Της Ρούλας Γεωργακοπούλου
Στις παράπλευρες απώλειες της οικονοµικής κρίσης βλέπω να συµβαίνει κάτι τροµακτικό που ακόµα δεν έχει βρει όνοµα ή έστω παρατσούκλι.
Αφήνω για άλλη φορά τα αγόρια των φτωχών οικογενειών που, όπως γράφουν οι εφηµερίδες, σπεύδουν να καταταγούν στον στρατό για να «τη βγάλουν» το δύσκολο διάστηµα της αναδουλειάς και επικεντρώνοµαι στη λεγόµενη «χρυσή νεολαία». Αυτή που άλλοτε ορµούσε µε τις πάντες στον κόσµο της εργασίας, τώρα κάνει µόκο στο αµπρί αδιάφορων έως και άχρηστων µεταπτυχιακών, λουφάζει εκεί µέσα µέχρι να περάσει η κρίση καθυστερώντας στον χώρο του κέντρου και ροκανίζοντας πολύτιµο χρόνο από την ενήλικη ζωή.
Καµιά σχέση µε τη φιλοπρόοδο στάση αλλοτινών εποχών, µε τις προσωπικές φιλοδοξίες, τη δίψα για µάθηση και το πλασάρισµα στην αγορά εργασίας από προνοµιακή θέση.
Εικοσιπεντάρηδες και βάλε, παραµένουν τράνζιτο στη νηπιακή ηλικία µέχρι νεωτέρας η οποία µάλλον δεν πρόκειται να εκδοθεί, τουλάχιστον όχι πριν σαρανταρίσουν.
Και µετά;
Η σκάλα της ωρίµασης θα µοιάζει τότε µε εκτοξευτήρα. Οποιος θέλει να εργαστεί, να αυτοπραγµατωθεί, να κάνει παιδιά, να ζήσει και να αποτιµήσει, να παλινωδήσει και να επανορθώσει θα πρέπει να το κάνει σε 9.58, όσο το παγκόσµιο ρεκόρ στο κατοστάρι και πολύ σας λέω.
Από το αδυσώπητο αυτό ξεσκαρτάρισµα, πολύ φοβάµαι ότι θα δηµιουργηθεί µια νέα ποιότητα «losers» και τότε οι ερµηνείες για την ποίηση της αποτυχίας και τη γοητεία του περιθωρίου θα είναι εντελώς άκυρες, σαδιστικές και ανεπαρκείς. Δεν θέλω ούτε να το σκεφτώ πώς θα είναι ο κόσµος όταν ανοίξουν οι πόρτες αυτού του παρά φύσιν kindergarten.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου