Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Το Πράτερ είναι ένα πάρκο στην Βιέννη με ένα
λούνα παρκ με μια τεράστια ρόδα. Το ονειρευόμουν όταν ήμουν μικρό παιδί…
Μια βόλτα περιστροφική σε κείνη την τεράστια ρόδα! Χαρά και στη ρόδα
δηλαδή.
Κακόμοιροι, φτωχοί Αυστριακοί... Η χώρα μου έχει το μεγαλύτερο λούνα πάρκ. Με τη μεγαλύτερη ρόδα στην ανθρωπότητα! Όλο και πιο συχνά το επισκεπτόμαστε όλοι μαζί. Σκέψου δηλαδή, πόσο μεγάλη είναι η ρόδα! Καθόμαστε στις θέσεις μας. Όλοι, σας ορκίζομαι, χωράμε.
Λαμπιόνια, φώτα, μουσικές, κραυγές, οχλαγωγία μαγική! Θέα από χαμηλά, θέα από ψηλά! Πάμε άλλη μια βόλτα. Ξανά και ξανά. Πάμε κι άλλη μια στροφή! Θέα από χαμηλά, θέα από ψηλά. Φώτα, λαμπιόνια, φωνές, κραυγές, θυμοί, χαρές, καβγάδες, μούντζες των επάνω όταν είναι επάνω στους κάτω όταν είναι κάτω. Μούντζες των κάτω, όταν είναι κάτω, στους επάνω όταν είναι επάνω. Πάει χαράμι και η θέα δηλαδή. Εφόσον οι μεν κοιτάνε μόνο τους δε. Έχουμε ξεφτιλίσει την έννοια θέα.
Και αφού κάνουμε μερικούς κύκλους και αυξομειώσουμε αδρεναλίνη (πάει χαράμι και η αδρεναλίνη)...Τσουπ! Στη θέση απ' όπου ξεκινήσαμε. Ακριβώς. Σου λέω, ακριβώς. Κάνουμε εν ολίγοις μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό μας. Καταλήγουμε στο σημείο της εκκίνησης αν και νομίζουμε ότι κάπου πήγαμε ενώ στα ίδια μείναμε.
Λούνα παρκ η Ελλάς!
Εντάξει από καιρού εις καιρόν έχουμε και μερικές αλλαγές:
Να! Τούτη τη φορά, στο Κυριακάτικό μας λούνα παρκ, κατέβηκε άρον άρον κάποιος κύριος με ένα κοριτσάκι που είχε αγριεμένο μουτράκι. Το λέγανε Ζωή. Έπαθε κάτι σαν υστερία, από το ύψος είπαν, οι λοιποί.
Μερικές φορές βέβαια αναρωτιέμαι :
Πού θα μας βγάλει η ίδια και η ίδια περιστροφή;
Μερικές φορές αναρωτιέμαι και πότε θα βαρεθούμε τη ρόδα;
Σ' έναν κόσμο που προχωράει εμείς να γυρίζουμε ξανά και ξανά; Τι σόι παιχνίδι;
Αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις... Ξέρεις τι χαρά δίνει στα παιδιά μια επίσκεψη σε λούνα παρκ;
Κι οι μεγάλοι ακόμα γίνονται μικρά παιδιά!
Να μου το θυμηθείς, μια μέρα θα πάμε από την πολύ «διασκέδαση».
Κακόμοιροι, φτωχοί Αυστριακοί... Η χώρα μου έχει το μεγαλύτερο λούνα πάρκ. Με τη μεγαλύτερη ρόδα στην ανθρωπότητα! Όλο και πιο συχνά το επισκεπτόμαστε όλοι μαζί. Σκέψου δηλαδή, πόσο μεγάλη είναι η ρόδα! Καθόμαστε στις θέσεις μας. Όλοι, σας ορκίζομαι, χωράμε.
Λαμπιόνια, φώτα, μουσικές, κραυγές, οχλαγωγία μαγική! Θέα από χαμηλά, θέα από ψηλά! Πάμε άλλη μια βόλτα. Ξανά και ξανά. Πάμε κι άλλη μια στροφή! Θέα από χαμηλά, θέα από ψηλά. Φώτα, λαμπιόνια, φωνές, κραυγές, θυμοί, χαρές, καβγάδες, μούντζες των επάνω όταν είναι επάνω στους κάτω όταν είναι κάτω. Μούντζες των κάτω, όταν είναι κάτω, στους επάνω όταν είναι επάνω. Πάει χαράμι και η θέα δηλαδή. Εφόσον οι μεν κοιτάνε μόνο τους δε. Έχουμε ξεφτιλίσει την έννοια θέα.
Και αφού κάνουμε μερικούς κύκλους και αυξομειώσουμε αδρεναλίνη (πάει χαράμι και η αδρεναλίνη)...Τσουπ! Στη θέση απ' όπου ξεκινήσαμε. Ακριβώς. Σου λέω, ακριβώς. Κάνουμε εν ολίγοις μια περιστροφή γύρω από τον εαυτό μας. Καταλήγουμε στο σημείο της εκκίνησης αν και νομίζουμε ότι κάπου πήγαμε ενώ στα ίδια μείναμε.
Λούνα παρκ η Ελλάς!
Εντάξει από καιρού εις καιρόν έχουμε και μερικές αλλαγές:
Να! Τούτη τη φορά, στο Κυριακάτικό μας λούνα παρκ, κατέβηκε άρον άρον κάποιος κύριος με ένα κοριτσάκι που είχε αγριεμένο μουτράκι. Το λέγανε Ζωή. Έπαθε κάτι σαν υστερία, από το ύψος είπαν, οι λοιποί.
Μερικές φορές βέβαια αναρωτιέμαι :
Πού θα μας βγάλει η ίδια και η ίδια περιστροφή;
Μερικές φορές αναρωτιέμαι και πότε θα βαρεθούμε τη ρόδα;
Σ' έναν κόσμο που προχωράει εμείς να γυρίζουμε ξανά και ξανά; Τι σόι παιχνίδι;
Αλλά τι τα θες, τι τα γυρεύεις... Ξέρεις τι χαρά δίνει στα παιδιά μια επίσκεψη σε λούνα παρκ;
Κι οι μεγάλοι ακόμα γίνονται μικρά παιδιά!
Να μου το θυμηθείς, μια μέρα θα πάμε από την πολύ «διασκέδαση».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου