη γίνεται δεύτερη φύση στον
άνθρωπο. Την εξηγώ:
Πράττουμε κάτι που έχει συνέπειες, οι οποίες δεν μας
αρέσουν. Πώς τις αποφεύγουμε; Διαχωρίζοντας το γεγονός από τις
συνέπειές του και αποφασίζοντας ότι οι συνέπειες είναι στην
πραγματικότητα επιλογή.
Ετσι, αλλά και με άλλες παραπλήσιες τεχνικές, οι
Ελληνες πλησιάζουμε το μυστικό της ζωής: πώς να μη φταίμε ποτέ για
τίποτα.
Αυτό προσπαθούμε να διδάξουμε έξι χρόνια τώρα τους ξένους με τη
στάση μας απέναντι στην κρίση χρέους, αλλά αυτοί δεν σκαμπάζουν. Δεν
πειράζει. Μπουμπούνες ήταν πάντα. Αλλιώς θα ήταν σαν εμάς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου