Πάσαλοι με συρματόπλεγμα, μπάρες, τελωνεία, συνοριακοί σταθμοί, ένα μεγάλο χαντάκι, μια τάφρος ίσως;  

Κάτι τέτοιο τελοσπάντων θα πρέπει να έχει στο μυαλό του ο Αλέξης Τσίπρας ότι είναι τα σύνορα. Κάτι που πατάς επάνω του, από τη μία μεριά του βρίσκεται μια χώρα και από την άλλη μια άλλη χώρα. Απλά πράγματα! Γιατί τον μπερδεύετε τον άνθρωπο με πολύπλοκες έννοιες, όπως τα θαλάσσια σύνορα; 

Μπορείς να χωρίσεις τη θάλασσα; Μόνο αν είναι ο Μωυσής...

Όλα αυτά θα ήταν τρομερά αστεία, αν δεν ήταν τρομακτικά σοβαρά.  

Αν, δηλαδή, ο πρώην πρωθυπουργός της χώρας –ο οποίος διεκδικεί «νέα ισχυρή εντολή» για να συνεχίσει να κυβερνά για άλλα 8 χρόνια, όπως ο ίδιος δήλωσε– δεν εμφανιζόταν τόσο επικίνδυνα άσχετος ή αφελής.  

Κι αν με αυτό τον τρόπο δεν έριχνε νερό στον μύλο της αμφισβήτησης της κυριαρχίας στο Αιγαίο, τον οποίο γυρίζει συνέχεια η Άγκυρα.

Η χθεσινή δήλωση-απάντηση του Αλέξη Τσίπρα («Ποια σύνορα; Έχει σύνορα η θάλασσα και δεν το ξέραμε;») σε ερώτηση του περιοδικού Spiegel, στο πλαίσιο της συνέντευξης Τύπου που παραχώρησε από τη ΔΕΘ, είναι:


Tο κερασάκι στην τούρτα της αλλοπρόσαλλης θεώρησης (και πολιτικής) του ΣΥΡΙΖΑ για τα εθνικά αλλά και τα διεθνή θέματα.

Μέλη συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ δεν τρέχουν κάθε λίγο και λιγάκι στα Σκόπια για να στηρίξουν το αίτημα της χώρας να ονομάζεται Μακεδονία;  

Οι ίδιοι δεν κατέβαιναν σε αντιαμερικανικές διαδηλώσεις και δεν σουλατσάρουν στη Βενεζουέλα, την ώρα που ο Τσίπρας τρέχει στην Ουάσινγκτον για να ξεκλέψει μια φωτογραφία δίπλα στον Ομπάμα ή διεκδικεί τη στήριξη των ΗΠΑ; 

Και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αυτός που επί 7 μήνες παρακολουθούσε άπραγος το δράμα που εκτυλίσσεται με τους μετανάστες και τους πρόσφυγες στο Αιγαίο, αρκούμενος σε εξυπνάδες του τύπου «λιάζονται στις πλατείες και μετά εξαφανίζονται», που έλεγε η Τασία Χριστοδουλοπούλου;


Ειλικρινά, δεν θέλω να σκέφτομαι πού θα βρισκόταν σήμερα η Ελλάδα υπό τη διακυβέρνηση αυτών των απίθανων τύπων, αν δεν έλεγαν αυτές τις σαχλαμάρες μέσα στην ασφάλεια της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Και ελπίζω ότι δεν θα χρειαστεί να μας απασχολήσει ποτέ μια τέτοια εφιαλτική σκέψη...