ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Σκέπη ταυτότητας

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ

Του ΚΩΣΤΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΟΠΟΥΛΟΥ

Η Ουκρανία, που αιματοκυλίεται αυτή την εποχή, μέσα στις αιχμηρές συμπληγάδες του εμφυλίου, είναι άλλη μία τραγική χώρα. 

Τα ουκρανικά είναι μια γλώσσα που υποχρεώθηκε από τη ρωσική λαιμαργία να καταπιεί τον εαυτό της.  

Δεν χρειάζεται να τονίσω και εγώ άλλη μια φορά αυτό που γνωρίζουμε από την αρχαιότητα: η γλώσσα είναι το τελευταίο οχυρό ενός λαού, το έσχατο τεκμήριο που αναδεικνύει την ταυτότητά του.

 

Θυμίζω κάτι ωμά αποτρόπαιο αλλά χαρακτηριστικό από την Ιστορία του Ηροδότου: 

Οταν μετά τη Σαλαμίνα και την ήττα κατά θάλασσα του Ξέρξη τα πεζά στρατεύματα είχαν στρατοπεδεύσει στη Βοιωτία, τότε, λέει ο ιστορικός, εμφανίστηκαν στη Βουλή των Αθηναίων απεσταλμένοι των Περσών στρατηγών και πρότειναν στον Θεμιστοκλή συμμαχία, ώστε Πέρσες και Αθηναίοι να εκστρατεύσουν εναντίον της Σπάρτης.

Επειδή οι αγγελιαφόροι-πρέσβεις μιλούσαν Ελληνικά και για να δείξει έντονα ο Αθηναίος ηγέτης την κάθετη άρνησή του αλλά και την απέχθεια για τέτοια επονείδιστη πράξη, διέταξε και έκοψαν τις γλώσσες των απεσταλμένων, επειδή με τις ελληνικά εκφρασμένες απόψεις τους μόλυναν την ελληνική γλώσσα.

Οπως στην Τουρκία έχει απαγορευτεί η κουρδική γλώσσα, όπως οι Κροάτες απαγορεύουν τα σερβικά, έτσι και οι Ρώσοι έχουν απαγορεύσει τη χρήση της ουκρανικής γλώσσας. 

Τώρα, διαβάζω, η αντίθεση των αντιπολιτευόμενων στο φιλορωσικό καθεστώς της χώρας μιλούν και διαδηλώνουν ουκρανιστί.

Ο,τι και οι Ιρλανδοί, όπως το κατέγραψε ιδιοφυώς ο Φρέιν σε έργο που είδαμε και στην Αθήνα. Σε κρυφό σχολειό διαδίδουν τη γλώσσα. 

Ο Χάιντεγγερ έγραφε: 

Η γλώσσα είναι το σπίτι των ανθρώπων.