Προσπαθώ να πάρω στα σοβαρά ως πολιτικούς αντιπάλους την «Τσίπρας και Κολλητοί Α.Ε.», αλλά τα πεπραγμένα τους δεν με αφήνουν.
Μέχρι τώρα είχαμε τις αλληλογρονθοκοπούμενες θέσεις τους για το Μνημόνιο. Μια το σκίζουν, μια το ράβουν, μια το καταργούν μονομερώς, μια το καρικώνουν. Τη Δευτέρα ακονίζουν το κλαδευτήρι για να «κουρέψουν» το «επαχθές χρέος», την Τρίτη ο Σταθάκης λέει ότι αυτό είναι μόνο 5% και το υπόλοιπο 95% είναι κλασικό χρέος από κρατικό δανεισμό, άρα μη επαχθές, και έτσι απλά θα το ποτίζει ο Μηλιός και θα το χαϊδεύουν σαν βασιλικό στη γλάστρα. Oμως την Τετάρτη έρχεται ο Λαφαζάνης και βάζει μπουρλότο στα μεσαιοχωρίτικα της Κουμουνδούρου και χαλάει και το ταγκό του Αλέξη με τον γνωστό προοδευτικό αγωνιστή, την αυτού προγναθική υψηλότητα, τον Δασκαλόπουλο του ΣΕΒ, που άμα σκέφτεται το πονεμένο προλεταριάτο, του κάθεται το φιλέ μινιόν με σος μαδέρα στον λαιμό και τα δάκρυά του τρέχουν στο ποτήρι και αραιώνουν το Μποζολέ έτους 1917, ότε και η Οκτωβριανή Επανάστασις, βεβαίως βεβαίως.
Για να είμαστε δε δίκαιοι και ξηγημένοι, η μόνη συνεπής και αξιοσέβαστη αντιπολίτευση, πλην του σταθερού σαν τρένου προς την Ιουράσια περίοδο ΚΚΕ, είναι ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος. Δεν λένε παπάτζες, ότι και ελλείμματα δεν θα έχουμε και προσλήψεις θα κάνουμε, και αυξήσεις θα δώσουμε, και χρέος θα «κουρέψουμε» μονομερώς, και το Μνημόνιο θα το στείλουμε για τσάγαλα, και θα μείνουμε στο ευρώ. Λένε: Μονομερής διαγραφή και τρεις το λάδι, τρεις το ξίδι, ίσον εθνικό νόμισμα. Τουτέστιν αντίο, Ευρώπη, γεια σου, νέα, ωραία και εξόχως πληθωριστική δραχμή.
Δεν συμφωνώ, το θεωρώ καταστροφικό, εξανέμιση των
θυσιών μας και βουτιά στο χάος, που θα τελείωνε πιθανώς με εφαρμογή του
άρθρου 48 και τον Στρατό στις γωνίες να φυλάει μη φάμε ο ένας τον άλλο.
Ομως ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος είναι αξιοσέβαστοι πολιτικοί αντίπαλοι.
Μάταια θα ψάξετε να βρείτε έστω μισή ειρωνεία μου εναντίον τους. Είναι η
μόνη αληθινή και συνεπής αντίθετη άποψη, που μπορείς να συζητήσεις και
να αντικρούσεις με σεβασμό. Αποψη χωρίς κλείσιμο ματιών στους αστούς που
απέμειναν, στους Ευρωπαίους, στους Αμερικανούς, στην τρόικα, στους
μπετατζήδες και πάει λέγοντας. Ο Λαφαζάνης και ο Αλαβάνος δεν είναι και
με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ. Υπόσχονται και προτείνουν ένα
τσαμπουκαλεμένο άλμα στο άγνωστο, έναν «τρίτο δρόμο» εκτός ευρωζώνης,
όχι επιστροφή στα εισοδήματα του 2008 και παραμονή στο ευρώ με μαγικό,
ανύπαρκτο για κάθε στοιχειωδώς σοβαρό άνθρωπο, τρόπο ανεύρεσης των
αναγκαίων πόρων.
Ο Αλέξης και η παρέα των αριστερών εκατομμυριούχων φίλων και στελεχών του, που προτείνουν αυτόν τον απροσδιόριστο μαγικό τρόπο, ελέγχουν ένα μαγαζί, μια εκδοτική επιχείρηση, την «Αυγή». Ιστορική εφημερίδα της Αριστεράς, εδώ και καιρό θερμοκήπιο του πιο δύσοσμου μηδενισμού, της χειρότερης «πολιτικής ορθότητας», με υπερπροβολή κάθε παλαβής μειοψηφικής άποψης, εξ αποτελέσματος συχνά ενάντια στα εθνικά συμφέροντα, και διανθισμένη εσχάτω, με μπόλικη νεοσταλινική επιθετικότητα, που εξακολουθεί να πατώνει σε κυκλοφορία.
Τι έκανε, λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ για τα όχι ανθηρά οικονομικά της μικρής κυκλοφορίας εφημερίδας του;
Οσοι δεν έχετε ακούσει τα χαμπέρια θα
υποθέσατε ότι εφαρμόζοντας τη μαγική συνταγή που έχουν ο Αλέξης και το
επιτελείο του για τη χώρα, έδωσαν αυξήσεις και έκαναν και προσλήψεις.
Σωστά;
Αμ δε. Σε πλήρη ευθυγράμμιση με την πλειοψηφία των χειμαζόμενων
επιχειρήσεων:
1) Εκαναν στους εργαζομένους περικοπή μισθών 20%,
2)
επέβαλαν ατομικές συμβάσεις εργασίας και
3) τους είχαν και τρεις μήνες
απλήρωτους. Μνημόνιο ο Μουλόπουλος!
Οταν εμφανίζεις με την προπαγάνδα σου τα αποτελέσματα της οικονομικής κρίσης στο σύνολό τους κι αδιάκριτα ως δήθεν αποτέλεσμα των πολιτικών της κυβέρνησης, τότε έρχεται η πραγματικότητα και σου κάνει καζούρα.
Διότι η πραγματικότητα είναι ότι η κρίση ξεκίνησε από τις ΗΠΑ
με το σκάσιμο της φούσκας των δανείων των ακινήτων και στη συνέχεια
πέρασε ως τσουνάμι τον Ατλαντικό, χτυπώντας τις πιο αδύναμες οικονομίες.
Η κατεπείγουσα ανάγκη αντιμετώπισης του χρέους, η έλλειψη χρήματος, η
ανάγκη περιστολής δαπανών και ελλειμμάτων και επίτευξης πλεονάσματος,
και η πτώση της κατανάλωσης ανάγκασαν τόσο τον δημόσιο όσο και τον
ιδιωτικό τομέα να κάνουν απολύσεις και περικοπές, εσωτερική υποτίμηση.
Το ίδιο έγινε και στις άλλες χώρες που χτύπησε η κρίση, τις οποίες δεν
κυβερνάει ο Σαμαράς. Σίγουρα πολλά τα λάθη, οι αδικίες στα μέτρα
αντιμετώπισης, όμως η βασική αιτία, η κρίση, είναι εξωγενής και όχι
εσωτερική μας υπόθεση.
Σε τηλεοπτικές συζητήσεις, όταν απηύθυνα την απλή ερώτηση στους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, «γιατί δεν ξεκινάτε το μιράκολο από την επιχείρηση της “Αυγής”, να σας θαυμάσω και να σας ψηφίσω κι εγώ», είδα μάτια να γυρίζουν ανάποδα, «προοδευτικές» επιληπτικές κρίσεις με σπασμούς, αφρούς και ύβρεις.
Ενας με είπε «ακροδεξιό». Αυτοί κόβουν τους
μισθούς των αριστερών δημοσιογράφων τους και έτσι εγώ είμαι
«ακροδεξιός».
Πώς το λέγαμε παλιά στο σινεμά, που έμπαινες στα μισά και
με ένα εισιτήριο μπορούσες να μείνεις και στη δεύτερη προβολή;
«Εδώ
ήρθαμε, πάμε να φύγουμε». Λοιπόν, μάπα το καρπούζι σας, σύντροφοι..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου