Κανένας από τους συντάκτες του
εκπαιδευτικού ρεπορτάζ δεν έχει έως τώρα ασχοληθεί με ένα ουσιώδες θέμα:
Γιατί έως το 1950 δεν υπήρχε στη χώρα ο «θεσμός» (γιατί περί θεσμού
πρόκειται) των φροντιστηρίων.
Σε μια μάλιστα εποχή μισού αιώνα (για να μείνω στον 20ό) που δεν
υπήρχαν άλλα μέσα βοήθειας (εγκυκλοπαίδειες, σινεμά, τηλεόραση,
διαδίκτυο, φτηνό βιβλίο, υπολογιστές, ραδιόφωνο, φαξ, κινητό) για να
μπορεί ο καθένας (δάσκαλοι και μαθητές) να έχει πρόσβαση στη γνώση, όταν
δεν υπήρχε τόσο διαδεδομένη η γνώση ξένων γλωσσών (σήμερα είμαστε ως
χώρα η πλέον προνομιούχα σε γνώστες ξένων γλωσσών), παρήγαγε η Ελλάδα
έξοχες προσωπικότητες σε όλους τους τομείς του πολιτισμού (ας μην
αναφερθούμε ονομαστικά).
Και μετά το δεύτερο μισό του αιώνα που πέρασε και με αύξοντα
ρυθμό το φροντιστήριο έγινε όχι μόνο απαραίτητο, αλλά συχνά το βασικό
κέντρο εκπαίδευσης.
Και τώρα διαβάζω ότι επανέρχεται το υπουργείο
Παιδείας σε μια παλαιότερη «έμπνευση»:
Τη δωρεάν φροντιστηριακή στήριξη μαθητών που έχουν προβλήματα.
Επιστρατεύοντας μάλιστα νέους (άρα και άπειρους για το έργο) καθηγητές
εκ των ανέργων εκπαιδευτικών.
Από τη μία συρρικνώνεται το διδακτικό
προσωπικό της Δημόσιας Εκπαίδευσης, καταργούνται μαθήματα (π.χ. όλα τα
καλλιτεχνικά), αυξάνονται οι ώρες διδασκαλίας των εκπαιδευτικών και από
την άλλη, αντί να διοριστούν δάσκαλοι για να γεμίσουν τα κενά,
συνεχίζεται το παλιό κοσκινάκι.
Συμβασιούχοι, αναπληρωτές διατί;
Μα για
να γλιτώσουν τους καλοκαιρινούς μήνες, τις προαγωγές λόγω πολυετίας και
τα δημόσια ασφάλιστρα.
Και τώρα, για να αναγνωριστεί με πολιτική
εγγύηση, πως το δημόσιο σχολείο δεν μπορεί να βοηθήσει εντός της
λειτουργίας του τα αδύνατα παιδιά.
Αδυνατούν οι έμπειροι δάσκαλοι να τα συνδράμουν και μπορούν οι
άπειροι, επειδή ακριβώς είναι άνεργοι.
Κάθε άνεργος είναι ικανός, αφού
διδάσκει χωρίς καν τον έλεγχο των καθιερωμένων θεσμών;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου