Προφητεύω νέα ιατρική ειδικότητα: Σβερκογιατρός – ή σβερκίατρος, επί το επιστημονικότερον.
Κύφωση σβέρκου l νέα άμεση απειλή για το ανθρώπινο είδος.
Οχι θανατηφόρα -ίσως· διότι ποιος μπορεί να ξέρει στα σίγουρα τι φέρνει η χρόνια κατάσταση- l αλλά επιφέρουσα επώδυνη και ανήκεστη βλάβη.
Ζευγαράκι καθισμένο δίπλα δίπλα παρά θίν’ αλός, σε ερημική σχετικά παραλία, και το κεφάλι τους σκυμμένο μπροστά, μπαχανταλεύοντας καθένας (όχι τον άλλον, αλλά) το κινητό του.
Καφετέρια γεμάτη παρέες νεαρών, κοριτσιών τε και αγοριών, αραδιασμένα όλα ολόγυρα από τραπεζάκια, με τα μπουτάκια τους εκτεθειμένα και απλωμένα ραχατλίδικα στο χάδι ανέμων και οφθαλμών («σαν το θηρίο που δεν τολμά ν’ αγγίξει») και τα κεφαλάκια τους γερμένα να εποπτεύουν την ιδιωτεία ταχύρρυθμων δακτύλων επί κινητών.
Αλλά και σύμπας ο πληθυσμός, τουλάχιστον μέχρι μια κάποια ηλικία, με τα κινητά στο χέρι l ακόμα και μέσα στη θάλασσα - για «σέλφι» και για «κέφι».
«Το Μαύρο Κέφι», που έλεγε κάποτε για άλλα πράγματα ένας «άλλος» Λαζόπουλος.
Βουτηγμένοι στα βαλτονέρια του Διαδικτύου: Μόνο οι Ελληνες εμπιστεύονται τα λεγόμενα «σόσιαλ μίντια» περισσότερο από τα παραδοσιακά ΜΜΕ (εφημερίδες, ράδια, τηλεοράσεις κ.λπ.) σύμφωνα με πρόσφατη ευρωπαϊκή έρευνα που διενεργήθηκε σε 38 χώρες και μας γνωστοποίησε η ΔιαΝΕΟσις. Στις άλλες χώρες οι πολίτες τους ενημερώνονται από δυο τρεις ειδησεογραφικές πηγές – εμείς εδώ από πλείστες όσες l «πηγές» ή πληγές. l Και το οφθαλμοφανέστατον: Το 54% δεν ενημερώνεται καν. Απού τίποτις. Ντιπ καταντίπ. Μαύρ’ είν’ η νύχτα στα βουνά.
Αλλά «άποψη»;
Αλλά «άποψη»;
Επί παντός. Και «κάθετη» μάλιστα.
Οταν κάποτε μετά κάνα μισό αιώνα γίνουμε «κανονική χώρα», με κανονικά κι όχι μπάστε σκύλοι αλέστε πανεπιστήμια (και αυτό δεν αφορά μόνο τα του «ασύλου» -διότι εκειμέσα ποικίλοι σκύλοι ποικίλα αλέθουν, δεκαετίες τώρα, και δεν εννοώ μόνο τα κόμματα), τότε ίσως βρεθούν έμφρονες δημόσιοι άνδρες και υπεύθυνοι πολιτικοί σχηματισμοί που θα ασχοληθούν και με την ουσία της παρεχόμενης εκπαίδευσης -προγράμματα σπουδών, τρόπος και βαθμός εφαρμογής τους, επίπεδο και επαγγελματική υπευθυνότητα εκπαιδευτικού προσωπικού, αξιολόγηση και βελτίωσή του, και άλλα σχετικά.
Προς το παρόν, το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς από μια νέα, σχετικά φιλόδοξη κυβέρνηση είναι να ασχοληθεί με το πώς και κατά πόσο διδάσκεται η ελληνική γλώσσα σε όλες τις εκπαιδευτικές βαθμίδες -γιατί όλες ευθύνονται για την άθλια γλωσσική κατάρτισή μας, που γίνεται όλο και αθλιότερη.
Αλλά ούτε αυτό διαφαίνεται στον ορίζοντα.
Και μετά όχι μισόν, αλλά ολόκληρο αιώνα ίσως υπάρξει κάποια νέα κυβέρνηση που θα θελήσει να σκεφτεί:
Για κάτσε ρε, τι γίνεται εδώ; Είμαστε δεν είμαστε 10 εκατομμύρια ψυχές (αν δεν έχουμε απομείνει οι μισοί έως τότε) και διατηρούμε 23 πανεπιστήμια (εικοστρία!), διασκορπισμένα μάλιστα σε 55 πόλεις και ραχούλες; Αν δεν έχει «υλοποιηθεί» ώς τότε και το «σχέδιο» των συριζαίων για την ίδρυση άλλων 38 τμημάτων σε επιπλέον 6 πόλεις, όπως μας άφησε παρακαταθήκη ο αλήστου Γαβρόγλου -στη λύσσα τους για προεκλογικές πάσης φύσεως «παροχές» μεν, αλλά εξ όνυχος το «όραμα». Η Ολλανδία, με αντίστοιχο πληθυσμό και ασυγκρίτως δυναμικότερη οικονομία, έχει μόνο 13 ΑΕΙ -ένα δείγμα πώς έχουν τα πράγματα στον οργανωμένο κόσμο.
Εμείς εδώ ξεφτιλίσαμε το 2012-13 την προσπάθεια των δανειστών να μας επιβάλουν κάποιον εξορθολογισμό στην οργάνωση της ανώτατης εκπαίδευσης -μ’ εκείνο το μίζερο «σχέδιο Αθηνά» που το καταντήσαμε και φιάσκο «εφαρμόζοντάς» το.
Σε κάναν αιώνα βλέπουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου