«Maradona is good, Pele is better, George is Best»

Οταν μία ολόκληρη χώρα, κατά συνέπεια και η ποδοσφαιρική της εθνική, εξακολουθούν να ζουν, ν' αναπνέουν και κυρίως να καθοδηγούνται από το πνεύμα του Τζορτζ Μπεστ, αναπόφευκτο είναι, ακόμη και για μία ομάδα σαν τη Βόρεια Ιρλανδία, να προσπαθεί, στο μικρόκοσμό της, να μεταμορφώνεται σε κάτι ανάμεσα σε Βραζιλία κι Αργεντινή, Γερμανία ή Μπαρτσελόνα.

Και να κοιτάει στα μάτια τον οποιονδήποτε αντίπαλο, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος.

Κάτι θυμάται, κι εδώ που τα λέμε πού να το ξεχάσει, η μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, αλλά και κόσμου Ισπανία, που ηττήθηκε στο «Windsor Park» 3-2 στα προκριματικά του Euro 2008. Ή η ιστορικά μισητή της Αγγλία, που εκεί μέσα επίσης είχε ηττηθεί 1-0 στα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου.

Η Ιταλία του '54, που χάνοντας 3-2 είχε αποχαιρετήσει κάθε όνειρο πρόκρισης στην τελική φάση του ελβετικού Μουντιάλ. Την περασμένη Παρασκευή και η squadra azzurra του 2010, η υποτίθεται περισσότερο ανανεωμένη και ταλαντούχα του Πραντέλι, κόλλησε στο 0-0 καταγράφοντας πάντως ένα από τ' αποτελέσματα-εκπλήξεις της 3ης αγωνιστικής των προκριματικών του Euro 2012.

Να 'ναι καλά εκεί ψηλά, όπου και βρίσκεται εδώ και πέντε χρόνια, το πνεύμα του Τζορτζ Μπεστ, του μεγαλύτερου ποδοσφαιριστή που ανέδειξε ποτέ το «πράσινο νησί», πιθανότατα κι ολόκληρο το αντίστοιχο βρετανικό.

Γιατί όχι κι ένας από τους μεγαλύτερους του πλανήτη της μπάλας, γιατί έτσι και κάνετε μία βόλτα στους δρόμους του Μπέλφαστ και θέσετε στους ντόπιους το χιλιοφορεμένο δίλημμα, «Μαραντόνα ή Πελέ», θα σ' το λύσουν σε χρόνο dt: «Maradona is good, Pele is better, George is Best» (ο Μαραντόνα είναι καλός, ο Πελέ είναι καλύτερος, ο Τζορτζ είναι... Μπεστ!). Είναι εν ολίγοις ο κάλλιστος, κι εάν μας επιτρέπετε τον νεολογισμό, ο... «καλυτερότερος».

Ο ένας και μοναδικός μύθος του Ούλστερ, ναι μεν σύμβολο και ιδιοφυΐα της μπάλας, αλλά παράλληλα και «καταραμένος», με την έννοια των αυτοκαταστροφικών του τάσεων, όπως το αλκοόλ, που αναπόφευκτα θα τον έστελναν στα 59 του στον τάφο, δίπλα από τη μητέρα του, που επίσης είχε νικηθεί το '78 από κίρρωση του ήπατος.

Παρ' όλ' αυτά, σ' εκείνα τα μέρη το πνεύμα κι η εικόνα του εξακολουθούν να διατηρούνται ολοζώντανες, κι όχι για λόγους σπέκουλας, αλλά γιατί ο Μπεστ για τη χώρα τους αντιπροσωπεύει πλέον ό,τι κι ο Τσε Γκεβάρα για τους απανταχού επαναστάτες δύο, τουλάχιστον, γενιών. Ή ό,τι και το πρόσωπο της Μέριλιν Μονρόε, αλλά by Andy Warhol, για τους εκατοντάδες, χιλιάδες κυνηγούς της κατ' εξοχήν μοντερνο-pop αναφοράς.

Παράδοξο όσο θέλετε, αλλά είναι ίσως ο μοναδικός συνδετικός κρίκος της Βόρειας Ιρλανδίας με τον αθλητισμό. Το μοναδικό όνομα που, ακόμη και μετά θάνατον, μπορεί να ενώσει μία αθλητική κοινότητα sui generis, ξεροκέφαλη και ιδιότροπη. Ναι μεν ανεξάρτητη ως εθνική, στο ποδόσφαιρο, στο βόλεϊ και το κρίκετ, αλλά που αγωνίζεται στο πλάι του Εϊρε όταν πρόκειται για ράγκμπι, πυγμαχία ή μπάσκετ, της Μεγάλης Βρετανίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, του Εϊρε και της Μεγάλης Βρετανίας μαζί όταν πρόκειται γι' αγώνες στίβου, κολύμβησης ή τένις