Του ΧΡΙΣΤΟΥ ΓΟΥΔΗ
Μεγάλη, τεχνητά διογκωμένη, και δυσανάλογη έκταση για την βαρύτητα του «επεισοδίου»
προσέλαβε η θεατρική παρέμβαση της προέδρου της βουλής Ζωής
Κωνσταντοπούλου, η οποία εις επήκοον του διαμαρτυρόμενου λαού (και των
τηλεοπτικών συμπράγκαλων φυσικά) κατέστησε σαφές στον «κύριο
αστυνομικό», όπως απεκάλεσε τον υψηλόβαθμο αρμόδιο της περιφρούρησης του
«ναού της δημοκρατίας» (ο οποίος, όπως κάθε ναός, γέμει αμαρτωλών), ότι
επιθυμεί ο δρόμος της βουλής να είναι πάντα ανοικτός, για να μπορούν οι
διαμαρτυρόμενοι να της επιδίδουν ψηφίσματα, έστω και αν στην προκειμένη περίπτωση δεν επιθυμούσαν κάτι τέτοιο.
Αυθεντική μεταμοντέρνα φιγούρα βγαλμένη
από τις κουλτουριστικές ταινίες του Αλμοντόβαρ, έχει επισύρει τα φώτα
της δημοσιότητας εδώ και καιρό, όχι για αυτά που λέει, αλλά για τον
τρόπο και το ύφος που τα λέει. Αντί όμως να βγάζει γέλιο και συμπάθεια, με
την παιδικότητα, αφέλεια, και καλοπροαίρετη εμμονή με την οποία
εκφράζει τις απόψεις της, προκαλεί σε έναν μεγάλο αριθμό ανθρώπων,
ανεξαιρέτως φύλου και πολιτικών πεποιθήσεων, βίαιες λεκτικές αντιδράσεις, αγγίζουσες σε ορισμένες περιπτώσεις τα όρια υστερικών και επιληπτικών κρίσεων.
Η αδυναμία των κατά βάση
αγροτοποιμενικής παιδείας αρσενικών συνομιλητών της να της
συμπεριφερθούν με αστική ψυχραιμία και ιπποτική ευγένεια, και η εμφανώς καυστική και γεμάτη χολή ζηλοτυπία των θηλυκών επικριτών της, συμπληρώνει το εκάστοτε δρώμενο στα ίχνη του προαναφερθέντος ισπανού σκηνοθέτη, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού το οποίο για πρώτη φορά νοιώθει ότι τα λεφτά του, με τα οποία πληρώνει πλουσιοπάροχα και δυσανάλογα τον κάθε ξενέρωτο εθνοπατέρα μας και την κάθε ξεσαλωμένη εθνομητέρα μας, για να μην μιλήσω για τις αδερφές του έθνους, επιτέλους αξίζουν τον κόπο για την ψυχαγωγία που του προσφέρεται.
Όσο δε αφορά τις θέσεις της, αυτές
καθεαυτές, τις περισσότερες φορές τελεί εν δικαίω, έστω κι αν η ζοφερή
πραγματικότητα, διεθνής και ντόπια, τις καθιστά παράδοξες και
αντισυμβατικές σε έναν κόσμο που έχει συνηθίσει στους επιβαλλόμενους
έξωθεν ρυθμούς και ιδιοσυχνότητες της ζωής (αλλά ουχί της Ζωής).
Σε
σχέση μάλιστα με το τελευταίο «επεισόδιο» με τον
«κύριο αστυνομικό», το οποίο παραλληλίσθηκε με το οργίλο (αλλά
δικαιολογημένο) ύφος του Ηλία Κασιδιάρη σε αντίστοιχο αστυνομικό όργανο,
που ηρνείτο να προστατεύσει μιαν νόμιμη συγκέντρωση του κόμματός του,
οι αντιδράσεις πολιτικών, δημοσιογράφων και συνδικαλιστών της αστυνομίας
υπήρξαν επιπλέον και υποκριτικές, δεδομένου ότι:
H προ έτους στο έπακρον
σκαιά συμπεριφορά απέναντι σε υψηλόβαθμους αξιωματικούς της αστυνομίας στην Πάτρα του τότε υπουργού Κικίλια, παρουσία (και ίσως λόγω της παρουσίας) των τηλεοπτικών φακών, σχεδόν χειροκροτήθηκε από τα αδηφάγα μέσα μαζικής επικοινωνίας.
Θεός σχωρέστον αυτόν,και Ζωή σε μας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου