«Σας θέλουμε πρωθυπουργό μας και
όχι πατέρα και δάσκαλό μας», αναφέρει σε ανοιχτή επιστολή του προς τον
πρωθυπουργό της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν μια ομάδα νέων που έγιναν
γνωστοί τα τελευταία χρόνια στην Τουρκία με την αντιμιλιταριστική τους
στάση και τάχθηκαν υπέρ του Ερντογάν σε όλες τις υποθέσεις που αφορούσαν
το λεγόμενο βαθύ κράτος.
Οταν συμβαίνουν κοινωνικά γεγονότα και πολύ περισσότερο όταν
αυτά βρίσκονται σε εξέλιξη, είναι λάθος να μετρά κανείς και να βγάζει
συμπεράσματα με βάση τις μετρήσεις. Διότι ακόμη δεν είναι γνωστό ούτε
μέχρι πού θα πάει το κοινωνικό γεγονός, αλλά ούτε και οι κοινωνικές και
οι πολιτικές συνέπειες που θα προκαλέσει αυτό.
Αυτό ισχύει και για τους παρατηρητές και για τους πρωταγωνιστές.
Ως προς τους παρατηρητές, είναι λογικό κάποιοι να βιάζονται να βγάλουν
συμπεράσματα. Αυτός που βιάστηκε όμως πρώτα από όλους ήταν ο Ερντογάν,
και αυτό είναι το μεγάλο λάθος του - που δυσκολεύονται πολλοί να
καταλάβουν γιατί το έκανε.
Και το πρόβλημα είναι ότι εξακολουθεί να το κάνει, με αποτέλεσμα την πόλωση και το ανησυχητικό κλίμα.
Από τη μια υπάρχει ένα «στρουμφοχωριό», όπως αρκετοί από τους
διαδηλωτές στο Ταξίμ αυτοχαρακτηρίζονται, κι από την άλλη ο Ερντογάν,
που από την πρώτη στιγμή ανέλαβε το ρόλο του Δρακουμέλ.
Είναι σίγουρο ότι αυτό που συμβαίνει στην Τουρκία είναι από τα
πράγματα που διδάσκουν, γι' αυτούς όμως που θέλουν να διδαχθούν. Κι αυτό
δεν αφορά μόνο τον Ερντογάν.
Προς το παρόν μάλλον ισχύει η διαπίστωση ότι με τη στάση που
τηρεί, ο Ερντογάν μετέτρεψε τον εαυτό του σε εκπρόσωπο του κατεστημένου,
κάτι που δεν ήταν. Το Ταξίμ προβάλλει σαν το νέο, στο οποίο
αντιστέκεται ο πρωθυπουργός.
«Πού να καταλάβουν αυτοί; Μήπως έχουν διαβάσει το "Ενατο κύμα"
του Ερενμπουργκ, ή τσεχοσλοβάκικη λογοτεχνία, για να είναι σε θέση να
κατανοήσουν τι έρχεται από κάτω και πώς;» - δεν είναι απόφθεγμα, ούτε
βαθυστόχαστη ανάλυση. Μου το 'πε στην Κωνσταντινούπολη ένας... ψαράς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου