Με τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων είμαστε ένα. Το μάθανε στη μάχη
της ΕΛΔΥΚ, το ξέρανε κι οι παππούδες μου στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα
του Στρατού μας στη Μικρά Ασία, 1919-1922. Σε όλους τους εθνικούς
αγώνες μόνιμοι, έφεδροι, αξιωματικοί κι οπλίτες, έπεφταν σαν στάχυα,
δίπλα δίπλα.
Ο έφεδρος είναι ο αφανής ήρως. Κακοπληρωμένος σαν αξιωματικός και στην ουσία απλήρωτος ως οπλίτης. Τα τσιγάρα λίγων ημερών πληρώνει η πατρίδα στον στρατιώτη. Χαλάλι της. Αρκεί να τον ντύνει, να τον ταΐζει καλά, να τον εκπαιδεύει σωστά και να του φέρεται με σεβασμό.
Θα σας δώσω ένα παράδειγμα. Υπηρέτησα το 1990 -1991, 23 μήνες. Με φωνάξανε για μιας ημέρας ενημέρωση, νομίζω το 1992, και πέρασα το 1997 Σχολείο στο ΚΕΑΠ για τρεις εβδομάδες, για την προαγωγή μου στον βαθμό του υπολοχαγού. Συγκίνηση να είσαι ξανά στα παλιά λημέρια του «ναού των ΛΟΚ».
Ξέρετε πότε μου ήρθε η προαγωγή;
Πριν από δύο μήνες! Επειτα από 17
χρόνια. Νόμιζα ότι ήμουν ο αρχαιότερος ανθυπολοχαγός στο ΝΑΤΟ, αλλά
έκανα λάθος. Η σειρά μου, ο Γιάννης Μ., ακόμη περιμένει. Φαντάζομαι,
όταν αρχίσουν οι ισχιαλγίες, το ζάχαρο, η συχνοουρία και θα παλεύει η
πρεσβυωπία με τη μυωπία, θα τον θυμηθούν.
Το πολιτικό σύστημα γενικά αδιαφορεί για την εφεδρεία και αυτή η νόσος περνάει και σε μερικά αρμόδια για την εφεδρεία στελέχη. Αδιαφορία για την εκπαίδευσή της, τις επιστρατευτικές ασκήσεις, τις προαγωγές, την τήρηση κάποιων έρμων παραδόσεων. Οταν υπηρετούμε, μια χαρά κάνουμε το χαμαλίκι. Και το αν είμαστε καλοί ή κακοί στη «δουλειά» αυτή εξαρτάται από αυτούς που μας εκπαιδεύουν και τι εκπαίδευση μας δίνουν. Οπου υπάρχει ένας κακός στρατιώτης ή ΔΕΑ, πίσω του υπάρχει ένας κακός εκπαιδευτής, κυρίως όμως μια αδιάφορη πολιτική ηγεσία. Κανείς διοικητής ή οποιοσδήποτε, π.χ. λοχαγός, δεν θέλει να αδικεί τους άνδρες του ή να τους έχει ανεκπαίδευτους. Γι’ αυτό θα λέω πάντα ότι η μεγαλύτερη μεταρρύθμιση στον Στρατό θα είναι απλά ν’ αφήσουν τα στελέχη να κάνουν τη δουλειά τους. Αν ο Λαλάκης δεν πάρει τη μαμά του, που θα πάρει τον μπάρμπα τον πολιτευτή από την Κορώνη, που θα πάρει τον στρατηγό, που θα πάρει τον διοικητή, που θα πάρει τον λοχαγό και θα γίνουν οι επιλογές υπαξιωματικών και ΔΕΑ, οι υπηρεσίες κι η εκπαίδευση ρόιδο, πολλά θα ήταν αλλιώς.
Λεφτά δεν έχει η πατρίδα, αν και το κονδύλι να παίρνει ο στρατιώτης κάτι παραπάνω από χαρτζιλίκι δεν θα ήταν τόσο τραγικό. Δεν είναι όμως τα χρήματα, που ούτως ή άλλως δεν έχουμε. Και τζάμπα θα το κάναμε. Είναι ένα άλλο πνεύμα, που πρέπει να αναβιώσουμε. Με τις υπαρκτές απειλές γύρω μας, επειδή δεν συνορεύουμε με το Λουξεμβούργο, λόγω μεγέθους, παράδοσης αλλά και κοινής λογικής, πρέπει να έχουμε Στρατό βασισμένο στην εφεδρεία, στη γενική στρατολογία.
Σχεδόν πάντα
στρατός εφέδρων είμαστε. Τέτοιος ήταν ο Επαναστατικός Στρατός, που
μάζεψαν οι λίγοι επαγγελματίες πολεμιστές καπεταναίοι το ’21, στρατός
εφέδρων ο Στρατός του ’12-'13, που επιστρατεύτηκε για να πάμε
σπρώχνοντας την τουρκιά πίσω στην Ασία ή ο νικηφόρος Στρατός του
Αλβανικού και του Γράμμου. Και να σας δώσω τρία παραδείγματα από
παλιοσειρές, πιο παλιοί δεν γίνεται, έφεδρους αξιωματικούς; Μιλτιάδης,
Θεμιστοκλής, Αριστείδης.
Στην Ελβετία και στο Ισραήλ, που αντέγραψε κι εξέλιξε το σύστημα της Ελβετίας, σχεδόν όλοι είναι στρατεύσιμοι, έφεδροι, οπλίτες-πολίτες, από τους διοικητές των μονάδων ως τους πιλότους. Βέβαια, άμα δείτε πόση είναι η θητεία, πόσο χρόνο περνούν υπό τα όπλα ως τα 60 τους, θα κλάψουν από τα νεύρα τους όλη η «προοδευτική» φλωροσύνη κι οι ημέτεροι «δεξιοί» λουφαδόροι.
Είναι όλοι έφεδροι με κατάρτιση και επαγγελματισμό μονίμου! Ετσι κάνουν οι σοβαρές χώρες.
Εμείς οι «τρελοί» των Ειδικών Δυνάμεων αναπληρώνουμε κάποια κενά μόνοι μας. Φτιάχνουμε σωματεία, παίρνουμε τα βουνά, κάνουμε αθλητικούς αγώνες, ομάδες διάσωσης, πολλοί συνάδελφοι αγοράζουν εξοπλισμό εξ ιδίων και πάντα παρακαλάμε την υπηρεσία να μας έχει υπό τη σκέπη της, να μας δώσει μέσα για εκπαιδευτικές δραστηριότητες. Αλλοτε εισακουγόμαστε κι άλλοτε τα γράφουν στο χιόνι.
Κυρίως θα έλεγα ότι μας ενοχλούν η αντιμετώπισή μας με αδιαφορία,
η λήθη κι η απαξίωση. Κάποια στιγμή, κάποιος κομπλεξικός είχε τη φαεινή
ιδέα να κοτσάρει στους έφεδρους ανθυπολοχαγούς, που παίρνουν το αστέρι
τον τελευταίο μήνα της θητείας τους, να φέρουν το αστέρι μαζί με τα
δίχρωμα κορδόνια του ΔΕΑ. Ανθυπολοχαγοί δύο ταχυτήτων, ένα μικρό
χαστούκι στον έφεδρο και προσβολή σε μια παράδοση που ξεπερνά τον αιώνα.
Παράδοση που ενίσχυε την πειθαρχία, το «πνεύμα μονάδος». Νομίζω αυτή η
αθλιότητα, που διατάρασσε την πειθαρχία και το στρατιωτικό πνεύμα, δεν
ισχύει πια.
Δείτε σε ρεαλιστικές ασκήσεις με πραγματικά πυρά και με σωστή εκπαίδευση πόσο ενθουσιασμό έχουν έφεδροι γκριζομάλληδες οικογενειάρχες και πόσο πλούσια πληρωμή θεωρούν τον καλό λόγο, μια θερμή χειραψία.
Το έθνος ταυτίζεται με τις Ενοπλες Δυνάμεις του κι έτσι πρέπει να μείνει. Απλά να διώξουμε την υφέρπουσα ψευδαίσθηση ότι θα είναι αχρείαστες και η υπηρεσία να ασχοληθεί περισσότερο με το σπουδαιότερο όπλο της: τους εφέδρους, δηλαδή τη συντριπτική πλειονότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου