Πριν από λίγες μέρες αναγνωρίστηκαν τα οστά του αντιστρατήγου
Στυλιανού Καλμπουρτζή, του ήρωα διοικητή της 181 ΜΠΒ της Εθνικής
Φρουράς, που έπεσε μαχόμενος στη διάβαση Πέλλα Πάις - Συγχαρί στις 23
Ιουλίου 1974, μαζί με 37 άνδρες του, μετά τριήμερη μάχη απέναντι σε
πολλαπλάσιες δυνάμεις του Αττίλα, ανάμεσά τους καταδρομείς του εχθρού.
Συνταγματάρχης τότε, ο Σαλονικιός στην καταγωγή αξιωματικός φέρεται
ότι ήταν ένας από τους 1.619 αγνοουμένους του προδομένου πολέμου στην
Κύπρο. Στα χρόνια που πέρασαν προήχθη στον βαθμό του αντιστρατήγου.
Τα
οστά του βρέθηκαν θαμμένα στον τόπο της θυσίας του, εκεί όπου έπεσε με
το όπλο στο χέρι, πιστός στον όρκο και στο καθήκον.
Η είδηση πέρασε στα
ψιλά, διότι σύμπαν το έθνος ασχολείται με τα φράγκα, το αν ο Βαρουφάκης
ήταν στην Αίγινα αντί στις διαπραγματεύσεις κι αν θα τη βγάλουμε καθαρή
ως την επόμενη εβδομάδα.
Ο γενναίος Καλμπουρτζής, ο άλλος Λεωνίδας της Κύπρου, ο
συνταγματάρχης Παύλος Κουρούπης, που είχε τη δύναμη εισβολής καρφωμένη
σε ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο επί δυόμισι μέρες, ο καταδρομέας
υπολοχαγός Νικόλαος Κατούντας κι οι σύντροφοί τους δεν χωρούν στην πρώτη
θέση της νεοελληνικής συνείδησης.
Η Δεξιά, με ελάχιστες εξαιρέσεις,
αναχαράζει δεκαετίες, αλλά για την Αριστερά δεν υπάρχουν. Κυρίως για τα
μέσα ενημέρωσης, τους γραφιάδες και τηλεαστέρες της.
Το έχω ξαναπεί, ο ιδανικός άνθρωπος για την ενοχική Δεξιά είναι ένα
κράμα lifestyle και απάτριδος νεοφιλελευθερισμού και για την καθεστωτική
κολωνακιώτη κι εξαρχειώτικη πρόοδο είναι gay λαθρομετανάστης που
εκτρέφει καρέτα-καρέτα.
Ελληνας να μην είναι, ήρωας πολεμιστής να μην
είναι, κι ό,τι να 'ναι.
Βλέπετε, οι Καλμπουρτζήδες, οι Κουρούπηδες κι
οι Κατούντες θυμίζουν δυσάρεστα, δύσκολα καθήκοντα κι εμπίπτουν στο
ηρωικό πρότυπο, το οποίο στενεύει στις μασχάλες μια κοινωνία ντιριντάχτα
και ψευτοδιεθνισμού, από τη Μύκονο στη μολότοφ, που περιμένει σαν
πρεζάκι τη δόση από τους δανειστές.
Σε μια σοβαρή κοινωνία οι ειδήσεις αυτές είναι στην πρώτη γραμμή, οι
τιμές είναι από το σύνολο της πολιτειακής ηγεσίας, χωρίς «χρώμα».
Οι
Αμερικανοί στο Βιετνάμ είχαν λιγότερους αγνοουμένους απ' όσους ο
Ελληνισμός στην Κύπρο. Εχουν γυρίσει εκατοντάδες ταινίες,
χρηματοδότησαν, τόσο το κράτος όσο και ιδιώτες επιχειρηματίες, πολλές
επιχειρήσεις έρευνας και, ει δυνατόν, διάσωσης. Εμείς δεν καταφέραμε
ούτε την Τουρκία να δεχθεί να γίνει έρευνα στο έδαφός της, όπου
αποδεδειγμένα μεταφέρθηκαν κάποιοι από τους αγνοουμένους.
Πριν από πάρα πολλά χρόνια ο Ραούφ Ντενκτάς, ο εισαγγελέας των
αποικιοκρατών που έστελνε αγωνιστές της ΕΟΚΑ στην αγχόνη κι αργότερα
όργανο του τουρκικού ισλαμοφασισμού στην Κύπρο, σε συνέντευξή του στην
Μαρία Ρεζάν κυνικά έκανε την δήλωση ότι οι αγνοούμενοι εκτελέστηκαν από
τους Τουρκοκύπριους ατάκτους.
Ποιος κινήθηκε εναντίον του, αφού αυτός
διοικούσε τους άτακτους ενόπλους;
Κανείς. Πέθανε στο κρεβάτι του.
Ο Κούρδος συγγραφέας Ρόνι Αλασόρ στο βιβλίο του «Ανεβάστε τους στο
τρένο» αναφέρεται στις εκτελέσεις αιχμαλώτων Ελλαδιτών και Ελληνοκυπρίων
αιχμαλώτων, τόσο στρατιωτών όσο και αμάχων, από τον τουρκικό στρατό
εισβολής. Από νήπια έως γέροντες. «Ανεβάστε τους στο τρένο» ήταν η
κωδική διαταγή για την εκτέλεση.
Πλήθος κι άλλες μαρτυρίες από
μετέχοντες σε αυτή την αλληλουχία εγκλημάτων πολέμου. Θυμάστε τις
προπαγανδιστικές φωτογραφίες με τους γονατισμένους αιχμάλωτους
εθνοφρουρούς, που οι Τούρκοι τους δίνουν τσιγάρα να καπνίσουν;
Μετά τις
φωτογραφίες τούς εκτέλεσαν όλους.
Ολα αυτά έγιναν με διαταγές και με
την καθοδήγηση Τούρκων αξιωματικών. Η «τιμή του Τούρκου αξιωματικού»
είναι ένας μύθος. Η τελευταία εκδιδόμενη στην οδό Φυλής έχει περισσότερη
τιμή από φονιάδες αιχμαλώτων και γυναικόπαιδων.
Η δε δημιουργία αγνοουμένων δεν είναι ένα τυχαίο, άτακτο γεγονός:
Ηταν μια επιλογή της εγκληματικής συμμορίας που διοικεί με διάφορα
προσωπεία την πολυεθνική Τουρκία ως και τώρα. Είναι ένα όπλο τρόμου,
μετά τον φόνο η εξαφάνιση και η άρνηση πληροφοριών είναι μια επιχείρηση
ψυχολογικού πολέμου. Από τους 1619, οι 82 αγνοούμενοι είναι Ελλαδίτες,
όλοι οι άλλοι είναι Κύπριοι. Φανταστείτε λοιπόν το τεράστιο ψυχολογικό
βάρος ενός τέτοιου φαινομένου σε μια τόσο μικρή κοινωνία. Ολοι έχουν ή
ξέρουν κάποιον που έχει αγνοούμενο στην οικογένειά του.
Δεν έπρεπε να
αφήσουμε τον χρόνο να βασανίσει έτσι τους ανθρώπους. Επρεπε να είναι το
βασικό πρόταγμα κάθε ελληνικής κυβέρνησης, όποτε η Τουρκία ζητούσε ένα
ευρώ, την παραμικρή διευκόλυνση στην Ευρώπη, οπουδήποτε.
Να λέγαμε δυνατά και καθαρά: «Αυτό ας το ξεχωρίσουμε, δεν θα
ζητήσουμε αίμα, μόνο πείτε πού είναι, αν ζουν, απελευθερώστε τους, αν
τους σκοτώσατε, δώστε τους στις οικογένειές τους να τους κλάψουν, να
τους θάψουν ως χριστιανούς, να τους τιμήσει το έθνος μας. Αυτή είναι η
πρώτη προϋπόθεση, αδιαπραγμάτευτη, αλλιώς θα είμαστε τείχος αδιάβατο».
Ομως δεν έγινε. Δειλά και διστακτικά «ψιλοκουβεντιάζαμε» για το ζήτημα.
Δεν έπρεπε η Μάνα, άθελά της, να εμφανίζεται από τους ταγούς να φέρεται
σαν αδιάφορη Μητριά.
Η Ιστορία χαράσσει στο μάρμαρο, θα έχουν τη θέση
που τους αξίζει, όταν οι πουθενάδες ιντελιγκέντσηδες και οι ηγετίσκοι
που πέρασαν και δεν ακούμπησαν θα είναι στις υποσημειώσεις.
Ομως το
καθήκον μας δεν το πράξαμε ως Πολιτεία και ως κοινωνία απέναντι σε
αυτούς τους Ηρωές μας και στις οικογένειές τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου