Ο Henry Meyer του Bloomberg δημοσίευσε ένα άρθρο
σχετικά με τις ολοένα μειούμενες επιλογές που έχει στη διάθεσή του ο
Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν, η ολυμπιακή «στιγμή» του
οποίου επισκιάστηκε από το αιματηρό χάος στη γειτονική Ουκρανία.
Αλλά
όσο η κατάσταση φαίνεται να φεύγει εκτός ελέγχου, είναι δύσκολο να
φανταστεί κανείς ότι ο Πούτιν θα κάνει απλά πίσω και θα αφήσει την
Ουκρανία στην τύχη της.
Ακολουθούν επτά λόγοι που εξηγούν γιατί:
Υπερηφάνεια:
Ο Πούτιν δήλωσε το 2005
ότι η πτώση της Σοβιετικής Ένωσης ήταν «η μεγαλύτερη γεωπολιτική
καταστροφή» του 20ού αιώνα. Το να επιτρέψει λοιπόν στην Ουκρανία να
«ξεγλιστρήσει» από την «τροχιά» της Ρωσίας δεν θα κάνει τον Πούτιν να
φαίνεται καλύτερος από το Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος προήδρευε της σοβιετικής αυτοκρατορίας κατά τη διάλυσή της το 1991.
Εμπόριο:
Ο Πούτιν θέλει η Ουκρανία να ενταχθεί στην
«εκκολαπτόμενη» τελωνειακή ένωση της Ρωσίας με τη Λευκορωσία, το
Καζακστάν και σύντομα, την Αρμενία. Η τελωνειακή ένωση είναι η απάντησή
του στο πολύ μεγαλύτερο εμπορικό μπλοκ της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Αρκεί να
σκεφτεί κανείς ότι οι τρέχουσες διαδηλώσεις ξέσπασαν όταν ο Ουκρανός
πρόεδρος Βίκτορ Γιανουκόβιτς, σύμμαχος του Πούτιν, «έστριψε» τη χώρα
μακριά από τη συμφωνία ένταξης στην Ευρωπαϊκή Ένωση το Νοέμβριο και
επέλεξε αντ ΄αυτού τη Ρωσία.
Ιστορία:
Η Ρωσία και η Ουκρανία έχουν βαθείς ιστορικούς
δεσμούς που χρονολογούνται από τους Ρως του Κιέβου, που γνώρισαν ημέρες
δόξας τον 11ο και 12ο αιώνα. Σύμφωνα με το Russiapedia, το κράτος των Ρως «θεωρείται παραδοσιακά η καταγωγή της Ρωσίας και ο πρόγονος της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας».
Πολιτειακό καθεστώς:
Το 2008, σύμφωνα με τη ρωσική
οικονομική εφημερίδα Kommersant που επικαλέστηκε πηγή της αντιπροσωπείας
χώρας του ΝΑΤΟ, ο Πούτιν φέρεται να είπε
στον Πρόεδρο George W. Bush: «Καταλαβαίνεις βέβαια, ότι η Ουκρανία δεν
είναι καν κράτος». Για το μεγαλύτερο μέρος των 900 ετών που προηγήθηκαν
της ανεξαρτησίας της το 1991, δεν ήταν. Τμήματα της χώρας που σήμερα
ονομάζεται Ουκρανία ελέγχονταν από την Πολωνία, τη Λιθουανία, το Χανάτο
της Κριμαίας, την Αυστροουγγαρία, τη Γερμανία και φυσικά τη Ρωσία. Το
2009, ο Πούτιν επιδοκίμασε την περιγραφή της Ουκρανίας ως «μικρή Ρωσία».
Εάν ο Πούτιν δεν αποδεχτεί την Ουκρανία ως ένα πραγματικό κράτος, είναι
λιγότερο πιθανό να σεβαστεί την ανεξαρτησία της.
Κριμαία:
Η Κριμαία, το νότιο τμήμα της Ουκρανίας στη
Μαύρη Θάλασσα, αποτελούσε τμήμα της Ρωσίας έως το 1954, οπότε και
μεταβιβάστηκε στην Σοβιετική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Ουκρανίας από
το Προεδρείο του Ανώτατου Σοβιέτ, δήθεν για να ενισχυθούν οι αδελφικοί
δεσμοί, παρά το γεγονός ότι η πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Ρώσοι. Οι
ιστορικοί δεν είναι ακόμη σίγουροι γιατί η Ρωσία παρέδωσε την Κριμαία,
αλλά ο Πούτιν πιθανότατα δεν θα αφήσει αυτό το δώρο να φύγει πολύ
μακριά.
Πολεμικό Ναυτικό:
Ενέργεια:
Οι πωλήσεις φυσικού αερίου προς την Ευρώπη
είναι μια βασική πηγή ξένου συναλλάγματος για τη Ρωσία και ένα μεγάλο
μέρος της ποσότητας του φυσικού αερίου διέρχεται μέσω της Ουκρανίας. H
Ρωσία θέλει να διατηρήσει αυτούς τους αγωγούς σε φιλικά χέρια. Αλλά η
ρωσική Gazprom (GAZP:RM) αντισταθμίζει
τον κίνδυνο, κατασκευάζοντας το νέο αγωγό South Stream που διασχίζει τη
Μαύρη Θάλασσα υποθαλλασίως, από τη Ρωσία στη Βουλγαρία, παρακάμπτοντας
την Ουκρανία.
Ο Στάλιν υπέταξε βάναυσα την Ουκρανία τη δεκαετία του 1930, διώκοντας
τους πλούσιους αγρότες, τους επονομαζόμενους κουλάκους.
Ο Πούτιν δεν
είναι Στάλιν, αλλά κανείς δεν θα πρέπει να νομίζει ότι θα αφήσει την
Ουκρανία να φύγει αμαχητί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου