Πλέον ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίο ο δυτικός πολιτισμός δεν σκέπτεται ενιαία, ενώ οι ελίτ που τον κυβερνούν δεν χαίρουν της ίδιας εκτίμησης που απολάμβαναν κατά τη διάρκεια του μεταπολεμικού status quo.
Γιατί όμως βιώνουμε αυτήν την αλλαγή; Δεν θα μπορούσε ο κόσμος όπως τον ξέραμε να συνεχίσει να υπάρχει αυτοτελώς χωρίς ανατροπές;
Η απάντηση είναι ρητώς και κατηγορηματικώς όχι. Οπως και να ερμηνεύει κάποιος την ιστορία, γραμμικά, κυκλικά ή σπειροειδώς, ένα είναι μόνον βέβαιο: ποτέ δεν μένει στάσιμη. Κάποτε κινείται γοργότερα υπό το βάρος των εξελίξεων, όπως κατά την περίοδο της Αμερικανικής, της Γαλλικής και της Ελληνικής Επανάστασης, και κάποτε κινείται βραδύτερα, όπως στη Μεσαιωνική Περίοδο.
Αυτή είναι η φύση των ανθρώπων, πάντα να αναζητούν το νόημα μέσα στην ασημαντότητα της ύπαρξης αλλά και να αντιστέκονται σε συστήματα διακυβέρνησης που είτε τους καταπιέζουν είτε δεν τους προσφέρουν καμία λύση στα προβλήματά τους.
Οι ελίτ του δυτικού κόσμου μέσα στην αλαζονεία που γεννούν τα πλούτη πιστεύουν ότι ο άνθρωπος μπορεί να αντικαταστήσει τον Θεό, ότι η ύλη και ο εγκέφαλος μπορούν να αντικαταστήσουν την ψυχή, ότι η ρώμη του σώματος μπορεί να συγκριθεί με τη δύναμη του πνεύματος. Αυτές οι αντιλήψεις δημιούργησαν έναν νέο ανθρωπότυπο μακριά από το ηρωικό πρότυπο, αποϊεροποιημένο, μακριά από το βαθύ συναίσθημα, ξεριζωμένο από τη γη του και την ιδιοκτησία του και αδιάφορο απέναντι στο έθνος του, διότι ο ατομισμός του δεν αναγνωρίζει κανέναν συμπατριώτη του αλλά μόνον το εγώ του.
Ο «μοντέρνος» δυτικός άνθρωπος ζει σε ένα μικρό διαμέρισμα φτιαγμένο από τσιμέντο που τον πνίγει, επιδίδεται σε ερωτικές σχέσεις της μίας βραδιάς δίχως ικανοποίηση, δημιουργεί οικογένεια -όταν και εάν τη δημιουργήσει- απλά για να μη μείνει μόνος του, εργάζεται ατελείωτες ώρες, περιστοιχίζεται από φιλίες βασισμένες στο συμφέρον, ζει πολλές έντονες στιγμές πνιγμένες στο αλκοόλ και στα ελαφρά ναρκωτικά, διότι έχει πειστεί ότι ο θάνατος είναι το τέλος.
Το ηθικό σύστημα του «μοντέρνου» ανθρώπου απλά αναζητά την αθανασία της ύλης, με στόχο να συνεχίσει να διασκεδάζει τις αισθήσεις του παρά να εξασκείται στη βελτίωση της ποιότητας του συναισθήματος και του χαρακτήρα του. Ο «μοντέρνος» ανθρωπότυπος που κατασκεύασαν οι μεταπολεμικές ελίτ είναι ένας στείρος ορθολογιστής που υπολογίζει τα πάντα με μαθηματικές πιθανότητες επιδιώκοντας το συμφέρον του, με μόνο στόχο τα χρήματα και την εξουσία και όχι την υστεροφημία και την ανακούφιση της ψυχής του μέσω της κοινωνικής προσφοράς. Οι τόσο δημοφιλείς σειρές του Χόλιγουντ άλλωστε παρουσιάζουν τέτοιου είδους χαρακτήρες ως τα πρότυπα εκείνα που παρακάμπτουν την ηθική ως «όπιο για το πόπολο».
Αυτός ο «μοντέρνος» άνθρωπος όμως αποφάσισε μια μέρα ότι...
δεν μπορεί να υπακούει άλλο τους κήρυκες της τηλεόρασης, διότι αισθάνθηκε ότι εάν έχανε την εθνική του κυριαρχία και την παρέδιδε στις Βρυξέλλες, εάν δεν ρίσκαρε επιλέγοντας έναν άνθρωπο που ενοχλεί τις ελίτ, θα παρέδιδε ανεπιστρεπτί την εξουσία σε μια παγκόσμια διακυβέρνη που θα του επέβαλλε υποχρεωτικά, αλλά με χαμόγελο, να γίνει πιο «μοντέρνος».
Και κάπου εκεί ξύπνησε και αντελήφθη ότι εάν δεν προασπιζόταν τις ρίζες του, την οικογένειά του, τον Θεό του, και εάν δεν επαναστατούσε έναντι του κόσμου των ειδώλων που του έφτιαξαν, κινδύνευε να παραγίνει μοντέρνος. Και όσο μοντέρνα και εάν είναι, η δυστυχία είναι δυστυχία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου