Μην σας μπερδεύει η κωμικοτραγική πορεία του αρθογράφου ως υπουργού της σουργελοκυβένησης ΣΥΡΙΖΑ.
Το άρθρο του είναι παρα πολύ καλό
Του Γιάννη Πανούση
Πρώην υπουργολυ της κυνέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
Υπερεκτίμησες το δόλιο λόγο
τις αποχρώσες ενδείξεις
δίχως την απόδειξη
Μαριάννα Βλάχου-Καραμβάλη,
«Η προφητεία έσφυζε σιωπής»
«Η προφητεία έσφυζε σιωπής»
Κατ’ αρχήν να συμφωνήσουμε ότι δεν υπάρχει θετικός λαϊκισμός, όσο κι αν ορισμένοι πολιτικοί θεωρούν κομματικό πλεονέκτημα όταν μπορούν να τον χρησιμοποιήσουν σαν μέσο για να μονοπωλήσουν τα επιτεύγματα [;] της διακυβέρνησής τους. Η έπαρση του απόλυτα σωστού, του απόλυτα δίκαιου, της απόλυτης αλήθειας και η αλαζονεία των κατεχόντων – με θεία [ή μάλλον μαρξική] επιφοίτηση – το μόνο που πετυχαίνουν – αν δεν πέσουν στην παγίδα της αυτογελοιοποίησης – είναι να «κρατικοποιούν την πραγματικότητα και να τιμωρούν τον ορθό λόγο».
Προβοκατόρικος λαϊκισμός, οιονεί θεοκρατικός λαϊκισμός, αμαθής λαϊκισμός, εκδικητικός λαϊκισμός καλλιεργούν πάντοτε «άνθη του Κακού» για τον λαό.
Η κοινωνική πόλωση στην υπηρεσία του καισαρισμού και της μεγαλομανίας και η αφελής απλοποίηση της Ιστορίας στην υπηρεσία της κάλυψης των κενών μνήμης και βάθους σκέψης οδηγούν σ’ εθνικά αδιέξοδα.
Ο λαϊκισμός φλερτάρει πάντοτε με την τυραννία, τους ολοκληρωτισμούς και τις πάσης φύσεως εκτροπές. Ισχυρίζεται ότι μάχεται κατά της παγκοσμιοποίησης αλλά ταυτόχρονα κάνει φίλο και εχθρό τον εθνομηδενισμό, σημαδεύει τον άκρατο νεοφιλελευθερισμό, χρησιμοποιώντας όμως ως όπλο τον δήθεν προστατευτικό ανελεύθερο κρατισμό. Δεν φέρνει αντιμέτωπους σε θέση μάχης τις ελίτ με τους απλούς ανθρώπους, αλλά καθώς φαίνεται λατρεύει την ακρότητα και τους ακραίους και παρέχει χώρο για νομιμοποίηση της βίας και ανομίας στη βάση αθεμελίωτων ιδεοληψιών και ατεκμηρίωτων μισαλλοδοξιών. Χρησιμοποιεί κατασκευασμένα ιστορικά ντοκουμέντα [;] και όταν δεν τον βολεύει η ιστορική αλήθεια αναζητεί αναθεωρητικά επιχειρήματα. Πανεύκολα αντικαθιστά την ελευθερία και την ευθύνη με τον αυταρχισμό και το ψέμα, τη λογική και την ηθική με τη χειραγώγηση και την προπαγάνδα, εξωραΐζοντας με λέξεις και όρους άνευ περιεχομένου [όπως ταξικός ριζοσπαστισμός, πρασινοκόκκινη Αριστερά κ.λπ.] την πραγματικότητα. Τέλος αποστρέφεται την αστική ηθική ακόμα κι όταν υποχρεώνεται να τη χρησιμοποιήσει εργαλειακά για να θεμελιώσει το αφήγημα της διαφθοράς των άλλων.
H χειρότερη εκδοχή, ο εθνολαϊκισμός, εχθρός/φίλος με τον εθνοταυτοτισμό, αναμειγνύει με πρωτόγονο τρόπο κατασκευασμένες ψευδαισθήσεις με αρχέγονους ανθρωπολογικούς μύθους. Ιστορικές παρακαταθήκες [;] διαπλέκονται με την άρνηση του «διαφορετικού» και του «διαφέροντος», επιχειρώντας να μας πείσουν για τη μη γονιδιακή μετάλλαξη. Εθνικά κύτταρα εναντίον πολιτικών/ιδεολογικών κυττάρων, με την Ιστορία να παίζει τον ρόλο του «διορθωτή» [correct] των ένθεν/κακείθεν αποκλίσεων.
Και όλη ετούτη η σύγχυση να διακινείται με δημαγωγικό λόγο, ο οποίος «λόγω της συγκυρίας του προεκλογικού χρόνου» συνδυάζει την εικαζόμενη λαϊκή βούληση για αλλαγή και τους παλιοκαιρισμένους λαϊκούς πόθους για ιστορική δικαίωση [;] με φρούδες υποσχέσεις και εφήμερες παροχές υπέρ του λαού.
Ενας λαοφιλής λαϊκισμός που τα πολιτικά κόμματα θέλουν να χαρακτηρίζουν κοινωνική ευαισθησία.
Καθώς οι περισσότεροι υποψήφιοι θέλουν πρωτίστως να σώσουν εαυτούς, δευτερευόντως την κομματική τους πελατεία και – ίσως; – τριτευόντως τη χώρα, ήρθε νομίζω η ώρα κάποιος να βροντοφωνάξει ότι...
ο εθισμός του λαού στον επικερδή [για όλους;] λαϊκισμό μόνο δεινά μπορεί να προκαλέσει, ακόμα και στους εμπνευστές ή διαχειριστές των οραμάτων μιας χρήσης.
Συκοφαντώντας τη δημοκρατία μπορεί να γοητεύεις τον όχλο ή να κολακεύεις τους αγανακτισμένους [;], αλλά ο λαϊκισμός «σαν σκιά των δημοκρατικών θεσμών» πάντοτε επιστρέφει σαν μπούμερανγκ. Αυτό ας το θυμούνται άπαντες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου