Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς –πρώτος στο Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ τον Ιανουάριο του 2015– άντεξε όσο και η πρώτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: έξι μήνες.
Ο Βασίλης Βασιλικός –δημοτικός σύμβουλος με τον Καμίνη στις εκλογές του 2014– άντεξε λίγο περισσότερο. Τον Οκτώβριο του 2015, κι αφού είχε πολιτευθεί ενδιαμέσως με την ατυχήσασα ΔΗΜΑΡ, παραιτήθηκε από τον δήμο, επικαλούμενος τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις της Αυτοδιοίκησης.
Το 2012 χρειαζόταν στον αναδυόμενο ΣΥΡΙΖΑ ένα σύμβολο που θύμιζε τις καταβολές της Αριστεράς από το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, σαν τον Μανώλη Γλέζο.
Το 2012 χρειαζόταν στον αναδυόμενο ΣΥΡΙΖΑ ένα σύμβολο που θύμιζε τις καταβολές της Αριστεράς από το πρώτο μισό του 20ού αιώνα, σαν τον Μανώλη Γλέζο.
Το 2015 χρειαζόταν ένας καθηγητής σαν τον Τσουκαλά, που δάνειζε το επιστημονικό του κύρος σε μια μπάντα ακράτητων νταουλιστών.
Το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε περιθώριο για πρωτοτυπίες.
Εψαξε πάλι πρόσωπο που θα ανταποκρίνεται στο στερεότυπο του αριστερού διανοουμένου. Στερεότυπο που γεννήθηκε στη φάση της μαχητικής πολιτικοποίησης κατά την εφηβεία της Μεταπολίτευσης και επιζεί στο φαντασιακό ανθρώπων που έχουν την πολιτική –και όχι μόνο– παιδεία του Τσίπρα. Στερεότυπο που δεν θα μπορούσαν να ενσαρκώσουν με την ίδια απήχηση οι δυσχερέστερα κατατάξιμες κεφαλές της διανόησης –Λιάκος, Μουζέλης– που ανέλαβαν τον απολογητισμό υπέρ του φθίνοντος ΣΥΡΙΖΑ.
Το απόθεμα δεν ήταν μεγάλο. Απόδειξη ότι η αναζήτηση της Κουμουνδούρου κατευθύνθηκε σε πρόσωπα που είχαν πολιτευθεί ξανά και ξανά – μέχρι και στον Γραμματικάκη, που έως τις 26 Μαΐου έκανε καμπάνια με άλλο κόμμα.
Οι υποψηφιότητες αυτές είναι, λένε, «συμβολικές». Ο υποψήφιος δεν είναι ό,τι λέει. Είναι ό,τι του κρεμάει το κόμμα που τον επέλεξε.
Στην περίπτωση του Βασιλικού, ο διαχωρισμός δεν είναι δύσκολος. Ο αειθαλής συγγραφέας είχε τη διακριτικότητα να μη διαταράξει με πολιτικολογία τους προμελετημένους «συμβολισμούς» – είπε απλώς ένα ευχαριστώ για την «επιβράβευση».
Για το κόμμα του Τσίπρα, ο Βασιλικός είναι εργαλείο συναισθηματικής επανασύνδεσης με την ιδέα μιας Αριστεράς που δεν είναι ορισμένη ούτε στο μυαλό του Τσίπρα· που θα μπορούσε να τη «συμβολίζουν» εξίσου ο Κουίκ και η Ξενογιαννακοπούλου, ο Κουβέλης και η Παπακώστα. Αυτή η –ας πούμε– πολυσυλλεκτικότητα θα ήταν θεμιτή για ένα κόμμα που διατηρεί πλειοψηφικές αξιώσεις, αν δεν συνοδευόταν με μια ρητορική επιστροφής την αριστερή ορθοδοξία – οι πολλοί κατά των ελίτ, κατά του νεοφιλελευθερισμού και της επταήμερης, αξημέρωτης εργασίας.
Από αυτή την άποψη, ο επικεφαλής του Επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι άστοχη επιλογή.
Είναι...
σύμβολο πιστό στο συμβολιζόμενο.
Πιστό στο προχθεσινό πέστο που νομίζει ότι είναι ακόμη βασιλικός.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου