Οντως η Ελλάδα άλλαξε μέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια. Από αυτήν την άποψη, η υβριδική της κυβέρνηση τήρησε τις υποσχέσεις της. Ποιος εντυπωσιάζεται πλέον από τον άστεγο που κουλουριάζεται σ’ ένα υπόστεγο για να βγάλει τη νύχτα;
Ποιον εντυπωσιάζουν πια οι εκρήξεις από τις μολότοφ;
Ποιος αναρωτιέται πια πώς περνούν την καθημερινότητά τους τα εξαθλιωμένα θύματα της οικονομικής κατάρρευσης;
Πόσοι θυμώνουν ακόμη με το υπέρβαρο και βουλιμικό κράτος που δεν μπορεί να κουνηθεί για να βοηθήσει όσους έχουν την ατυχία να πέσουν στις χωματερές των δημόσιων νοσοκομείων;
Η Ελλάδα συνήθισε να μην περιμένει τίποτε περισσότερο από το ελάχιστο που της έχει απομείνει για να επιβιώνει. Μια χώρα που έχει μετατραπεί σε στρατόπεδο επιβίωσης, ένας πληθυσμός που σέρνεται στα καφενεία και στα φαγάδικα. Φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια για να περιθάλψουν την κατάθλιψή μας. Ποιος ντρέπεται για τη ζωή μέσα στα λύματα των εγκλείστων στην Μόρια; Κτίρια ολόκληρα που κάποτε στέγαζαν τις δραστηριότητες του λεγόμενου «ενεργού πληθυσμού» σήμερα σαπίζουν και στεγάζουν τρωκτικά και ζωύφια.
Ποιος εικοσάχρονος που περιμένει κάτι από τη ζωή του και έχει εμπιστοσύνη στις ικανότητές του περιμένει κάτι από τη χώρα όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε;
Η Ελλάδα δεν εμπνέει πια σεβασμό στους Ελληνες. Η ευρωπαϊκή της πορεία είναι μια ανάμνηση για τους παλιότερους που την έζησαν.
Μπορεί η Ελλάδα να ήταν ο τελευταίος τροχός στην άμαξα της μεγάλης ένωσης, όμως ήταν τροχός της.
Σήμερα την αντιμετωπίζουν σαν ρεζέρβα για μια ώρα ανάγκης, όπως η κ. Μέρκελ, που μας επισκέφθηκε για να εξασφαλίσει τη συμφωνία των Πρεσπών. Θα μου πείτε, υπάρχει και ο καμποτίνος Μοσκοβισί, έτσι για να μας θυμίζει ότι τυπικά τουλάχιστον είμαστε ακόμη μέλος της Ευρώπης.
Η υβριδική κυβέρνηση του Τσίπρα και του Καμμένου τήρησε την υπόσχεσή της. Εφάρμοσε το παράλληλο πρόγραμμα που είχε ευαγγελιστεί. Εφτιαξαν μια χώρα που απέχει περισσότερο από τον πολιτισμικό της χώρο, την Ευρώπη, από όσο απείχε η ψωροκώσταινα της δεκαετίας του πενήντα. Τότε η φτωχή, καθημαγμένη από τον Εμφύλιο, Ελλάδα πάλευε για να πετύχει κάτι καλύτερο. Σήμερα το μόνο που της έχει απομείνει είναι η ανασφάλεια και ο φόβος. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που φοβάται τον ίδιο της τον εαυτό.
Από αυτήν την άποψη, η εμπιστοσύνη που έδειξε το μπουλούκι των 151 προχθές στη Βουλή, η κατ’ ευφημισμόν πλειοψηφία, εκφράζει την πραγματική κατάσταση της χώρας. Ο αγχωμένος πρωθυπουργός με τις ατάκες του φοιτητικού αμφιθεάτρου έδειξε ότι...
Από αυτήν την άποψη, η εμπιστοσύνη που έδειξε το μπουλούκι των 151 προχθές στη Βουλή, η κατ’ ευφημισμόν πλειοψηφία, εκφράζει την πραγματική κατάσταση της χώρας. Ο αγχωμένος πρωθυπουργός με τις ατάκες του φοιτητικού αμφιθεάτρου έδειξε ότι...
αντιλαμβάνεται πολύ περισσότερο από όσο πιστεύουμε την πραγματικότητα.
Ξέρει ότι εξαρτάται από έναν Ζουράρι, έναν άνθρωπο που ούτε τον εαυτό του δεν μπορεί να πάρει στα σοβαρά.
Ξέρει ακόμη ότι η φοβισμένη κοινωνία δεν αντέχει το πολιτικό χάος που απεργάζεται για να επιβιώσει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου