Του ΚΩΣΤΑ ΓΙΑΝΝΑΚΙΔΗ
Αν μιλήσεις σε πολιτικό για κυβέρνηση
τεχνοκρατών θα σου επιστρέψει ένα επιτιμητικό βλέμμα και ένα λογύδριο
για την έλλειψη αντιστοίχισης με τη λαϊκή βούληση. Ο τεχνοκράτης, σου
λέει, δεν είναι εκλεγμένος και, εκτός των άλλων, δεν έχει πολιτικό
αισθητήριο. Εντάξει. Όμως δεν ξέρω ούτε έναν Έλληνα που να ψήφιζε υπέρ
της τοποθέτησης του Νίκου Φίλη στο υπουργείο Παιδείας. Και, αν μη τι
άλλο, η χώρα αυτή καταστράφηκε σε μεγάλο βαθμό από υπουργούς που γέμιζαν
πλατείες και σακούλες με σταυρούς. Ξέρετε πόσες φορές εξελέγη ο Άκης
πρώτος στην Α' Θεσσαλονίκης;
Μη δουλευόμαστε. Κανένας πρωθυπουργός δεν θα έφτιαχνε κυβέρνηση με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού τεχνοκρατών για λόγους που όλοι γνωρίζουμε: Η εξουσία πρέπει να ελέγχεται από το κόμμα και να δίδεται, από τον αρχηγό, όπως το αντίδωρο μετά τη Θεία Κοινωνία.
Όμως, του κερατά, αν θέλεις να λέγεσαι μεταρρυθμιστής ηγέτης (και πρώην εθνικός σωτήρας), παίρνεις την πρωτοβουλία και ψάχνεις τους καλύτερους για τις πιο κρίσιμες θέσεις. Καλός άνθρωπος ο Φίλης, κομματικά πιστός, έβαλε πλάτη στα δύσκολα. Είναι, όμως, ο καταλληλότερος άνθρωπος στη χώρα για να αναλάβει το υπουργείο Παιδείας;
Ο πρωθυπουργός έπρεπε να κάνει μία επιλογή με την οποία θα μας έλεγε ότι τουλάχιστον προσπάθησε να τον βρει. Με την τοποθέτηση Φίλη, μας λέει ακριβώς το αντίθετο: ένα κρίσιμο, ζωτικής σημασίας, υπουργείο ανατίθεται σε κομματικό στέλεχος, προκειμένου να τηρηθούν εσωκομματικές ισορροπίες και να εκφραστεί η γενναιοδωρία του ηγέτη προς τον πιστό του συνεργάτη.
Ποιο είναι, ας πούμε, το μεταρρυθμιστικό όραμα του Νίκου Φίλη για την παιδεία; Yπάρχει, άραγε, κάτι τέτοιο;
Ασφαλώς η τοποθέτηση του είναι διδακτική. Για όλους μας. Όμως επί της ουσίας δεν είναι αυτό που χρειάζεται η εν αποσυνθέσει εθνική μας παιδεία. Ο Τσίπρας θα πει ότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι. Μα δεν έχει καταλάβει ότι πήρε τη δουλειά για δεύτερη φορά προκειμένου να μην κάνει και αυτός τα ίδια;
Ας ζητούσε, λοιπόν, από δύο κορυφαίους επιστήμονες και δύο καλούς μάνατζερ της αγοράς να αναλάβουν κρίσιμες, επιτελικές θέσεις, κορυφαία υπουργεία. Ακόμα και αν ακουγόταν μουρμούρα, θα τη σκέπαζε το χειροκρότημα.
Μη δουλευόμαστε. Κανένας πρωθυπουργός δεν θα έφτιαχνε κυβέρνηση με τη συμμετοχή μεγάλου αριθμού τεχνοκρατών για λόγους που όλοι γνωρίζουμε: Η εξουσία πρέπει να ελέγχεται από το κόμμα και να δίδεται, από τον αρχηγό, όπως το αντίδωρο μετά τη Θεία Κοινωνία.
Όμως, του κερατά, αν θέλεις να λέγεσαι μεταρρυθμιστής ηγέτης (και πρώην εθνικός σωτήρας), παίρνεις την πρωτοβουλία και ψάχνεις τους καλύτερους για τις πιο κρίσιμες θέσεις. Καλός άνθρωπος ο Φίλης, κομματικά πιστός, έβαλε πλάτη στα δύσκολα. Είναι, όμως, ο καταλληλότερος άνθρωπος στη χώρα για να αναλάβει το υπουργείο Παιδείας;
Ο πρωθυπουργός έπρεπε να κάνει μία επιλογή με την οποία θα μας έλεγε ότι τουλάχιστον προσπάθησε να τον βρει. Με την τοποθέτηση Φίλη, μας λέει ακριβώς το αντίθετο: ένα κρίσιμο, ζωτικής σημασίας, υπουργείο ανατίθεται σε κομματικό στέλεχος, προκειμένου να τηρηθούν εσωκομματικές ισορροπίες και να εκφραστεί η γενναιοδωρία του ηγέτη προς τον πιστό του συνεργάτη.
Ποιο είναι, ας πούμε, το μεταρρυθμιστικό όραμα του Νίκου Φίλη για την παιδεία; Yπάρχει, άραγε, κάτι τέτοιο;
Ασφαλώς η τοποθέτηση του είναι διδακτική. Για όλους μας. Όμως επί της ουσίας δεν είναι αυτό που χρειάζεται η εν αποσυνθέσει εθνική μας παιδεία. Ο Τσίπρας θα πει ότι τα ίδια έκαναν και οι προηγούμενοι. Μα δεν έχει καταλάβει ότι πήρε τη δουλειά για δεύτερη φορά προκειμένου να μην κάνει και αυτός τα ίδια;
Ας ζητούσε, λοιπόν, από δύο κορυφαίους επιστήμονες και δύο καλούς μάνατζερ της αγοράς να αναλάβουν κρίσιμες, επιτελικές θέσεις, κορυφαία υπουργεία. Ακόμα και αν ακουγόταν μουρμούρα, θα τη σκέπαζε το χειροκρότημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου