Κηδεία χωρίς γέλιο

Tης  ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Α όχι! Μη περιμένετε ειρμό. Θα σας τα πω όπως έρχονται στο μυαλό και κάντε τα εσείς κουμάντο. 

Θάταν κανένα δεκαήμερο πριν. Καθόταν απέναντί μου σοβαρός, πεντακάθαρος, κουστουμαρισμένος στην τρίχα, με το κλασικό παπούτσι του τραπεζίτη…Ναι, ναι υπάρχει παπούτσι τραπεζίτη…Να το κουνάει χαριτωμένα περά δώθε σαν κάποιον που λέει ευφυέστατες κουβέντες…Ναι, ναι υπάρχει τρόπος ειδικός που κουνάς το πόδι όταν θεωρείς ότι λες έξυπνα πράγματα. 

«Ξέρετε τι πληρώνουμε αγαπητή μου;», 

«Τι;» ρώτησα και γω, 

«Το γεγονός ότι έχουν περάσει πολλά χρόνια χωρίς πόλεμο. Και είμαστε υποχρεωμένοι να ζήσουμε έναν πόλεμο εν καιρώ ειρήνης. Οπότε δεν καταφέρνουμε ούτε καν να φιλοσοφήσουμε».

Έμεινα κόκαλο. «Πόλεμος σημαίνει χαμένες ζωές και αίμα», 

«Πόλεμος σημαίνει νέα ρότα, νέα τάξη πραγμάτων». 

Άγαλμα η κυρία Ρέα. Πώς καταντήσαμε; Πόσο χάσαμε τη διαδρομή; Πόσο αρρώστησε τα μυαλά το χρήμα;  

Πήρα μια βαθιά ανάσα. Το μυαλό δραπέτευσε στην Τήνο…Εκεί τρέχει λαχανιασμένο όταν θέλει ανάσα. Στον Παπαντώνη. Κι ας είμαι απελπιστικά άθρησκη. Κι ας σιχαίνομαι το παπαδαριό. Τέτοια ώρα, πρωί πρωί θα φτιάχνει κεράκια στο κηροπλαστείο του. Απ΄αυτά που μοσχοβολάνε κηρύθρα. Και μετά θα καβαλάει τον τοίχο του μποστανιού του. Ένα βήμα ακριβώς παραπέρα. Σακούλα. Τι βγήκε σήμερα; Θα τα διαλέγει, θα τα μυρίζει. Μια σακούλα το φαί της μέρας και αύριο πάλι έχει ο δικός του Θεός! Και γύρω μια φύση απλόχερη, τεράστια, μεγαλειώδης! Τα πουλιά, οι περιστερεώνες, τα βράχια, στο βάθος η θάλασσα…Τι κάνουμε όλοι εμείς εδώ; Πόσο σπουδαίους θεωρούμε τους εαυτούς μας; Στα πόσα λεφτά καίμε τη ζωή μας;

Είδα  το Γιώργο με την Άγκελα. Σαν ξεπουπουλιασμένος γερασμένος κόκορας αυτός. Σαν ξεπουπουλιασμένοι κόκορες και μεις…Και οι δυο από Αντρέα την πάθαμε! Και κάτι έλεγε εκείνος…Μόνο «Σας καλώ να έρθετε στην Ελλάδα» συγκράτησα και σκέφτηκα τους εαυτούς μας να χορεύουμε στο αεροδρόμιο σαν σε ταινία του Φίνου για τους πλούσιους καλεσμένους μας… 

Τι σατανάς είναι το μυαλό αν ξεφύγει! Και κάτι του έλεγε η Άγκελα που προσποιούνταν την γλυκιά. Και κάτι ξανάλεγε ο Γιώργος και είχε το ύφος που έχουν στις κηδείες όταν λένε «τι σου είναι ο άνθρωπος!» και ξανάλεγε κάτι η Άγκελα. Και ήταν όλοι μια χαρά και μια τρομάρα. Με μας είναι αλήθεια έχουν πάρει μια μεγάλη τρομάρα. 

Και νωρίτερα είχα δει και το Βενιζέλο. Τον φώναξε ο Γιώργος στο πόδι του, όπως φωνάζουν οι μάνες τον πατέρα όταν τα παιδιά είναι ανήσυχα «Τώρα να έρθει ο πατέρας σου να δεις τι έχεις να πάθεις». Κι ας λες εσύ «Μα δεν έκανα τίποτα βρε μαμά»… «Τώρα τώρα έρχεται και θα δεις…». Και έρχεται βλοσυρός και μαλώνει. Και σου τραβάει και μια σφαλιάρα χωρίς να μάθει τι έγινε…Κι έρχεται ο Βενιζέλος…Και με την μη αίσθηση του κοιλιόδουλου μιλάει για ποσότητες…Με τον ίδιο τρόπο που λέμε όλοι οι χοντροί «ε δεν έφαγα και τίποτα!». Και χαίρεται ο Βενιζέλος ότι τα είπε και τα έκανε μια χαρά. Και μας υπόσχεται και ως Τσώρτσιλ δάκρυα και αίμα. Και ξενοιάζει ότι τον καταλάβαμε και θα τα βρούμε. Και πέφτει ένα σκοτάδι και ξενοιάζουμε. Και τα σκέφτομαι όλα αυτά…Και ξαναβλέπω το Γιώργο με τη Μέρκελ. Και κάποιοι χτυπάνε παλαμάκια εκεί. Και κάποιοι χτυπάνε νοητά παλαμάκια στην δική μας Βουλή.  

Και ψήφισε λέει και ο Βούρος και η Έλσα Παπαδημητρίου και μάλιστα αυτοβούλως η δεύτερη. Οικιοθελώς…Και όλα μοιάζουν με αστείο. Και αναρωτιέμαι αν μας παίρνει από πουθενά η Κάντιτ Κάμερα…Κι όλα μοιάζουν με κηδεία…Και να πω την αμαρτία μου…Τράβηξα ένα γέλιο! Μα ένα γέλιο!!! Πόσο καιρό είχα να γελάσω έτσι; Καλά λένε κηδεία χωρίς γέλιο και γάμος χωρίς δάκρυ…

Υ.Γ Με τόσο γέλιο μη ψάχνετε για ειρμό σκέψεων…Κάντε εσείς κουμάντο! 

protagon.gr