Η άλλη πλευρά των ηρώων μας.

Γράφει ο ΦΑΛΗΡΕΥΣ

Το βαθύτερο αίτιο της κρίσης είναι, συνάμα, και ο λόγος για τον οποίον πάρα πολύ δύσκολα θα γλυτώσουμε τον γκρεμό, όσο και αν προσπαθούν οι άλλοι να μας συνεφέρουν, ώστε και εμείς να γλυτώσουμε και εκείνοι να μην υποστούν ζημία.  

Το αίτιο αυτό είναι πολιτισμικό. Αποτελεί το θεμέλιο επάνω στο οποίο ανορθώθηκε, σιγά σιγά, το πολιτικό πρόβλημα, το οποίο μας έχει οδηγήσει στη σημερινή οικονομική κρίση. Το πολιτικό πρόβλημα, εν ολίγοις, ήταν ο παπανδρεϊκός λαϊκισμός, που διέλυσε την όποια παραγωγική βάση της οικονομίας, εκτίναξε στα ύψη το δημόσιο χρέος, οικοδόμησε το κτηνώδες Δημόσιο, διέφθειρε ηθικά τους ψηφοφόρους και σαν επιθετικός καρκίνος προσέβαλε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα ακόμη και το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής (η Αριστερά δεν είχε ανάγκη: ήταν ανέκαθεν προσβεβλημένη...).  

Η πολιτισμική βάση του όμως είναι η τάση μας να θεωρούμε εθνικό ό,τι μας βολεύει -κι ας μας προτρέπει ο (εθνικός) ποιητής να θεωρούμε εθνικό το αληθές (άραγε πόσοι να είναι εκείνοι που γνωρίζουν κάτι περισσότερο για το έργο του, εκτός από την πρώτη στροφή του εθνικού ύμνου;).

Ας πάρουμε όμως το παράδειγμα των Γερμανών εταίρων μας και, ειδικότερα, δύο προσώπων τα οποία βρίσκονται στην ελληνική επικαιρότητα. 

Διαβάζω και ακούω ευμενή έως κολακευτικά σχόλια για τον πρώην καγκελάριο Χέλμουτ Σμιτ και τις αυστηρές συστάσεις του υπέρ της σωτηρίας της Ελλάδος. Για τον σεβάσμιο πρεσβύτη της γερμανικής πολιτικής, τα αστειάκια μας περί Ναζί και Ες Ες δεν έχουν πέραση. Τον σεβόμαστε, διότι εκλαμβάνουμε την παρέμβασή του ως άλλοθι για να μη χαλάσουμε το παραμύθι μας των τελευταίων τριάντα χρόνων. Αγνοούμε, ωστόσο, –επειδή έτσι μας βολεύει– ότι ο Σμιτ μιλά με τον ιστορικό ρόλο του, ως πολιτικός που συνέβαλε στη διαμόρφωση της σημερινής Ευρώπης. Αγνοούμε, επίσης, ότι μιλά ως ένας εκ των τελευταίων πολιτικών της γενιάς του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, επίτευγμα της οποίας ήταν η σημερινή ενωμένη Ευρώπη - όπως και αν την κρίνει κανείς ως προς την αποτελεσματικότητά της.

Αντιθέτως, εις βάρος του αντικαγκελαρίου Ρέσλερ, που μας ήλθε με τον βούρδουλα μιας πραγματικότητας την οποία δεν θέλουμε να αντικρίσουμε, ευδοκιμούν οι βλακώδεις εξυπνάδες, στις οποίες συνήθως συσχετίζεται το Αουσβιτς με την καταγωγή του από το Βιετνάμ (θυμίζω ότι είναι ο υιοθετημένος γιος ενός αξιωματικού της Μπούντεσβερ). Φυσικά, η γραφική Αριστερά, ευλαβικά πιστή στα θέσφατα της ιδιόρρυθμης αντίληψής της για την πραγματικότητα, μας λέει διά του επηρμένου και ανερμάτιστου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ότι «ο κ. Ρέσλερ έρχεται ως άλλος Βαν Φλιτ». (Προφανώς, στο πλαίσιο της οπισθοδρόμησης στην οποία βολοδέρνει το κόμμα του, ο πρόεδρος μιλά ως εκπρόσωπος των ανταρτών του ΔΣΕ, χωρίς να του περνά από το νου ότι χωρίς τον Βαν Φλιτ και το Δόγμα Τρούμαν, σήμερα ο πρόεδρος Τσίπρας –αν, βεβαίως, είχε ποτέ γεννηθεί– θα μάζευε ελιές κάπου στην Ισπανία, το πολύ για 30 ευρώ μεροκάματο...)

Για να δούμε, όμως, και την άλλη πλευρά των ηρώων μας.  

Αραγε αναρωτήθηκε κάποιος από αυτούς που ειρωνεύονται τον Ρέσλερ (και, εν προκειμένω, δεν εννοώ τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά τους άλλους) πόσο καλύτερη, για τα δικά τους συμφέροντα βεβαίως, είναι η γερμανική κοινωνία, όταν ένα υιοθετημένο παιδί από το Βιετνάμ, προτού καν σαρανταρίσει, μπορεί να καταλαμβάνει, με την αξία του, τη θέση του αντικαγκελαρίου; 

Αλλά και πόσο κακομοίρηδες, ψωροπερήφανοι και τζάμπα μάγκες είμαστε εμείς, που ούτε μπορούμε να εμπλουτίσουμε την κοινωνία με όσους νόμιμους μετανάστες θα ήθελαν να ενσωματωθούν, ούτε και να απελευθερώσουμε την Αθήνα που έχει καταληφθεί κανονικότατα από Αφγανούς, Πακιστανούς, Νιγηριανούς και δεν συμμαζεύεται;

Οσο για τον Χέλμουτ Σμιτ, που τον εξαιρούμε από τα αστειάκια μας για τους Ναζί, πόσοι γνωρίζουν ότι υπήρξε υπολοχαγός της Λούφτβαφε και τιμήθηκε με τον Σιδηρού Σταυρό Β΄ Τάξεως; 

Ο -υπερενενηκοντούτης σήμερα- Σμιτ ανεδείχθη στη γερμανική πολιτική ως ηγετική προσωπικότητα πριν από ακριβώς 49 χρόνια, όταν αντιμετώπισε αποτελεσματικά την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που είχαν προκαλέσει οι πλημμύρες στο Αμβούργο. Τότε, ως οιονεί υπουργός Εσωτερικών του κρατιδίου του Αμβούργου, παρέκαμψε κάθε ιεραρχία, επικοινώνησε απευθείας με τον αρχηγό των δυνάμεων του ΝΑΤΟ στην Ευρώπη, ώστε να έχει την άδεια για να χρησιμοποιήσει στρατιωτικό υλικό, και έσωσε την κατάσταση. Στην προσπάθειά του αυτή, χρειάσθηκε να αναμετρηθεί με την τυπολατρία άλλων αξιωματούχων και, όταν δεν κατάφερε να την κάμψει, την προσπέρασε για να πάει στην ουσία του θέματος, με το πνεύμα του παλιού στρατιώτη. Είναι χαρακτηριστική η συνομιλία του με έναν στρατηγό της Μπούντεσβερ, ο οποίος ζητούσε από τον Σμιτ να καταλάβει ότι «τα πράγματα δεν γίνονται έτσι στον στρατό» κ.λπ. 

 «Στρατηγέ μου, ξέρω», του είπε και πρόσθεσε: «Εχετε υπ’ όψιν ότι μιλάτε σε έναν υπολοχαγό της Λούφτβαφε». 

Ε, λοιπόν, αυτή η φωνή του υπολοχαγού της Λούφτβαφε είναι, που σήμερα στέλνει στον διάολο όσους διστάζουν να αναλάβουν το κόστος της σωτηρίας του σπουδαιότερου επιτεύγματος της ενωμένης Ευρώπης: του ευρώ. Δεν είναι το «φιλαράκι», που –«και καλά»– μας «γουστάρει» και, γι’ αυτό, μας αφήνει να επιδεικνύουμε την έμφυτη αρχοντιά μας υπέρ του δικαιώματος της αεργίας στο Δημόσιο