"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ - "Χαμένοι άνθρωποι": Συγκινητικό άρθρο Τούρκου για την κηδεία του Γιαννάκη Λιασή

Συγκινητικό άρθρο Τούρκου για την κηδεία του Γιαννάκη Λιασή Ένα συγκινητικό άρθρο με τίτλο «Χαμένοι άνθρωποι» φιλοξενεί η τουρκική εφημερίδα «Χουριέτ», για την κηδεία του Ελληνοκύπριου Γιαννάκη που βρέθηκε μετά από 40 χρόνια, γραμμένο από έναν Τούρκο, ο οποίος τονίζει ότι δεν μπορεί να φανταστεί τον πόνο της οικογένειάς του ενώ κατηγορεί τους Τουρκοκύπριους πολιτικούς που δεν παραβρέθηκαν στην κηδεία του.

Ο Τούρκος συντάκτης του άρθρου, Γιουσούφ Κανλί, τονίζει πως θα ήταν καθήκον του να παραβρεθεί στην κηδεία, παρόλο που θα μπορούσαν να είχαν συναντηθεί στον πόλεμο και να είχε πέσει και ο ίδιος νεκρός από το όπλο του του Γιαννάκη, δεν μπορεί να φανταστεί τον πόνο της οικογένειας του επί 40 χρόνια, ενώ επιρρίπτει ευθύνες στους Τουρκοκύπριους πολιτικούς που δεν παραβρέθηκαν στην κηδεία την ώρα που ο πόλεμος έχει τελειώσει και πως όλοι θα έπρεπε να εργαστούν για την οικοδόμηση ενός κοινού μέλλον στην Κύπρο.

Όπως γράφει ο Γιουσού Κανλί:

Συγκινητικό άρθρο Τούρκου για την κηδεία του Γιαννάκη Λιασή«Αυτό το Σάββατο, στις 12 Ιουλίου, υπήρξε μια επίσημη τελετή στην Κύπρο. Σαράντα χρόνια μετά την εξαφάνισή του, τα οστά ενός Ελληνοκύπριου, επιτέλους αναπαύθηκαν. Ήταν η πρώτη κηδεία που έγινε ποτέ στη βόρεια Κύπρο για έναν Ελληνοκύπριο αγνοούμενο. Ο Γιαννάκης Σάββας Λιασης, σκοτώθηκε κατά τη δεύτερη φάση της τουρκικής επίθεσης τον Αύγουστο του 1974, αλλά υπήρξε από τότε στη λίστα αγνοουμένων καθώς το σώμα του δεν είχε βρεθεί ποτέ. Η Επιτροπή Αγνοουμένων που αποτελείται από δύο εκπροσώπους των δύο κοινοτήτων στην Κύπρο και ο Γενικός Γραμματέας των Ηνωμένων Εθνών, σκοπεύουν να εξακριβώσουν τη μοίρα όλων των αγνοουμένων.

Η επιτροπή εργάζεται αρκετά αποτελεσματικά κατά τα τελευταία χρόνια και έχει αποκαλύψει με επιτυχία τα λείψανα αρκετών Ελληνοκυπρίων, επιτρέποντας στις οικογένειες να δώσουν τουλάχιστον μια τελευταία κατοικία για τους αγαπημένους τους. Αυτό φυσικά είναι ένα ανθρωπιστικό θέμα το οποίο και οι δύο πλευρές θα πρέπει να αποφύγουν να εκμεταλλευτούν. Σύμφωνα με τις δηλώσεις της δικοινοτικής επιτροπής κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών, 404 από τους 1619 Ελληνοκυπρίους αγνοούμενους έχουν ταυτοποιηθεί, ενώ όσον αφορά στους Τουρκοκύπριους, μόνο 125 από τους 502 έχουν ταυτοποιηθεί.

Θα ήταν προνόμιο και καθήκον αν μπορούσα να παραβρεθώ στην καθυστερημένη επί 40 χρόνια κηδεία του Γιαννάκη, στο ναό της Αγίας Τριάδας στο Sipahi, ή στο όνομα Γιαλούσα όπως ήταν γνωστό το 1974. Ήταν ένας στρατιώτης. Θα μπορούσε να με είχε σκοτώσει αν κατά κάποιον τρόπο έπεφτε ο ένας πάνω στον άλλον στον πόλεμο του 1974. Δεν σκόπευσα ποτέ κανέναν με το όπλο μου, όσο ήμουν μέλος της μονάδας πολιτικής άμυνας παρέχοντας καταφύγιο και τροφή στον άμαχο πληθυσμό ενώ εργάστηκα και ως οδηγός για τα στρατεύματα, ενώ ο Γιαννάκης ήταν στρατιώτης.

Δεν μπορώ να φανταστώ τον πόνο που πέρασε η οικογένειά του τα τελευταία 40 χρόνια από τότε που εξαφανίστηκε και θεωρήθηκε νεκρός στο πεδίο της μάχης. Τα λείψανά του τελικά αποκαλύφθηκαν σε έναν ομαδικό τάφο μαζί με άλλους τέσσερις στο χωριό Arakhoy στο βόρειο τμήμα της Κύπρου τον Μάρτιο του 2010 και αναγνωρίστηκε μετά από τεστ DNA τον περασμένο Μάιο. Ούτε μπορώ να φανταστώ τον πόνο των οικογενειών των 40 επιβατών ενός λεωφορείου που εξαφανίστηκε στο δρόμο για τη Λεμεσό. Αυτό το λεωφορείο βρέθηκε λίγο αργότερα εγκαταλελειμένο, ενώ οι επιβάτες του βρέθηκαν από την Επιτροπή Αγνοουμένων σε ένα πηγάδι στο Ελληνοκυπριακό τμήμα του νησιού.

Ο πόλεμος είναι κακός και οδυνηρός, ανεξάρτητα από το ποιος είναι νικητής και ποιος ηττημένος. Η Επιτροπή Αγνοουμένων κάνει εξαιρετικά δουλειά τα τελευταία χρόνια. Τώρα πλέον είναι καθήκον για όλους τους Κύπριους, να βοηθήσουν στην αύξηση της αποτελεσματικότητας της επιτροπής, αντί να εμπλέκονται σε ένα παιχνίδι επίρριψης ευθυνών.

Σύμφωνα με πολλά από τα άρθρα που διάβασα, στην κηδεία του Γιαννάκη παρέστησαν κάποιοι από τους Ελληνοκύπριους που κατοικούν στη βόρεια Κύπρο, μια χούφτα άνθρωποι από την Νότια Κύπρο και πολιτικοί του κυβερνώντος κόμματος του Δημοκρατικού Αγώνα καθώς και όλοι από το σοσιαλιστικό ΑΚΕΛ. Μερικοί τουρκοκύπριοι ήταν προφανώς εκεί. Αλλά δε διάβασα κανένα άρθρο για τη συμμετοχή στην κηδεία από κανέναν Τουρκοκύπριο πολιτικό. Γιατί; 
Ακόμη κι αν δεν έχουμε βρει ακόμη μία λύση για το Κυπριακό και ακόμη κι αν δεν έχει υπογραφεί ειρηνευτική συμφωνία και βρισκόμαστε σε μια «περίοδο κατάπαυσης του πυρός» στην Κύπρο, ο πόλεμος έχει τελειώσει. Ο πόνος είναι καθολικός. Δεν έχει σύνορα, χρώμα ή εθνικότητα. Οι Τουρκοκύπριοι πολιτικοί θα έπρεπε να μοιραστούν το πένθος της οικογένειας του Γιαννάκη αν θέλουμε να οικοδομήσουμε ένα κοινό μέλλον σε αυτό το νησί».

Δεν υπάρχουν σχόλια: