Δύο κόσμοι χωριστά

Tης Τασουλας Kαραϊσκακη

Το «Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες» δεν θα ξανακουστεί στις κομματικές συγκεντρώσεις του ΠΑΣΟΚ, καθώς ο συνθέτης του, Ηλίας Ανδριόπουλος, απαγόρευσε στο κυβερνών κόμμα τη χρήση του. Προ ημερών η κόρη του Μάνου Λοΐζου, Μυρσίνη, με ανοιχτή επιστολή προς τον πρωθυπουργό και την κυβέρνηση απαγόρευσε, επίσης, να ξανακουστεί ως ύμνος του ΠΑΣΟΚ το «Καλημέρα ήλιε»...

Ενα μικρότατο, αλλά χαρακτηριστικό δείγμα ότι οι γέφυρες επικοινωνίας ανάμεσα στους πολίτες και την εξουσία μία μία καταρρέουν και μια επικίνδυνη απόσταση, μια ανησυχαστική πόλωση, ένα δραματικό χάσμα αρχίζει να χωρίζει την ιθύνουσα τάξη από την κοινωνία. Ο διάλογος ανάμεσα στον λαό, έναν λαό που δηλώνει προδομένος, και στους εκπροσώπους του, δείχνει σχεδόν αδύνατος, αφού μιλούν διαφορετικές γλώσσες. Ολα, διαγγέλματα και συνθήματα, διαβεβαιώσεις και αρνήσεις συρρικνώνονται, μεταξύ πομπού και δέκτη, μέσω των απλουστευτικών εξισώσεων που επιχειρούνται εκατέρωθεν των πλευρών. Ο ένας μιλάει κι ο άλλος κωφεύει. Ή ερμηνεύει αλλιώς τις λέξεις «πατριωτισμός» «διέξοδος» «θυσίες» «σωτηρία». Λέξεις τόσο φθαρμένες, τόσο κενές στα χείλη των κυβερνώντων, που μοιάζουν με πρόσχημα ή με ψέμα...

Οι άνθρωποι, ακόμη και αν έχουν συμπράξει σε αυθαιρεσίες, ολισθήσει σε ανομήματα, συναινέσει σε ανορθόδοξες πράξεις, σφάλει, δεν θέλουν, δεν γίνεται να ζήσουν και να πεθάνουν σαν θύματα επωμιζόμενοι ένα δυσανάλογο, άδικο βάρος, κι όταν αντιληφθούν αυτόν τον κίνδυνο, ξεσπούν, κι αυτήν τους την ορμή, που γεννιέται από το κενό που αφήνει πίσω του ό,τι γκρεμίζεται (ζωές, δουλειές, βολές, νοοτροπίες) δεν μπορεί να την κατευνάσει κανένας νόμος. Οσο η οργή, η σύγχυση, ο φόβος θεριεύουν, τόσο στεγνώνει μέσα τους η δεκτικότητα, η παλιά αδράνεια, η συνήθης αδιαφορία. Η ψευδαίσθηση της ευημερίας. Η θαλπωρή των κεκτημένων. Η ασφάλεια της καπατσοσύνης. Ο κυνισμός της ιδιοτέλειας.

Και θέλουν να ξεκαθαρίσουν τους λογαριασμούς τους με αυτό που θεωρούν προδιαγεγραμμένο -από άλλους- μέλλον, ανταριάζοντας σε ένα αγωνιώδες ανασάλευμα. 

Αναμένουμε να οικοδομήσουν με υλικά τον θυμό και την απελπισία; Δύσκολο. Διότι, για να χτίσει κανείς κάτι νέο πρέπει να πιστεύει ότι το μέλλον δεν περιμένει να τον πετσοκόψει στη γωνία, ότι μπορεί να διαβεί μέσα από οδούς προφύλαξης, να πιει από την «πηγή» που τονώνει την ανθρώπινη ανάγκη για βελτίωση και δημιουργία.

Συνθήκες, που για να προκύψουν είναι αναγκαία μια υποτυπώδης ισορροπία. Μια ανακωχή, ένα γεφύρωμα των διαμελισμένων τμημάτων της κοινωνίας. Η επούλωση των χαρακωμάτων που χάσκουν οδυνηρά, εγκυμονώντας βίαιες αντιπαραθέσεις, ικανές να αλλάξουν την όψη της χώρας.

Αγνοούμε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον: αναβίωση θαμμένων μυθολογιών, νέους φανατισμούς, περισσότερη ρήξη, ορμητικότερη υπέρβαση της αντιπροσώπευσης, περισσότερη ολιγαρχία; Το παρόν, αυτό που βλέπουν τα μάτια κι αγγίζουν τα χέρια, είναι θολό. Για να στηθεί ένα νέο φυτώριο οραμάτων, για να βλαστήσει η δημοκρατία, δηλαδή σχέση των Αρχών με την κοινωνία και εναλλαγή στην εξουσία, θέλει δουλειά πολλή. Και μια νέα πολιτική προσέγγιση. Που θα προκύψει όχι τόσο από νέες, ακτινοβόλες ιδέες, αλλά κάτι πιο πολύτιμο. Τη μνήμη. Την ενθύμηση αρχαίων και μαζί νέων ανθρώπινων καταστάσεων που περνούν και επανέρχονται ανακυκλώνοντας συντριπτικές αλήθειες.