Υπάρχει ένα πικρό σκίτσο του κ. Δημήτρη Χαντζόπουλου που δημοσιεύτηκε έναν χρόνο μετά τον φόνο του Αλέξη Γρηγορόπουλου (7.12.2009) και αποτύπωσε με τον καλύτερο τρόπο το πρόβλημα της διπλής μνήμης. Συζητούν δύο σκιές νεαρών σε ένα απόκοσμο τοπίο:
– Εγώ...
– Σε ζηλεύω, ρε μπαγάσα!
– Γιατί;
– Θα σου εξηγήσω! Το 1992 είχα κατεβεί...
– Μισό λεπτό!... Δεν μου ’χεις πει το όνομά σου...
– Θάνος Αξαρλιάν...
Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι μια φωτογραφία που δημοσιεύτηκε πρωτοσέλιδη στον ελληνικό Τύπο και δείχνει το νεκρό παιδί στη λίμνη αίματος με ένα άνδρα να θρηνεί πάνω του δεν στοίχειωσε τη συλλογική μας μνήμη. Και μετά το φονικό του Θάνου Αξαρλιάν οι τρομοκρατικές επιθέσεις συνεχίστηκαν –σαν να μην είχε γίνει το κακό– και πολλοί αθώοι έπεσαν νεκροί από τη δολοφονική φρενίτιδα των επαναστατών. Χρειάστηκαν να περάσουν δέκα χρόνια για να εξαρθρωθεί η οργάνωση και να συλληφθούν οι δολοφόνοι. Κι όταν, το 2002, η πολιτεία έκανε το καθήκον της, πολλοί βάφτισαν «τρομολαγνεία» τη σύλληψη των τρομοκρατών. Οι τελευταίοι, κατά την κρατούσα αφήγηση, «δεν πείραζαν αθώους», λες και ο Παύλος Μπακογιάννης (πριν από τον Αξαρλιάν) ή ο Κώστας Περατικός (μετά τον Αξαρλιάν) και τόσοι άλλοι ήταν ένοχοι για κάτι.
Το χειρότερο όλων είναι ότι η τρομοκρατία, από την οποία ακόμη δεν έχουμε απαλλαγεί, δεν θεωρείται απειλή για την ελληνική κοινωνία. Η ρητορική της βίας διακινείται ακόμη και σε τοιχογραφήματα του στιλ «Βάρκιζα τέλος» (προφανώς από νέα παιδιά που ουδείς τους δίδαξε πόσο υπέφερε ο τόπος όταν η συμφωνία της Βάρκιζας καταπατήθηκε και από τα δύο μέρη) ή ακόμη χυδαιότερα όπως «Αυτό είναι το σωστό. Ριπές από Καλάσνικοφ να βάλετε μυαλό».
Μεγαλύτερο πρόβλημα από τα άμυαλα του δρόμου, που κυκλοφορούν με τα σπρέι και μαγαρίζουν με ανοησίες τους αθώους τοίχους, είναι οι «μυαλωμένοι» της Βουλής που βαφτίζουν τις δολοφονίες αθώων πολιτών «ένοπλη πάλη».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου