Του ΤΑΣΟΥ ΤΕΛΛΟΓΛΟΥ
Το ερώτημα έχει τεθεί με πολλές και
διαφορετικές αφορμές και τίθεται εκ νέου με την απόφαση του Αλέξη Τσίπρα
και του επιτελείου του να μετατρέψουν ζητήματα ηθικής σε κεντρικά
ζητήματα του προεκλογικού αγώνα.
Έτσι και οι 2.062 καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ είναι «Παπασταύρου» όταν ακόμα δεν είναι σαφές τι ακριβώς κάνει ο Παπασταύρου σε αυτή την λίστα.
Επίσης τα «παλιά κόμματα» θεωρούνται συνδαιτυμόνες της διαπλοκής και εξ αυτού του λόγου ο πρώην πρωθυπουργός αποκλείει οποιαδήποτε ιδέα για κυβερνητική συνεργασία.
Πρόκειται για την προσωποποίηση του αξιώματος ότι «η Aριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα».
Ένα αξίωμα εύκολο να το υπερασπισθεί κανείς όσο η Aριστερά δεν είχε την ευθύνη οποιαδήποτε διαχείρισης και διέθετετην πολυτέλεια να απέχει από διλήμματα που αντιμετωπίζει όποιος καλείται να «λερώσει» τα χέρια του.
Από τον Ιανουάριο του 2015 τα πράγματα άλλαξαν:
Προκειμένου να διατηρήσει τον μύθο της, η Αριστερά, συζητούσε στα υπουργικά γραφεία, όπως στα καφενεία προηγουμένως, χωρίς να αποφασίζει.
Το κόστος της «αποχής» από τα διλήμματα αποδείχθηκε απείρως μεγαλύτερο και συνεπώς η ίδια η αποχή αφάνταστα πιο ανήθικη επειδή πληρώθηκε από την κοινωνία.
Αλλά και οι ατέλειωτοι βερμπαλισμοί για την αμαρτία των άλλων και την αρετή της Αριστεράς αποδείχθηκαν υποκριτικοί:
Ο πρώην πρωθυπουργός πήγε για να ξεκουραστεί στο σπίτι κάποιου που ήταν στην ίδια λίστα όπως ο κ. Παπασταύρου. Πιθανότατα ο φίλος του κ. Τσίπρα έχει εισοδήματα από εφοπλιστική δραστηριότητα που, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται σχεδόν αμαρτωλή.
Ο υπουργός του κ. Φλαμπουράρης μεταβίβασε μετοχές για τις οποίες δεν αποπληρώθηκε το τίμημα. Οι μετοχές ανήκουν σε εταιρία που παίρνει μέρος σε διαγωνισμό του δημοσίου και φυσικά η ιδιότητα του μετόχου είναι ασυμβίβαστη με εκείνη του υπουργού κάτι που αρχικά φαίνεται πως ο κ. Φλαμπουράρης αγνοούσε.
Είναι δικαίωμα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να μας ζητούν να τους ψηφίσουμε επειδή είναι καλύτεροι άνθρωποι.
Αλλά όταν δεν τους έχει μείνει σχεδόν κανένα άλλο επιχείρημα είναι δικό μας δικαίωμα των πολιτών να μην τους παίρνουμε στα σοβαρά.
Έτσι και οι 2.062 καταθέτες της λίστας Λαγκάρντ είναι «Παπασταύρου» όταν ακόμα δεν είναι σαφές τι ακριβώς κάνει ο Παπασταύρου σε αυτή την λίστα.
Επίσης τα «παλιά κόμματα» θεωρούνται συνδαιτυμόνες της διαπλοκής και εξ αυτού του λόγου ο πρώην πρωθυπουργός αποκλείει οποιαδήποτε ιδέα για κυβερνητική συνεργασία.
Πρόκειται για την προσωποποίηση του αξιώματος ότι «η Aριστερά έχει το ηθικό πλεονέκτημα».
Ένα αξίωμα εύκολο να το υπερασπισθεί κανείς όσο η Aριστερά δεν είχε την ευθύνη οποιαδήποτε διαχείρισης και διέθετετην πολυτέλεια να απέχει από διλήμματα που αντιμετωπίζει όποιος καλείται να «λερώσει» τα χέρια του.
Από τον Ιανουάριο του 2015 τα πράγματα άλλαξαν:
Προκειμένου να διατηρήσει τον μύθο της, η Αριστερά, συζητούσε στα υπουργικά γραφεία, όπως στα καφενεία προηγουμένως, χωρίς να αποφασίζει.
Το κόστος της «αποχής» από τα διλήμματα αποδείχθηκε απείρως μεγαλύτερο και συνεπώς η ίδια η αποχή αφάνταστα πιο ανήθικη επειδή πληρώθηκε από την κοινωνία.
Αλλά και οι ατέλειωτοι βερμπαλισμοί για την αμαρτία των άλλων και την αρετή της Αριστεράς αποδείχθηκαν υποκριτικοί:
Ο πρώην πρωθυπουργός πήγε για να ξεκουραστεί στο σπίτι κάποιου που ήταν στην ίδια λίστα όπως ο κ. Παπασταύρου. Πιθανότατα ο φίλος του κ. Τσίπρα έχει εισοδήματα από εφοπλιστική δραστηριότητα που, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, θεωρείται σχεδόν αμαρτωλή.
Ο υπουργός του κ. Φλαμπουράρης μεταβίβασε μετοχές για τις οποίες δεν αποπληρώθηκε το τίμημα. Οι μετοχές ανήκουν σε εταιρία που παίρνει μέρος σε διαγωνισμό του δημοσίου και φυσικά η ιδιότητα του μετόχου είναι ασυμβίβαστη με εκείνη του υπουργού κάτι που αρχικά φαίνεται πως ο κ. Φλαμπουράρης αγνοούσε.
Είναι δικαίωμα των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ να μας ζητούν να τους ψηφίσουμε επειδή είναι καλύτεροι άνθρωποι.
Αλλά όταν δεν τους έχει μείνει σχεδόν κανένα άλλο επιχείρημα είναι δικό μας δικαίωμα των πολιτών να μην τους παίρνουμε στα σοβαρά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου