ΣΥΡΙΖΑΝΕΛέητα ΞΕΦΤΙΛΙΣΜΕΝΟΣ ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ιστορικέ του μέλλοντος, καλά ξεμπερδέματα…

E-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του ΝΙΚΟΥ ΖΑΧΑΡΙΑΔΗ

 

Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτές τις τελευταίες μέρες είστε ο μόνος που σκέφτομαι. Όχι ακριβώς με συμπάθεια για τη δύσκολη θέση που φαντάζομαι ότι έχετε βρεθεί προσπαθώντας να ερμηνεύσετε τα γεγονότα αυτής της περιόδου. Στο κάτω κάτω εσείς έχετε την πολυτέλεια της απόστασης. Και ό,τι για εμάς μοιάζει πρωτοφανές ή εξωφρενικό, εσείς μπορείτε να το ξεπετάξετε με μια απλή φράση του τύπου «περίοδος μεγάλης κοινοβουλευτικής κινητικότητας» και να ξεμπερδεύετε. Έτσι έκαναν και οι προκάτοχοί σας για ακόμα πιο ταραγμένες περιόδους στο παρελθόν.

 

Σας σκέφτομαι πιο πολύ με ζήλια. Ακριβώς γιατί βρίσκεστε έξω από όλο αυτό. Και γνωρίζετε πώς τελειώνει. 

Εσείς, δηλαδή, παρακολουθείτε το ματς σε μαγνητοσκόπηση και ξέρετε το αποτέλεσμα. Μπορείτε με την άνεσή σας να παρακολουθείτε συμπεριφορές και να αναλύετε δηλώσεις και δημόσιες τοποθετήσεις των πρωταγωνιστών σε replay, όπως κάνουν στις αθλητικές εκπομπές.  

Εμείς, πάλι, που το ζούμε όλο αυτό στην εξέλιξή του, νομίζουμε ότι κάθε γελοιότητα που συμβαίνει είναι κοσμοϊστορική. Δηλαδή, πέφτουμε στην παγίδα να την πάρουμε στα σοβαρά. Και εκεί το χάνουμε…


Στην πραγματικότητα, προσπαθώ να το δω από την πλευρά σας για να καταλάβω ένα απλό πράγμα: πώς γίνεται ένας πρωθυπουργός (εντάξει, ας το θέσω πιο γενικά: μία κυβέρνηση) που έχει φτάσει σε τέτοια σημεία κυνισμού και απάθειας ώστε να στήνει ολόκληρο θέατρο με έκτακτες συσκέψεις και κάμερες τη βραδιά που καιγόταν το Μάτι, που γνώριζε ότι υπάρχουν νεκροί και που παρ’ όλα αυτά δεν έδειξε ούτε μια στιγμή να πτοείται, μετατράπηκε μέσα σε λίγο καιρό σε ιδεολόγο γεμάτο αυταπάρνηση. Που δεν δίστασε να διακινδυνεύσει ακόμα και την ίδια του τη διακυβέρνηση, προκειμένου να λύσει ένα πρόβλημα σαν το «Μακεδονικό». Που κανένας δεν τον πίεζε να λύσει.  

Τι όνειρο είδε ξαφνικά;

 

Αν ως ιστορικός του μέλλοντος καταφέρετε να δώσετε μια απάντηση σε αυτό, νομίζω ότι στη συνέχεια όλα θα ξεκαθαρίσουν πιο εύκολα. 

Μετά οι Δανέληδες, οι «καμμενοκρουσίες» (συγχωρέστε με που δεν προσδίδω στα λεγόμενά του χαρακτηριστικά «λόγου»), η Έλενα Κουντουρά και όλοι οι υπόλοιποι θα πάρουν τη θέση που τους αναλογεί πραγματικά. Κάτι σαν τα δευτερεύοντα μπιχλιμπίδια ενός παιχνιδιού. Όπως, ας πούμε, τα σπιτάκια στη Monopoly. Ή σαν τον τρίτο και τέταρτο Joker μέσα σε μια τράπουλα. Δηλαδή σαν κάτι που, αν λείψει, κανείς δεν θα το αντιληφθεί.
 

Όχι, δεν προσπαθώ να τους υποτιμήσω όλους εκείνους τους «πρωταγωνιστές» των ημερών. Αν και δεν μπορώ να μην επισημάνω την ειρωνεία ότι έτσι λεγόταν η εκπομπή του Σταύρου Θεοδωράκη. Που συνέχισε να την υπηρετεί άθελά του, αφού από το κόμμα του προέκυψε ο βασικός «πρωταγωνιστής» της διαδικασίας για την ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση… Να τους καταλάβω, προσπαθώ.
 

Για παράδειγμα, ο Σπύρος Δανέλλης που αναφέραμε προηγουμένως… Τι του συνέβη; 

Είναι ένας κυνικός οπορτουνιστής που ποντάρει εκεί όπου νομίζει ότι θα μεγιστοποιήσει τα «κέρδη» του; Ή κάποια στιγμή το όνομά του θα δοθεί σε ένα ψυχικό σύμπτωμα;  

Πώς λέμε για παράδειγμα για το «σύνδρομο της Στοκχόλμης»; Ε, έτσι θα λέμε και για το «σύνδρομο του Δανέλη». Δηλαδή ένα σύνδρομο όπου ο ασθενής αναπτύσσει περίεργες τάσεις εξάρτησης και θαυμασμού απέναντι σε αυτούς που επί μεγάλο χρονικό διάστημα βρίζουν και κάνουν bullying στο κόμμα του και τις αρχές του. Και ένα πρωί αποφασίζει να βρεθεί στην ίδια πλευρά με Πολάκηδες και Νίκους Παππάδες; 

Μαζί με ανθρώπους που πρεσβεύουν ό,τι υπηρετούσε σε όλη του τη ζωή; 

Που έδιναν ξεδιάντροπα ασυλία σε αυτόν που τους αποκαλούσε «τσιράκια των εργολάβων»; 

Μήπως θεωρεί ότι τους το χρωστάει επειδή νιώθει ένα υποσυνείδητο δέος; Όπως κάποιος που θαυμάζει κρυφά αυτούς που τον βασανίζουν;

 

Βλέπετε; Είναι πολύ δύσκολο να τα ερμηνεύσουμε όλα αυτά τώρα, εν θερμώ. Όπως δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε και αυτό το παράξενο happening που ονομάζεται «Πάνος Καμμένος». Και, μεταξύ μας, νιώθουμε και λίγο ντροπή που αναγκαζόμαστε –ή μάλλον που μας αναγκάζει– να ασχολούμαστε μαζί του.

 

Εσείς, φυσικά, ξέρετε τι έχει συμβεί. Ξέρετε, δηλαδή, πού ακριβώς κατέληξε μια χώρα σαν τη δική μας. Η οποία προτιμούσε να έχει πολιτικούς που την αντιμετωπίζουν σαν ανήλικο γιατί δεν μπορεί να διαχειριστεί την πραγματικότητα. Και προτιμούσε να γελάει (και να γερνάει) παρακολουθώντας ένα θέατρο του παραλόγου. Και ο καθένας να ανακαλύπτει πίσω από τις πόζες και τις ρητορείες στη Βουλή και στα κανάλια, την ερμηνεία που τον βολεύει. Γιατί αισθάνεται έτσι πιο έξυπνος. Και το βασικότερο, δεν έχει εκείνος καμία ευθύνη.
 

Μόνο μη που πείτε ότι...

 το τέλος θα μας βρει, ενώ παρακολουθούμε αποχαυνωμένοι Power of Love ή το 50ό Survivor.

Υ.Γ. Έχω τη σατανική υποψία, πως όλα αυτά συμβαίνουν για να πληγεί ο μόνος κλάδος που θα μπορούσε να αποβεί επικίνδυνος για το παρόν σύστημα εξουσίας: οι κωμικοί. Δηλαδή, όλοι φτάνουν στα όρια της αυτογελοιοποίησης για να τους αφοπλίσουν.   

Υ.Γ. 2 Πριν γελάσετε μαζί μου, σκεφτείτε ότι είμαι ένας άνθρωπος καταδικασμένος να ασχολείται επαγγελματικά με τον Πάνο Καμμένο. (Αλλά, τουλάχιστον, πλήρωσα από τους φόρους μου τα ελικόπτερά του και τα Mirage που τον αποχαιρέτησαν. Οπότε κάπως ισοφαρίσαμε).