Του ΑΛΕΞΗ ΠΑΠΑΧΕΛΑ
Οταν η χώρα μας περνάει τόσο κρίσιμες ώρες, καλό είναι να σκεφθούμε λίγο
πέρα από τα εφήμερα...
Η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα στο επίκεντρο μιας
πρωτοφανούς κρίσης. Οι πάντες ασχολούνται μαζί μας, από τον πρόεδρο
Ομπάμα έως τους αριστερούς ακαδημαϊκούς και τους ανθρώπους των αγορών
παγκοσμίως. Στα ισχυρά κέντρα αποφάσεων έχει εκδηλωθεί μία πρωτοφανής
«κούραση» με το ελληνικό ζήτημα. Σημαντικοί άνθρωποι σε καίριες θέσεις
έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά και καταλήγουν στο συμπέρασμα πως η Ελλάδα
είναι μια ειδική περίπτωση, που δεν θα έπρεπε ενδεχομένως να ανήκει στην
Ευρωζώνη.
Δεν θα εμπλακώ στη θεολογική συζήτηση για το αν έχουν δίκιο ή
άδικο, αν φταίνε οι ίδιοι σε κάποιον μεγάλο βαθμό για το πώς φτάσαμε
εδώ. Διαπίστωση κάνω με βάση πληροφορίες, δημοσιεύματα και συζητήσεις.
Ξέρω ότι εμείς δεν τα βλέπουμε έτσι τα πράγματα, γιατί δεν μας αρέσει να
ακούμε ό,τι δεν συμβαδίζει με τα δικά μας στερεότυπα.
Πιστεύω όμως και κάτι άλλο. Αν η χώρα μας δεν λεγόταν Ελλάδα και δεν κατείχε μία τόσο ζωτική γεωπολιτική θέση, η αντιμετώπιση των ισχυρών της Γης θα ήταν πολύ διαφορετική. Αν δηλαδή ήμασταν μια χώρα χωρίς τον Παρθενώνα και κάπου στο κέντρο της Ευρώπης θα είχαν από καιρό σταματήσει να μας δανείζουν και να ασχολούνται μαζί μας.
Η ιστορία μας κάνει
μεγάλη διαφορά. Ευτυχώς υπάρχει ακόμη στα πράγματα μια γενιά Ευρωπαίων
και Αμερικανών που έχουν μεγαλώσει με την κλασική παιδεία, αγαπούν την
Ελλάδα και έχουν έναν ιδιότυπο ρομαντικό φιλελληνισμό. Μπορεί εμείς να
τους βρίζουμε κατά καιρούς, να τους απειλούμε, εκείνοι όμως δείχνουν μια
κατανόηση και προσήλωση στον στόχο της οργανικής σύνδεσης Ελλάδας και
Ευρώπης. Το ρεζερβουάρ καλής θέλησης δεν είναι όμως ανεξάντλητο. Οι
πολιτικοί των πρώην σοσιαλιστικών χωρών της Γηραιάς Ηπείρου μας βλέπουν
πολύ διαφορετικά και δεν καταλαβαίνουν από Ιστορία και παλαιού τύπου
φιλελληνισμό. Το ίδιο και ορισμένοι σκληροί τεχνοκράτες. Μετρούν
νούμερα, συγκρίνουν μισθούς και συντάξεις και τρελαίνονται.
Μαζί με την Ιστορία έρχεται και η γεωπολιτική θέση της χώρας που μας...
ξελάσπωσε ουκ ολίγες φορές, από τη γένεση του νεοελληνικού κράτους μέχρι
την ένταξή μας στην Ε.Ε. Το έπαιξαν καλά οι λίγοι μεγάλοι μας ηγέτες το
γεωπολιτικό χαρτί και μεγαλώσαμε, πλουτίσαμε, μπήκαμε στα καλύτερα
κλαμπ του κόσμου.
Σήμερα έχει δημιουργηθεί μεγάλο χάσμα ανάμεσα σε εμάς και τα κέντρα
αποφάσεων του δυτικού κόσμου:
Εμείς είμαστε οργισμένοι μαζί τους,
εκείνοι μας βλέπουν σαν κακομαθημένα παιδιά που πετάμε πέτρες στα τζάμια
τους μέσα στο «σπίτι» τους.
Ας ελπίσουμε ότι στο τέλος της ημέρας και
οι δύο θα ακολουθήσουμε τα «ένστικτα» που έχουν διατηρήσει άθικτη τη
σχέση Ελλάδας και Δύσης, παρά τις περιπέτειες και τις κρίσεις.
Εμείς θα
φλερτάρουμε με την άβυσσο, αλλά δεν θα την αφήσουμε να μας ρουφήξει.
Και
εκείνοι θα σκεφθούν κάτι που μου έλεγε πριν από καιρό ένας πολύ
σημαντικός, βετεράνος Ευρωπαίος πολιτικός:
«Ξέρετε ποιο είναι το ζήτημα
αγαπητέ; Είστε λίγο σαν το άσωτο, άτακτο ευρωπαϊκό παιδί. Μας φτάνετε
συχνά στα όριά μας και θέλουμε να σας αποκόψουμε από την οικογενειακή
περιουσία και προστασία. Συμβαίνει όμως ένα περίεργο πράγμα που πάντοτε
μας σταματάει. Δεν μπορούμε ποτέ, μα ποτέ, να σκεφθούμε ένα οικογενειακό
ή χριστουγεννιάτικο τραπέζι χωρίς εσάς μαζί μας».
Ας ελπίσουμε πως τα
επόμενα Χριστούγεννα θα τα γιορτάσουμε όντως όλοι μαζί...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου