Το Iντερνετ «παιδεύει» γιατρούς

Του Κωστα Oνισενκο

Εισάγεις τα συμπτώματα, πατάς αναζήτηση και βγαίνει η διάγνωση. Φυσικά, τα αποτελέσματα αυτής της αναζήτησης είναι συνήθως λανθασμένα, ωστόσο είναι ικανά για να προκαλέσουν σοβαρό πονοκέφαλο στον ιατρό που θα κληθεί να αντιμετωπίσει τον ασθενή που «ενημερώθηκε» από το Iντερνετ. 

Η ευκολία στην αναζήτηση και η πληθώρα πληροφοριών που προσφέρει το Διαδίκτυο δεν θα μπορούσε να αφήσει αδιάφορους τους ανά τον κόσμο υποχόνδριους, αλλά και άτομα που αναζητούν θεραπεία στα πραγματικά προβλήματα υγείας που αντιμετωπίζουν. «Καθημερινά έρχονται ασθενείς που έχουν ψάξει ήδη στο Iντερνετ τις πιθανές ασθένειες με βάση τα συμπτώματα που εμφανίζουν. Πολλές φορές εμφανίζονται πλειοδοτώντας επί εξετάσεων που θεωρούν ότι πρέπει απαραιτήτως να κάνουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η αναιμία που εμφανίζουν οι νεαρές γυναίκες. Ενώ οι ιατροί ξέρουν ότι στη συντριπτική πλειονότητα πρόκειται για σιδηροπενική αναιμία λόγω της εμμήνου ρύσεως, πολλές γυναίκες που έχουν ενημερωθεί από το Διαδίκτυο πανικοβάλλονται. Μια κοπέλα ήρθε με εκτυπωμένη λίστα πιθανών παθήσεων και ζητούσε να της κάνουμε σειρά εξετάσεων για να αποκλείσουμε ασθένειες που ανέφερε κάποιο διαδικτυακό δημοσίευμα», περιγράφει ο ιατρός Επαμεινώνδας Μπονάρος, εργαζόμενος δημόσιου νοσοκομείου.

Η επιστημονική κοινότητα αντιμετωπίζει το φαινόμενο με σκεπτικισμό. Οπως μας εξηγεί ο πρόεδρος της Ομοσπονδίας Νοσοκομειακών Ιατρών Ελλάδος Δημήτρης Βαρνάβας, η ιστορία της «αυτοδιάγνωσης» είναι παλιά υπόθεση: «Το αντιμετωπίσαμε για πρώτη φορά με την κυκλοφορία της μεγάλης σοβιετικής ιατρικής εγκυκλοπαίδειας. Εκτοτε, κυκλοφόρησαν πολλές ανάλογες εκδόσεις, άλλες καλύτερες κι άλλες χειρότερες, οι οποίες συνήθως δεν βοηθούσαν το ιατρικό έργο. Σήμερα, με την ευρεία χρήση του Διαδικτύου, πολλοί ασθενείς αναγκάζουν τον γιατρό να δώσει ολόκληρη διάλεξη για να καταρρίψει τη “διάγνωση” που βρήκαν στο Iντερνετ», αναφέρει.

Η άλλη όψη του νομίσματος έχει να κάνει με το γεγονός ότι πολλοί χρήστες του Διαδικτύου ούτως ή άλλως το χρησιμοποιούν για να συγκεντρώσουν πληροφορίες για διάφορα θέματα. Μήπως, λοιπόν, οποιαδήποτε παρέμβαση εκ μέρους της ιατρικής κοινότητας θα έπρεπε να αφορά την ορθή χρήση του Διαδικτύου και όχι τη μη χρήση του; «Με βοήθησε να βρω μια καλή θεραπεία για τη δερματοπάθεια που έχω. Ούτε υποκατέστησε τον γιατρό μου ούτε βασίζομαι αποκλειστικά στο Iντερνετ για τα ιατρικά θέματα», μας λέει ο 30χρονος Θ. Π. «Ξέρω συγκεκριμένες ιστοσελίδες που επιμελούνται γιατροί και η ύλη που παρέχουν είναι απολύτως επιστημονική. Αν υπάρχει κίνδυνος παραπληροφόρησης ή δημιουργίας πανικού, αυτός προέρχεται κυρίως από διαδικτυακές συζητήσεις (forum) στις οποίες ο καθένας γράφει επί παντός επιστητού».

Μία επιπλέον διάσταση δίνει ο Γιώργος Ελευθερίου, γ. γ. του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών: «Αυτό που έχω παρατηρήσει είναι ότι η ενημέρωση μέσω Διαδικτύου ευαισθητοποιεί πολλά άτομα να επισκεφθούν ένα γιατρό. Φυσικά και προκύπτουν προβλήματα, ωστόσο, υπάρχει και μια πολύ θετική πλευρά την οποία πρέπει να αξιοποιήσουμε», υποστηρίζει.

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ