Του Π. ΤΙΜΟΓΙΑΝΝΑΚΗ
ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ κι έμεινα κατάπληκτος. Στη συνέχεια, «έσπασαν» τα τηλέφωνα από φίλους και συγγενείς που ζουν στη Θεσσαλονίκη. Ο δήμαρχος της πόλης αποφάσισε, λέει, να μετονομάσει την οδό Αγίου Δημητρίου σε οδό Κεμάλ Ατατούρκ! Και μάλιστα, μέσα στις προθέσεις και τις επιδιώξεις είναι να οργανωθούν κι εκδρομές, ή κάτι τέτοιο, επισκέψεων στη Θεσσαλονίκη Τούρκων πολιτών για να έρθουν και να δουν από κοντά τον τόπο καταγωγής τους, ενώ η «εντολή» περιλαμβάνει και ανάδειξη του οθωμανικού παρελθόντος της πόλης.
ΓΙΑ ΤΑ ΔΥΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ δεν θα είχα καμία αντίρρηση, ίσως ούτε και για το πρώτο, αν και η «Αγίου Δημητρίου» ονομασία είναι ιδιαίτερα συμβολική, ωστόσο δεν θα είχα, επαναλαμβάνω, αντίρρηση, αν μου διευκρίνιζε κάποιος μια καθοριστική λεπτομέρεια: Αν ο δήμαρχος έκανε κάποιο ταξίδι ανατολικά κι αποφάσισε μαζί με τους Τούρκους ένα είδος «αδελφοποίησης» μεταξύ Θεσσαλονίκης και Σμύρνης. Αν δηλαδή κανονίστηκε να πηγαίνουν αντίστοιχα και οι Ελληνες στη γη των προγόνων τους, στις πατρογονικές τους εστίες, που διήρκεσαν 3.000 χρόνια κι όχι από το 1430 μετά Χριστόν, αν αποφασίστηκε και η αντίστοιχη προβολή των ελληνικών μνημείων και δρόμων που γεννήθηκαν οι παππούδες μας και κάποιων και οι γονείς τους, αν αναδείκνυαν τα σχολεία στα οποία θα πηγαίναμε αν δεν είχε γίνει ο ξεριζωμός κι αν δεν τα τακτοποιούσε υπέρ των Τούρκων η Συνθήκη της Λωζάννης.
ΑΝ Ο ΔΗΜΑΡΧΟΣ της Θεσσαλονίκης είχε πετύχει να καταργηθεί η ονομασία «οδός Λωζάννης» εκεί όπου βρίσκεται το τεράστιο «φουάρ» στη Σμύρνη, προς δόξαν και τιμή της συνθήκης που τους την παρέδωσε, όπου σε αυτό το αχανές πάρκο βρισκόταν η κεντρική ελληνική συνοικία, η οποία έγινε στάχτη και μπούρμπερη κι από κάτω βογγούν τα φαντάσματα εκείνων… Κι αν ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είχε αποσπάσει την υπόσχεση των Τούρκων πως η «οδός Λωζάννης» ή η μεγάλη λεωφόρος «Τζουχμουριέτ» θα μετονομαζόταν σε «οδό Ελευθερίου Βενιζέλου» - ας πούμε. Αν και η κατάργηση της «Αγίου Δημητρίου» ισοδυναμεί περισσότερο με μετονομασία της «λεωφόρου Τζουχμουριέτ» σε «λεωφόρο Χρυσοστόμου Σμύρνης»… Σεβαστέ κι αγαπημένε Γιάννη Καψή, τι λες;
ΟΜΩΣ, ΑΝ ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ η διευκρινιστική αυτή λεπτομέρεια, τότε η ενέργεια του δημάρχου Θεσσαλονίκης να παραδώσει την ελληνική συμπρωτεύουσα στο ιστορικό παρελθόν των Τούρκων δεν είναι «φάουλ» αλλά «πέναλτι». Οχι για τίποτε άλλο μα γιατί δηλώνει πως η σχέση δεν είναι ισότιμη. Κι όταν μια σχέση δεν είναι ισότιμη και για τα δύο μέλη, τότε για το ένα σημαίνει απλώς ταπείνωση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου