Tου Γιωργου Mαντελα
Ο Galbraith γράφει στη «Φύση της αθώας απάτης», ένα από τα ύστερα βιβλία του: «Αυτό που επικρατεί στην πραγματική ζωή δεν είναι η πραγματικότητα, αλλά η τρέχουσα μόδα και το χρηματικό συμφέρον». Αυτό το τελευταίο συγκρατήστε το. Θα μας χρειαστεί παρακάτω.
Τελευταία γίνεται ολοένα και περισσότερη συζήτηση για τον λεγόμενο «πόλεμο των νομισμάτων». Ακούγεται τόσο βαρύγδουπο, σε βαθμό που να θεωρείται απόμακρο. Κι όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, μας αφορά όλους. Απλώς, επειδή είναι τέτοια η δημοσιογραφική υπερβολή, έχουν χάσει πλέον το νόημά τους οι περισσότερες έννοιες και το ενδιαφέρον τους οι αναγνώστες. Αλλά, όντως, εδώ έχουμε «πόλεμο», που γίνεται για –τι άλλο– το «χρηματικό συμφέρον». Το story λοιπόν έχει πολύ ενδιαφέρον, γιατί έχει απ’ όλα: «Στρατούς», «στρατηγούς», «εχθροπραξίες», «πεδία μαχών» κ.λπ. Προσέξτε:
Κατ’ αρχήν υπάρχουν αντιμαχόμενα «στρατόπεδα». Εχουμε από τη μια πλευρά τους Κινέζους που βάλθηκαν να κατακτήσουν οικονομικά τον κόσμο. Στηριζόμενοι πού; Στο φτηνό τους νόμισμα, που τους επιτρέπει να διεισδύουν οπουδήποτε στον κόσμο, μέσω των φτηνών τους εξαγωγών. Στην εποχή της κρίσης, ο Ευρωπαίος θα αγοράσει «κινέζικα», έστω κι αν ντρέπεται να το παραδεχθεί στους υπόλοιπους Ευρωπαίους. Το αποδεικνύουν όμως τα νούμερα και οι αριθμοί. Οι Κινέζοι, με το φθηνό γουάν και το ακόμα φθηνότερο κόστος παραγωγής τους (από τα μεροκάματα μέχρι την προσφορά εργασίας), κατάφεραν να δημιουργήσουν ένα αποθεματικό ρευστότητας αρκετών δισεκατομμυρίων δολαρίων. Με αυτό αγοράζουν επιχειρήσεις ανά τον κόσμο, επενδύουν όπου το κρίνουν απαραίτητο και κρατούν σε κατάσταση ομηρίας τους Αμερικανούς, αφού έχουν εξαγοράσει ένα μεγάλο κομμάτι του χρέους τους, μέσω των ομολόγων τους.
Στις ΗΠΑ, πάλι, αισθάνονται την αναπνοή των Κινέζων καυτή στον σβέρκο τους. Ξέρουν ότι πολλά – πολλά περιθώρια αντιδράσεων δεν έχουν, η κρίση τους γονάτισε, αλλά, αν μη τι άλλο, έχουν ένα ακόμα «όπλο»: μπορούν να συγκρατούν κι αυτοί την αξία του δολαρίου χαμηλά.
Οσο το Πεκίνο δεν δέχεται μια ανατίμηση του γουάν, τόσο το δολάριο θα καταγράφει νέα χαμηλά ρεκόρ έναντι του ευρώ. Και θα πληρώνουμε εμείς τον λογαριασμό. Ο οποίος για οικονομίες, όπως η ελληνική, αποδεικνύεται πανάκριβος. Προσοχή: το ίδιο συμβαίνει και με τα υπόλοιπα κράτη (Ιαπωνία, Βραζιλία κι όχι μόνο), που βλέπουν ότι αυτός ο υποτιμητικός ανταγωνισμός μεταξύ Κινέζων και Αμερικανών, μπορεί να αποδειχθεί εξοντωτικός, για τις οικονομίες τους.
Και ζητούν μια νέα συμφωνία, για τη διαμόρφωση των ισοτιμιών. Μόνο που τη ζητούν με λάθος τρόπο, γιατί τη θέλουν άμεσα. Προφανώς, δεν έχουν υπόψη τους ότι οι Κινέζοι λειτουργούν με άλλους χρόνους, πιο... εκκλησιαστικούς. Γι’ αυτό και ο πρωθυπουργός τους, από τις Βρυξέλλες, τους διαμήνυσε: Μην μας πιέζετε. Οσοι το άκουσαν και δεν το κατάλαβαν, το παρεξήγησαν. Οι υπόλοιποι, κοίταξαν απλά το ρολόι τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου