ΓΛΩΣΣΑ - ΚΟΙΝΩΝΙΑ - ΑΦΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ : Η γενοκτονία των ελληνικών λέξεων

Toυ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ ΛΙΑΚΟΥ

«Λόγια και μαγεία στην αρχή ήταν ένα και το αυτό και ακόμα και σήμερα τα λόγια διατηρούν πολλή από τη μαγική τους δύναμη. Ο καθένας μας μπορεί με τα λόγια να δώσει στον άλλο την μεγαλύτερη ευτυχία ή να προκαλέσει την πιο φριχτή απελπισία. Με τα λόγια ο δάσκαλος μεταδίδει τις γνώσεις του στον μαθητή, με τα λόγια ο ρήτορας παρασύρει το ακροατήριο και ελέγχει τις κρίσεις και τις αποφάσεις του. Τα λόγια προκαλούν τις συγκινήσεις και γενικά είναι τα μέσα που μ' αυτά επηρεάζουμε τους συνανθρώπους μας».  Σίγκμουντ Φρόυντ, «Γενική Θεωρία των Νευρώσεων», εκδόσεις Δαμιανός, σελ. 10
 


Ο Φρόυντ είναι ένας από τους τελευταίους συγγραφείς του κόσμου, από τον οποίον θα περίμενε κάποιος «αμύητος» να διαβάσει τη λέξη «μαγεία» σε έργο του – και ειδικά σε εισαγωγικό σημείωμα για την επιστήμη της Ψυχανάλυσης και τις δυσκολίες που θα συναντήσει στον δρόμο του όποιος αποφασίσει να ασχοληθεί με αυτήν. Ωστόσο, οι γνώστες του περιεχομένου του πνευματικού υποβάθρου του «πατέρα» της Ψυχανάλυσης γνωρίζουν την πίστη του στην μαγεία – υπό την ευρύτερη έννοια του όρου. Επίσης από το σύνολο της προσφοράς του στην επιστήμη έχει καταστεί προφανές ότι το ισχυρότερο όπλο, διαχρονικά, στις ανθρώπινες κοινωνίες είναι...ο λόγος.  

Ο έμφρων λόγος, ο Λόγος ως υπαρκτικό αίτιο και αρχή καθώς και ως ασυνείδητο νόημα και κίνητρο των πράξεων και των σκέψεών μας. Παντού υπάρχει Λόγος και η αρχή των πάντων έτσι εκδηλώθηκε. Μας το αποκαλύπτει και η Αγία Γραφή: «Εν αρχή ην ο Λόγος».


Ευτυχώς, ακόμα και σήμερα, ακόμα και οι ευήθεις εκπρόσωποι του (κατά Ησίοδον) σιδηρού γένους γνωρίζουν ότι ο ελληνικός Λόγος είναι ισχυρότατος. Αν το αντιστοιχούσε κάποιος με οπλικό σύστημα, θα έπρεπε να παραπέμψει σε εξελιγμένο και σύνθετο σύστημα μαζικής σωτηρίας – όχι καταστροφής. Και με υπολογιστή αν το παραλλήλιζε κάποιος θα έπρεπε να σκεφτεί ένα μοντέλο με θεαματικές δυνατότητες και αξεπέραστη, μη αντιγράψιμη τεχνολογία. 

Αυτά όλα λοιπόν, την μαγεία του Λόγου μας, τη δύναμη των λέξεών μας και την ομορφιά των εκφράσεων, των συνθέσεων, την αρμονία των ήχων, την αισθητική των εναλλασσόμενων γραμμάτων σε μια πρόταση, ορισμένοι τα επιβουλεύονται.  

Προσπαθούν να τα φέρουν στο έδαφος, να τα ισοπεδώσουν.
 

Πρόσχημά τους η «απλοποίηση».
 

Πρέπει να «απλοποιηθεί» η γραφή μας για να έχουν τάχα «όλοι» πρόσβαση. Αστεία πρόφαση. Αν ακολουθηθεί η ατραπός της ισοπέδωσης για να έχουν «όλοι» πρόσβαση καλύτερα να πάρουμε μια χρονομηχανή και να επιστρέψουμε στην επικοινωνία των γρυλισμών και των επιφωνημάτων. Τότε που όλες οι τεχνικές του φλερτ συνοψίζονταν σε ένα ρόπαλο και το σούρσιμο του σώματος του ασθενούς φύλου στο εγγύτερο σπήλαιο. Σαν να λέμε ότι πρέπει τα ψηφιακά μέσα αναπαραγωγής ήχου να μετατραπούν σε μπομπινόφωνα ή γραμμόφωνα βινυλίου 78 στροφών. Και ο φωτισμός των πόλεων να γίνεται με φρυκτωρίες, επειδή είναι απλούστερο για έναν δήμο να αναθέτει σε υπάλληλό του να ανάβει φωτιές παρά να διατηρεί ηλεκτρονικό σύστημα ελέγχου του δημοτικού φωτισμού.
 

Οι Αυστριακοί γράφουν την Βιέννη, την πρωτεύουσά τους με δύο «ν» και εδώ, οι κήρυκες της μαζικής αποκολοκύνθωσης την θέλουν με ένα! 

Αφαίρεσαν από το «παλληκάρι» ένα «λ» παρά το γεγονός της προέλευσής του από την αρχαία ελληνική λέξη «πάλλαξ» ή «πάλληξ» που σημαίνει νεαρός. 

Σε πολλές περιπτώσεις, οι πιο μαχητικοί οπαδοί της αποδόμησης αποδίδουν το παλληκάρι ως «παλικάρι», αποσυνδέοντας τη λέξη από το έτυμόν της. 

Το γαρύφαλλο (από το καρυόφυλλον) κατάντησε... γαρίφαλο.

 Ιδού ο μοναδικός τρόπος να διαλύσουν την σχέση συγγένειας αρχαίων και νέων Ελλήνων: αποκολλώντας τις ίδιες τις λέξεις από την πρωταρχική σημασία τους, και διαλύοντας τη δομή τους, το εννοιολογικό DNA τους.
 

Οι περιπτώσεις των λέξεων που καταστρέφονται από τις ομάδες ανελλήνιστων διαφόρων ειδικοτήτων, προελεύσεων και σκοπιμοτήτων είναι χιλιάδες: 

Στα τυπωμένα κείμενα στις εφημερίδες και τα περιοδικά, στο διαδίκτυο, στην τηλεόραση, δίπλα μας διεξάγεται με σύστημα, πείσμα και εωσφορική μανία κανονική γενοκτονία λέξεων. 

Όσοι την διαπράττουν πρέπει να αντιμετωπιστούν άμεσα και καίρια. Όσοι ενδιαφέρονται για το μέλλον του έθνους μας πρέπει να υπερασπιστούν την γλώσσα με μεγαλύτερη αυταπάρνηση κι από το έδαφος. Κι εμείς να πάρουμε πίσω τις λέξεις μας. Ολόκληρες, ακέραιες, απείραχτες, μία προς μία.