ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΣΥΡΙΖΟΠΛΗΚΤΗ ΜΠΑΝΑΝΙΑ: Απ τον τσαρλατανισμό στον κυνισμό

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

(...) Διαπιστώνω μια σημαίνουσα διαφορά στη λειτουργία του συστήματός μας, που είναι ο σοσιαλισμός. Εξηγούμαι αμέσως:  

Πολύ παλιά, υπήρχε η καθαγιασμένη σταλινική μέθοδος. Αν, δηλαδή, κάποιος εκπρόσωπος της Αριστεράς διέπραττε κάτι ανάξιο του ηθικού μεγαλείου της Αριστεράς έπαυε αυτομάτως να θεωρείται αριστερός και αποκαλυπτόταν ως «πράκτορας». Στη Σοβιετία, μάλιστα, η αποκάλυψη κατά κανόνα συνοδευόταν με ομολογία.

Η πρακτική αυτή ρίζωσε στην Αριστερά. Ετσι και αργότερα, όταν πια δεν υπήρχε κομμουνιστικό καθεστώς για να αποσπά «ομολογίες», η συνήθεια έμεινε και εξελίχθηκε σε μια μορφή εθελοτύφλωσης. Ο πράκτορας μετεξελίχθηκε σε προβοκάτορα.  

Εκανε κάποιος κάτι το επαίσχυντο υπό τη σημαία της Αριστεράς, ας πούμε, έκαιγε το Πολυτεχνείο;  

Για την Αριστερά, αυτός δεν ήταν αριστερός, ήταν κάτι άλλο ό,τι και αν νόμιζε ο ίδιος για τον εαυτό του. Το ζήσαμε επί χρόνια στην περίπτωση των Εξαρχείων: αυτή η προσέγγιση εμπέδωσε την ατιμωρησία των πάσης αριστερής αποχρώσεως μπαχαλάκηδων.

Σε μια ηπιότερη εκδοχή της, αυτή η εθελοτύφλωση διαχύθηκε ευρέως στα κοινωνικά στρώματα που υποστήριζαν την Αριστερά και δημιούργησε τη βάση του περιλάλητου «ηθικού πλεονεκτήματος της Αριστεράς», που θεωρείται δεδομένο και αδιαμφισβήτητο. 

Πήρε, επίσης, τη μορφή του μύθου της «άλλης Αριστεράς», της εξιδανικευμένης, της «πέραν του κόσμου τούτου». Αυτής που μπορεί μεν να μην απαντάται εμπειρικά στον πραγματικό κόσμο, αλλά πάντα αξίζει τον κόπο να αγωνιστεί κάποιος για να την πραγματώσει. 

Υπό τη θεώρηση αυτή, ο αριστερός είναι πάντα ο καλός, ανεξαρτήτως του κόστους των πράξεών του (π.χ. ακόμη τέσσερα χρόνια προσπάθειας και άλλα 80 δισ. στο χρέος...), έστω και αν αγωνίζεται για κάτι που δεν μπορεί να υπάρξει.  

Ο δεξιός, αντιθέτως, είναι εξ ορισμού κακός, έστω και αν η ανθρωπότητα γνώρισε την ιστορικά μεγαλύτερη πρόοδο του βιοτικού επιπέδου της στις χώρες όπου η αστική δημοκρατία συνδυάστηκε με την ελεύθερη οικονομία.

Στο σημείο αυτό, δεν μπορώ να αντισταθώ στην παρατήρηση μιας ουσιώδους διαφοράς ανάμεσα στην Αριστερά και τη χριστιανική θρησκεία, παρότι τα μεταξύ τους κοινά είναι πολλά. Η διαφορά όμως είναι ότι: 

H Αριστερά υπήρξε πολύ περισσότερο ανελέητη με την ανθρώπινη φύση. Στη θεώρησή της δεν περιελάμβανε, λ.χ., την έννοια της αμαρτίας, η οποία δίνει τουλάχιστον μια εξήγηση στις ανθρώπινες αδυναμίες, αλλά και μια δυνατότητα συγχώρεσης. Οχι! Στην Αριστερά δεν υπήρχαν γκρίζες ζώνες: ό,τι δεν ήταν άσπρο δεν μπορεί παρά να ήταν μαύρο. Δεν είναι τυχαίο ότι μόνον η Βόρειος Κορέα απέμεινε αυθεντική στις παραδόσεις του αληθινού σοσιαλισμού.

Επανερχόμενος όμως στα πολιτικά μας, διαπιστώνω ότι η εγχώρια Αριστερά έχει περάσει ξαφνικά σε ένα ανώτερο στάδιο: 

Δείτε την περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου, στην οποία ο νυν πρόεδρος της Βουλής καταλόγισε «μπούλινγκ», αλλά και άλλα πολύ χειρότερα, όπως είπε, τα οποία όμως δεν αποκαλύπτει, «για να μη φτύνει ο κόσμος την Αριστερά». Αφήνω κατά μέρος το «μπούλινγκ», που δεν είναι τίποτε σοβαρό, διότι όπως όλοι ξέρουμε (χαίρε Μιχελογιαννάκη!) το «μπόουλινγκ» είναι πολύ χειρότερο, και μένω στην αξιοσημείωτη πρόοδο που εντοπίζω. 

Προσέξτε, ο εξοχότατος πρόεδρος του σώματος όχι μόνον δεν αρνείται στην προκάτοχό του την ιδιότητα της αριστερής, αλλά προχωρεί και λίγο παρακάτω. Διότι, αν ακολουθήσουμε τη δημιουργική ερμηνεία της διατύπωσής του, μένει να αιωρείται η υπόνοια ότι, εφόσον αποκαλυφθεί η αλήθεια, τότε η Αριστερά αξίζει το φτύσιμο στο οποίο αναφέρεται ο σημερινός πρόεδρος.

Αυτό που δεν αλλάζει, όμως, είναι ο κυνισμός. Διότι ο πρόεδρος της Βουλής τονίζει ότι ο ίδιος συμβάλλει ενεργά ώστε να μην αποκαλυφθούν αυτά που θα κάνουν τον κόσμο να φτύνει την Αριστερά. (Συγχωρήστε μου ότι έκανα τη στήλη ένα νοερό πτυελοδοχείο, αλλά χρησιμοποιώ τη διατύπωση που επέλεξε ο πρόεδρος...) Τι μένει λοιπόν; 

 

Ο κυνισμός, που δεν είναι απαραιτήτως ίδιον της Αριστεράς, αλλά οποιουδήποτε ασκεί εξουσία. Ο κυνισμός, τον οποίον η Αριστερά ποτέ δεν μπόρεσε να δεχθεί, ούτε βεβαίως και να καταλάβει. Απλώς τον ζει...

ΥΓ. Στην απάντησή της η Ζ. Κωνσταντοπούλου αποδίδει στον πρωθυπουργό τα λόγια ότι αυτό που πρέπει να γίνει στη χώρα «μόνο μια κυβέρνηση ειδικού σκοπού ή μια δικτατορία μπορεί να το φέρει εις πέρας». 

Δεν ξέρω αν πράγματι αυτό ειπώθηκε από τον Τσίπρα, ενώπιον μάλιστα του προέδρου της Βουλής και του παππού Φλαμπουράρη. Θέλω να πιστεύω όμως ότι το είπε, όσο και αν προσωπικώς δεν μου αρέσει να το ακούω, διότι δείχνει τουλάχιστον ότι ο πρωθυπουργός απέκτησε συνείδηση της δυσκολίας του εγχειρήματος που έχει αναλάβει...