ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Οι δημόσιες σχέσεις με τους υποψηφίους του ΣΥΡΙΖΑ και η διαφορά του «πολιτικού πολιτισμού» από την «πολιτική απάτη»

Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
 

Ένα από τα πράγματα με τα οποία απορώ από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είναι κάτι το οποίο έχει μπει στην κατηγορία «πολιτικός πολιτισμός», ενώ στην πραγματικότητα ανήκει στην κατηγορία «πολιτική απάτη». 

Πρόκειται για τους  χαριεντισμούς ανάμεσα σε πολιτικούς και πολιτευτές που έχουν κατηγορήσει ο ένας τον άλλο (και το κόμμα του άλλου) για τα χειρότερα. 

 Είναι η αβροφροσύνη (μτφ συντεχνιακές δημόσιες σχέσεις) και που σε μεγάλο βαθμό είναι υπεύθυνη για την πεποίθηση πολλών συμπολιτών ότι οι πολιτικοί είναι υποκριτές (ευγενικός όρος για το απατεώνες) που καλό είναι να μην δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στα λόγια τους.

 

Δεν μπορώ να καταλάβω πώς είναι δυνατόν να θεωρείς έναν πολιτικό και το κόμμα του υπεύθυνους για την καταστροφή της χώρας σου, να τους κατηγορείς δημοσίως και ταυτόχρονα να ανταλλάσετε ευχές, χαμογελάκια και φιλοφρονήσεις. Ή μάλλον, για να το πω πιο σωστά, δεν μπορώ να καταλάβω το πώς είναι δυνατόν να δηλώνεις την εκτίμηση σου και τη φιλική σου διάθεση σε κάποιον για τον οποίο ισχυρίζεσαι ότι καταστρέφει τη χώρα σου, αν δεν είσαι απατεώνας (με την πολιτική έννοια του όρου) ή αν σε νοιάζει η χώρα σου.

 

Αυτή την (δήθεν) αδυναμία κατανόησης την ένιωσα και πάλι εξ αιτίας των καλών λόγων που άκουσα και διάβασα με αφορμή την συμμετοχή του συντρόφου Βασιλικού στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας του κόμματος του συντρόφου Αλέκση. Με το που επισημοποιήθηκε η συμμετοχή, ένα κύμα σάλιου σηκώθηκε και μας έπνιξε ενημερώνοντας μας για το πόσο σπουδαίος άνθρωπος παραμένει ακόμα και σήμερα ο σύντροφος Βασιλικός, πόσο σοφός εξακολουθεί να είναι, πόσα έχει ακόμα να προσφέρει και διάφορα άλλα κολλώδη τα οποία πολύ συχνά κατέληγαν στην ευχή για «καλή του επιτυχία».

 

Αν όλα τα παραπάνω προέρχονταν απο πιστούς του Ιπτάμενου Γαϊδάρου ή του Λεφτόδεντρου, αν προέρχονταν από ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ ή έστω από ανθρώπους οι οποίοι έκαναν κουά-κουά και δεν είχαν πάρει θέση για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, δεν θα είχα καμία απολύτως απορία, έστω και δήθεν. Οι άνθρωποι που αγάπησαν, είδαν με συμπάθεια ή καθόλου δεν ενοχλήθηκαν από το ήθος, το ύφος και την πολιτική του Αλέκση, του Φλαμπουράρη, του Σκουρλέτη, της Φωτίου, του Πολάκη, της Αχτσιόγλου, του Τσακαλώτου, του Καμμένου, της Χριστοδουλοπούλου, της Γεροβασίλη, της Δούρου, του Σπίρτζη, του Ξανθού, της Παπακώστα, του Κοτζιά, του Κατρούγκαλου, του Κουίκ, του Σταθάκη, του Τζανακόπουλου και όλων των άλλων συντρόφων, προφανώς και θα υμνήσουν τον σύντροφο Βασιλικό και ακόμα προφανέστερα θα του ευχηθούν και καλή τύχη, δηλαδή καλή τύχη στο ψηφοδέλτιο επικρατείας του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή καλή τύχη στον ΣΥΡΙΖΑ. Τίποτα το παραξενο δεν θα υπήρχε σ’ αυτό.


Αυτό που είναι (δήθεν) παράξενο είναι το πώς είναι δυνατόν να λένε καλά λόγια για τον υποψήφιο βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Βασίλη Βσιλικό (προφανώς και δεν μιλάμε για το έργο του, τα καλά λόγια γι’ αυτό δεν θα ήταν παράξενα), πώς είναι δυνατόν να του εύχονται καλή επιτυχία, άνθρωποι που έχουν περιγράψει την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ ως καταστροφική για την οικονομία, έχουν δημοσιώς εξοργισθεί με τις συνεχείς απόπειρες του συντρόφου Τσίπρα να τινάξει στον αέρα τους θεσμούς της Δημοκρατίας και έχουν κατηγορήσει τον ίδιο, τους υπουργούς και τους βουλευτές του για το δηλητήριο του μίσους με το οποίο προσπαθούν να ποτίσουν την ελληνική κοινωνία.

 

Μόνο δύο περιπτώσεις μπορούν να εξηγήσουν το «παράξενο» αυτό και είναι οι εξής: 

Είτε οι συγκεκριμένοι άνθρωποι δεν πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ καταστρέφει την οικονομία, σαμποτάρει τους θεσμούς της Δημοκρατίας και δηλητηριάζει την κοινωνία και όλο αυτόν τον καιρό μας κορόιδευαν, είτε δεν δίνουν δεκάρα ούτε για την οικονομία, ούτε για τη Δημοκρατία, ούτε για την κοινωνία.

 

Φίλες, φίλοι και οι υπόλοιποι, παρότι πολλοί πονηροί προσπαθούν να σας πείσουν για το αντίθετο η πολιτική δεν είναι μια σειρά από «ματσάκια». Δεν είναι χόμπι και δεν είναι παιχνίδι. Δεν είναι μια ασχολία για να γεμίζει τις κρύες νύχτες του χειμώνα. 

Η πολιτική, τουλάχιστον για εμάς που δεν έχουμε λύσει το βιοποριστικό μας πρόβλημα, είναι η διαδικασία εκείνη στην οποία αποφασίζεται (προφανώς όχι απολύτως, αλλά σε ένα μεγάλο βαθμό) το μέλλον μας και το μέλλον των ανθρώπων που αγαπάμε. Η πολιτική είναι οι αποφάσεις οι οποίες θα καθορίσουν τη ζωή στη χώρα που έχουμε την τύχη ή την ατυχία να ζούμε και είναι αδύνατον να δούμε με συμπάθεια κάποιον που δηλητηριάζει αυτή τη ζωή και καταστρέφει αυτή τη χώρα. Και είναι αυτοκτονικό να ευχόμαστε σε έναν τέτοιο άνθρωπο «καλή τύχη». Προφανώς δεν χρειάζεται να γίνουμε Πολάκηδες και δεν χρειάζεται ούτε να βρίζουμε, ούτε να συκοφαντούμε, ούτε να πουλάμε μαγκιά, αλλά όχι και να αγκαλιάζουμε στοργικά τους υπεύθυνους για την καταστροφή και τους υποστηρικτές τους.   

 

Είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει (δεν αρέσει), είτε βολεύει είτε δεν βολεύει (καθόλου δεν βολεύει) η συμπόρευση με τον ΣΥΡΙΖΑ, η συμμετοχή στα ψηφοδέλτια του κόμματος του συντρόφου Αλέκση, σημαίνει ταύτιση με το ήθος, το ύφος και την πολιτική της κυβέρνησης του.  

Σημαίνει ταύτιση με όλα όσα έγιναν τα τελευταία 4,5 χρόνια. 

Σήμαίνει ταύτιση με τον Πολάκη και τον Καρανίκα και τον Φλαμπουράρη και τον Βούτση και όλη την παρέα. 

Κι όποιος έχει καλά λόγια να πει, όποιος εύχεται καλή επιτυχία σε έναν άνθρωπο που συμμετέχει στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ, σημαίνει ότι...

 δεν βλέπει και πολλά κακά ούτε στο ύφος, ούτε στο ήθος, ούτε στην πολιτική των τελευταίων αυτών ετών. Ή τα βλέπει, αλλά δεν τον νοιάζουν και πολύ. Και μπράβο του.