Γράφει ο Δημήτρης Τσαρδάκης
Διδάκτωρ φιλοσοφίας και Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Πατρών.
Αυτό είναι ένα συνηθισμένο σκηνικό μιας κλασσικής προεκλογικής περιόδου: Λόγια, λόγια, λόγια… Υποσχέσεις επί των υποσχέσεων, διακηρύξεις, προγράμματα, δημοσκοπήσεις, αναλύσεις επί των αναλύσεων, πληθωρικός και αμήχανος πολιτικός λόγος και ένα σωστό νυφοπάζαρο υποψηφίων βουλευτών, που πλημμυρίζουν από το πρωί ως το βράδυ τα τηλεοπτικά κανάλια.
Δεν έχω ιδέα τι από όλο αυτό τον όγκο των πληροφοριών επηρεάζει την απόφαση των ψηφοφόρων στην τελική τους επιλογή. Ίσως από λίγο έως και καθόλου.
Δεν είναι ανώδυνο επί τέσσερα χρόνια να υφίστασαι εντελώς τα αντίθετα από εκείνα που ο πρωθυπουργός υποσχέθηκε με το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και τώρα να σου λέει: E, και τι έγινε; Είχαμε και μερικές αυταπάτες.
Δεν είναι εντελώς ανώδυνο ο πρωθυπουργός προεκλογικά να υπόσχεται λαγούς με πετραχήλια και μετά να εφαρμόζει το "στρίβειν δια του αρραβώνος" και να σου λέει ότι το "στρίψαμε", αλλά φταίει το νόμισμα που κάθισε ανάποδα από ό,τι εμείς το είχαμε προγραμματίσει.
Δεν είναι ανώδυνο να μιλάς για "επώδυνα αλλά αναγκαία μέτρα" και στη συνέχεια να μοιράζεις αντίμετρα, με τη μορφή της ασπιρίνης και του φιλοδωρήματος.
Δεν είναι ανώδυνο να πουλάς και να υποθηκεύεις τη χώρα σου, για τα επόμενα, τουλάχιστον, σαράντα χρόνια (μέχρι το 2060) και μετά να λες στον "λαό" σου, ότι τον περιμένουν "καλύτερες μέρες" και ότι εσύ, ως άλλος επαναστάτης Μωυσής, είσαι ο μόνος ικανός, που μπορείς να τον οδηγήσεις στην "Έξοδο" από τα μνημόνια και την οικονομική κρίση.
Δεν είναι ανώδυνο την ίδια στιγμή που καταρρέεις μέσα στο ψέμα και στην αναξιοπιστία σου, να υπόσχεσαι στον "ετερόκλητο" (όπως τον αποκάλεσες) λαό σου, ότι είσαι η μόνη αξιόπιστη "προοδευτική" δύναμη, που μπορεί να εγγυηθεί τον δρόμο προς την ανάπτυξη και την πρόοδο.
Δεν είναι ανώδυνο να προστρέχεις τώρα σε εκείνους που επί τέσσερα χρόνια τους έβριζες και τους αποκαλούσες "γερμανοτσολιάδες", "φασίστες", "εθνικιστές", "λαϊκιστές" και τώρα να τους κολακεύεις και να τους εκλιπαρείς, για να υποκλέψεις και πάλι την ψήφο τους. Πολύ δε περισσότερο, που τους εθνικιστές και τους λαϊκιστές τους είχες μέσα στο κουστούμι σου και συγκυβέρνησες επί τέσσερα χρόνια μαζί τους.
Κάθε μύθος και κάθε παραμύθι έχει αρχή, μέση και τέλος. Και ο μύθος της Αριστεράς, ότι είναι η μόνη "προοδευτική" δύναμη, η οποία μπορεί να εγγυηθεί τη σωτηρία της χώρας και ζητάει άλλα τέσσερα χρόνια για να "ολοκληρώσει το έργο της" (ποιο έργο της άραγε; ), εδώ τελειώνει.
Οι ευρωεκλογές έχουν δείξει πλέον την κατεύθυνση και τον δρόμο της εξόδου από την κρίση και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει ούτε με ευχές, ούτε με προσευχές, ούτε με γιατροσόφια, ούτε με προεκλογικά τερτίπια.
Η χώρα χρειάζεται σταθερή κυβέρνηση με πρόγραμμα και προοπτική. Χρειάζεται, προπαντός, οικονομική ανάπτυξη και αυτό σημαίνει επενδύσεις και δουλειές για τους νέους ανθρώπους, που έχουν αυτο-εξοριστεί στο εξωτερικό και όλο αυτό μέσα σε ένα κλίμα εμπιστοσύνης, αξιοπιστίας και ασφάλειας, όπου οι πολίτες θα αισθάνονται ασφαλείς, ότι ο μόχθος της εργασίας τους δεν θα πηγαίνει χαμένος. Τώρα με κουστούμια ή χωρίς κουστούμια, με γραβάτες ή χωρίς γραβάτες, με όρκους ή χωρίς όρκους, με debate ή χωρίς debate, ποσώς μας ενδιαφέρει.
Τον ελληνικό λαό ένα πράγμα τον ενδιαφέρει:
Να απολαμβάνει τον μόχθο των χεριών του και να μην πληρώνει ο ίδιος τα κουστούμια, τα ταξίδια και τις γραβάτες των βουλευτών και των παρατρεχάμενων.
Αυτοί που λάτρεψαν τον Μαδούρο και τον Φιντέλ Κάστρο, άρχισαν πάλι να φοβερίζουν τον ελληνικό λαό με τον μπαμπούλα του ΔΝΤ. Οι άνθρωποι, έτσι κι αλλιώς, δεν έχουν τον Θεό τους! Και τώρα, όπως λέγαμε παλιά στον στρατό, "τους ζυγούς λύσατε" και η ώρα η καλή! Και πού ξέρεις; Κάποτε μπορεί να ξανασυναντηθούμε στο μέλλον, αλλά όχι υπό τις συνθήκες της οικονομικής βαρβαρότητας που μας επιφύλαξε η "πρώτη φορά" Αριστερά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου