Θα πεθάνω και το Κυπριακό θα
συνεχίζει τον ατέρμονα δρόμο του.
Μαθητής Γυμνασίου πριν από μισόν αιώνα
και παραπάνω στη μικρή τότε επαρχιακή μου γενέτειρα διαδήλωσα,
απάγγειλα, έγραψα στους τοίχους όταν το Κυπριακό βρισκόταν κάτω από τον
αστερισμό της Αγγλικής Αποικιοκρατίας. Γράψαμε ελεγείες στα τετράδιά μας
αργότερα για τον Καραολή και τον Δημητρίου, για τον Ευαγόρα
Παλληκαρίδη.
Διαβάσαμε με πάθος και συγκίνηση
το ποίημα του Ρίτσου και ύστερα στο Πανεπιστήμιο διαδηλώσαμε, είχαμε
θύματα, περάσαμε από την Ασφάλεια, μπήκαμε στις λίστες, αφού από τότε οι
αγώνες για την Ελευθερία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα ταυτίζονται με τον
κομμουνισμό, πράγμα που συνεχίζεται, έστω και αν ο υπαρκτός σοσιαλισμός
δεν ταυτίστηκε πάντα με την Ελευθερία και τα Ανθρώπινα Δικαιώματα.
Εχω φίλους στην Κύπρο, έχω παλιούς συμφοιτητές και συνοδοιπόρους
σε κοινούς αγώνες, όπου το Κυπριακό ήταν η αιχμή του δόρατος, ο πυρήνας
της πάλης μας.
Θαυμάζω την αντοχή των απλών Κυπρίων που τόσα χρόνια ισορροπούν
στο κενό. Και τους θαυμάζω ακόμη περισσότερο τώρα, που εκτός από το
υπαρξιακό τους πρόβλημα, το εθνικό πολιτειακό, έχουν και την οικονομική
κατάρρευση μιας τεχνητής ευημερίας, θύματα μιας οργανωμένης επίσημης
λαμογιάς.
Και τώρα ακούω και βλέπω νέα ΦΑΣΗ του Κυπριακού, με έτοιμα σχέδια στα σκαριά για νέες λύσεις και νέα ανταλλάγματα.
Οταν συχνά ταξιδεύοντας στην Κύπρο έρχεσαι αντιμέτωπος με τις
κορυφογραμμές στον ορίζοντα όπου ανεμίζει το μισοφέγγαρο, όταν από τη
μια στιγμή στην άλλη στη Λευκωσία μπορείς να περάσεις από την πράσινη
μικρή γραμμή σε άλλο κράτος, έστω ψευδοκράτος, η μόνη παρηγοριά είναι
πως το ομηρικό όνομα της Κύπρου Τεμέση πάει κι έρχεται ως πλούσια γη που
παράγει τον πολύτιμο τότε χαλκό (στη χημεία Cu) που διασώζεται στα
χάλκινα κουδούνια των αιγοπροβάτων ως κυπριά!
Πώς όμως αυτό να πείσει τον Ανάν και κάθε Ανανία;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου