"Κόμμα = Ομάς ανθρώπων, ειδότων ν' αναγιγνώσκωσι και ν' αρθογραφώσιν εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπο ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν' αναβιβάσωσιν αυτόν δια παντός μέσου εις την έδραν πρωθυπουργού, ίνα παρέχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να σκάπτωσι"
Εμμανουήλ Ροΐδης , Έλληνας πεζογράφος και κριτικός (1836-1904)


ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ζήτω οι εθνομηδενιστές!



Χίλιες φορές ο συνεπής και επαρκώς τεκμηριωμένος εθνομηδενιστής, παρά εκείνος που μας εμπαίζει εκτοξεύοντας «πατριωτικές κορόνες» προκειμένου να αλιεύσει την ψήφο μας. Αρκετά…


    Αρκετά με όσους θεωρούν ότι διαθέτουμε μνήμη χρυσόψαρου και λησμονούμε όσα υποστήριζαν περί του Κυπριακού ή της Γενοκτονίας των Ποντίων.


    Αρκετά με εκείνους που έτρεχαν άρον-άρον να διορθώσουν το βιογραφικό τους ενόψει της συμμετοχής τους στα κοινά.


    Αρκετά με όσους συστηματικά συναγελάζονται με συγκεκριμένους εργολάβους του Δημοσίου, έχοντας μάλιστα ευεργετηθεί από αυτούς και τώρα τους καταγγέλλουν με ύφος «χιλίων καρδιναλίων».


    Αρκετά με τις προκλήσεις στη νοημοσύνη μας, που μετατρέπονται σε εκλογικές προσκλήσεις και ψήφων παρακλήσεις.



Αν η Ελλάδα δεν έχει καταφέρει μετά από δύο αιώνες κρατικής ύπαρξης να διαθέτει στρατηγική, αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε όσους καπηλεύτηκαν το πατριωτικό αίσθημα των Ελλήνων προτάσσοντας μια προφανέστατα αμφισβητούμενη βάσει των παρελθουσών θέσεων τους «ιδεολογική καθαρότητα». Εξαίρεση, λοιπόν, δεν αποτελούν και εκλογικές διαδικασίες, ενδιάμεσα των οποίων γράφεται το παρόν κείμενο.


Πολλοί «επιτήδειοι πατριώτες» αυτοπαρουσιάστηκαν και κατάφεραν να θέλξουν τα κομματικά επιτελεία με ακαδημαϊκές περγαμηνές και μεγαλόσχημους τίτλους, εξασφαλίζοντας θέση εντός των ψηφοδελτίων. Φυσικά, ας μην ξεχνούμε και το αναγκαίο ρητορικό χάρισμα… πού καιρός για αναζήτηση της ουσίας… εξάλλου, αυτό απαιτεί χρόνο.  


Τα έλεγε ο Ροΐδης: «Εν ενί λόγω, όπως όλοι οι Εσκιμώοι είναι αλιείς, όλοι οι Άραβες ιππείς και όλοι οι αρχαίοι Πάρθοι τοξόται, ούτως και όλοι οι σημερινοί Έλληνες είναι πολιτευταί, όλοι ψηφοθήραι, όλοι κομματάρχαι και εκ τούτου κάπως ρήτορες εξ ανάγκης».


    Ευτυχώς που η πατρίς δικαιώνεται σε ταβέρνες, πλατείες και αλάνες…


Το πολιτικό σύστημα εν Ελλάδι δημιουργήθηκε με συγκεντρωτικούς όρους ήδη από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης του κράτους. Άλλωστε ήταν ετερόφωτο, και προς τούτο ο έλεγχός του προϋπέθετε τη δημιουργία «μαντριών». Όσο περνούν τα χρόνια και υπό το πρίσμα της νέας κοινωνικοοικονομικής οργάνωσης σε πλανητική βάση, ο εν λόγω συγκεντρωτισμός αποκτά πιο οξεία χαρακτηριστικά, με τα κόμματα να λειτουργούν τελείως μηχανιστικά με την καθοδήγηση της εκάστοτε (ή προβαλλόμενης ως τέτοια) δεξιάς, αριστερής ή κεντρώας νομενκλατούρας.


Αυτό συμβαίνει ενώ η τεχνολογία δύναται να προσφέρει τις συνθήκες δημιουργίας πολυσυλλεκτικών πολιτικών οργανισμών. Παρ’ όλα αυτά, μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι επιθυμητή από τα επιτελεία, τα οποία προκρίνουν «βολικές λύσεις» έχουσες τη δυνατότητα να διαδραματίσουν ρόλο φερέφωνων και ως εκεί.


«Βολικές λύσεις» οι οποίες έχουν λάβει τον τίτλο τους από την ικανότητα ελιγμών και όχι ειλικρινούς αναθεώρησης απόψεων. Δεν στέκομαι καν στα λόγια του Τσόρτσιλ: «Οι άλλοι αλλάζουν απόψεις για χάρη του κόμματός τους, εγώ αλλάζω κόμμα για χάρη των απόψεών μου». Οι απόψεις, άλλωστε, υπάρχουν για να αλλάζουν.

    Το πρόβλημα έγκειται όταν αυτό πραγματοποιείται εργαλειακά, και άρα προκύπτει θέμα εξαπάτησης και εμπαιγμού των ψηφοφόρων – στοιχείο που δεν ενέχει απλά την ηθική διάσταση.


Η παραπλάνηση των ψηφοφόρων οδηγεί...


 στην εκλογή ανθρώπων οι οποίοι δεν θα τηρήσουν τις υποσχέσεις τους την επόμενη μέρα, γιατί πολύ απλά δεν τις πίστευαν και δεν τις πιστεύουν. Οδηγεί επίσης στη διάδοση μιας πρακτικής απουσίας συντεταγμένου προγράμματος, επί του οποίου οι πολίτες καλούνται να ψηφίσουν. Δημιουργείται έτσι ένας φαύλος κύκλος ανάδειξης ολίγιστων στην εκτελεστική εξουσία, οι οποίοι, με το «πυρηνικό όπλο» της επικοινωνίας, εκμηδενίζουν κάθε ενδεχόμενη εναλλακτική πρόταση.


Ποιος νοιάζεται… Το θέμα είναι να προσελκύσουμε πουλώντας την πραμάτεια μας… Ο ορισμός του μεταμοντερνισμού.


Δεν υπάρχουν σχόλια: