ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΣΥΡΙΖΟΚΗΦΗΝΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Ενα πρωινό στην Ταγκανίκα με την Tsakalotos Travels

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μπήκα με προσεκτικά βήματα στη ΔΟΥ κρατώντας στα χέρια τα πιστοποιητικά. Η κυρία δίπλα μου, ελαφρώς φοβισμένη κι αυτή, με ρώτησε αν το πιστοποιητικό θανάτου της μητέρας μου είχε πρόσφατη ημερομηνία. Η λογίστρια της είχε τονίσει ότι το πιστοποιητικό πρέπει να έχει πρόσφατη ημερομηνία. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, μετά όμως δεν ξέρεις τι γίνεται, πού κρύβονται για να ξεγελάσουν το ελληνικό Δημόσιο.  

Ο ταξιδιωτικός πράκτορας ήταν κατηγορηματικός: «Το σαφάρι πιστοποιητικών είναι δημοφιλέστατο γι’ αυτό και οι τιμές του τελευταία έχουν ανεβεί, όμως αξίζει τον κόπο. Εχει και αγωνία και τρέξιμο και καβγάδες, έχει όμως και την πιθανότητα να κάνεις γνωριμίες. Περιμένοντας, αποκλείεται να μην ακούσεις κάποια βαθυστόχαστη ανάλυση για το “σύστημα” και αποκλείεται να μην προκαλέσεις τον οίκτο κάποιου ομοιοπαθούς, ο οποίος με τη σειρά του προκαλεί τον δικό σου οίκτο».  

Ο οίκτος είναι το εθνικό μας αίσθημα. Λυπάται ο ένας τον άλλον και όλοι μαζί τη χώρα. Ετσι στήνονται οι πραγματικές φιλίες. Παραπονιούνται ορισμένοι ότι οι φόροι είναι ληστρικοί. Ομως ένα πρωί στην εφορία σε ανταμείβει. Είναι σαν ταξίδι στη ζούγκλα της Ταγκανίκας.

Ο πράκτορας μου είχε ψιθυρίσει συνωμοτικά τους αριθμούς 3 και 4. Σε αυτούς τους ορόφους επιδίδονται στο κυνήγι των πιστοποιητικών για τις κληρονομιές. Ξεκινάς από το 3 και, αν ξεμπερδέψεις, πας στο 4 για να σε στείλουν πίσω στο 3, αφού κάτι θα σου λείπει. «Αποκλείεται να μη σου λείπει κάτι», με καθησύχασε. «Οι φόροι σου δεν πάνε χαμένοι». 

Στην ουρά ήμασταν καμιά δεκαριά ανδρείοι, έτοιμοι για όλα. Αμέσως αναγνώρισα την αδελφή ψυχή, αυτόν με τον οποίον θα μοιραζόμουν την επόμενη μιάμιση ώρα αναμονής. Μου άνοιξε την καρδιά του. Ηταν εναντίον της τεχνολογίας. Προσπάθησα να τον πείσω ότι δεν φταίει η τεχνολογία που είχε έρθει από τις Σέρρες διότι η Εφορία Σερρών δεν επικοινωνεί με τις εφορίες των Αθηνών. Σε μια γωνιά καθόταν μια κυρία μπροστά σε μια οθόνη υπολογιστή, απ’ αυτές που σου λένε κάθε τόσο «κόλλησε το σύστημα». Αγκομαχούσε συμπάσχοντας με το σύστημά της και κάποια στιγμή μού φώναξε να μη μιλάω διότι δεν μπορεί να συγκεντρωθεί. Το βούλωσα πάραυτα, διότι δεν ήθελα να με σηκώσει στον πίνακα.

Μούσκεμα στον ιδρώτα, καθότι ο χώρος είχε αποκλεισθεί από το γραφείο με τον κλιματισμό. «Κλείστε την πόρτα γιατί φεύγει ο κλιματισμός», μου είχε φωνάξει μία από τις οδηγούς.  

Είχε έρθει η ώρα μου. Εδειξα τα πιστοποιητικά στον οδηγό μου, εννοείται...


 έλειπε ένα, ο άνθρωπος όμως ήταν και ευγενής και εργατικός. Είχε μεν υπολογιστή, όμως όλα έπρεπε να τα γράφει και σε κάτι παλιά λογιστικά βιβλία. Δεν ξέρεις ποτέ τι γίνεται με την τεχνολογία. Είχε έρθει η ώρα να ανεβώ στο 4.

Tsakalotos Travels

Στη ΔΟΥ, πριν περάσω στο επόμενο στάδιο της δοκιμασίας, διεπίστωσα ότι, εκτός από αυτούς που κάθονται στην ουρά, είναι και μερικοί που τρέχουν πέρα δώθε κραδαίνοντας τα πιστοποιητικά τους και περνούν μπροστά. Το σύνθημά τους είναι: «Είμαι απ’ το πρωί εδώ πέρα».  

Η επαγγελματική διαστροφή μου δεν με εγκαταλείπει ακόμη και σε τόπους εξωτικούς, όπως η Ταγκανίκα. Και το φιλοσόφησα. Αναρωτήθηκα σε ποια άλλη γλώσσα το «τρέχω όλη μέρα» ή «τρέχω σαν τρελός», ή ακόμη καλύτερα «έχω τρεξίματα» σημαίνει «έχω πολλή δουλειά». Πες στον Αγγλο «I run all day long», στον Γάλλο «je cours du matin au soir» ή στον Ιταλό «corro come un pazzo» και δεν πρόκειται να καταλάβουν οι ξενέρωτοι το τρελό πάθος του Ελληνα για το «σαφάρι πιστοποιητικών». Σουαχίλι δεν γνωρίζω. 

Στο επόμενο στάδιο της δοκιμασίας, στον περίφημο 4ο  έζησα το θαύμα της πολυπολιτισμικής Αθήνας. Ο ταξιδιωτικός πράκτορας, όταν μου πρότεινε τις εναλλακτικές του πακέτου «αποδοχή κληρονομίας, σαφάρι πιστοποιητικών», μου είχε συστήσει ανεπιφύλακτα τη συγκεκριμένη ΔΟΥ. Είναι αρμόδια για την πιο πυκνοκατοικημένη περιοχή της Ευρώπης και η πελατεία της είναι πολυπολιτισμική. Εκεί διαπιστώνεις ιδίοις όμμασι με πόση ευκολία οι άνθρωποι αυτοί που προέρχονται από άλλους πολιτισμούς προσαρμόζονται στον δικό μας.

Εννοείται πως δεν υπήρχε ουρά. Υπήρχε όμως ένα μηχάνημα που μοιράζει αριθμούς προτεραιότητας το οποίο ήταν σπασμένο. «Τα χαρτάκια τα μοιράζουν στην είσοδο στις 7.30 το πρωί. Μετά όποιος προλάβει», με ενημέρωσε ευγενής κύριος από αυτούς που περνούσαν μπροστά διότι «ήταν από το πρωί».  

Εκείνο που μου έκανε ιδιαιτέρως καλή εντύπωση είναι ότι η συνεννόηση των οδηγών του σαφάρι με την πολυπολιτισμική κοινότητα γινόταν με τρεις λέξεις της αγγλικής και τα υπόλοιπα τα αναλάμβανε η νοηματική γλώσσα. Ας μάθουν πρώτα τις βασικές λέξεις της ελληνικής, το έντυπο Μ1 και Μ4 –όχι δεν πρόκειται για ιούς της γρίπης– και μετά βλέπουμε.  

Αφού βρήκα τη σειρά μου, μετά την κυρία που κάθεται εκεί κάτω, στάθηκα κάπου. Πίσω από τα γκισέ ήταν μια ευρύχωρη αίθουσα με υπαλλήλους που κάθονταν ήσυχοι. Και όταν λέω ήσυχοι, το εννοώ. Δεν έδειχναν σημεία ζωής, παρά μόνον ένας δύο που κάτι έκαναν με τα κινητά τους. Εξαίρεση δύο μόνον στην πρώτη γραμμή, οι οποίοι, τρελαμένοι οι άνθρωποι, με σπασμένα τα νεύρα πάλευαν να διεκπεραιώσουν τις υποθέσεις όσων περίμεναν υπομονετικά. Οταν δεν έπεφτε το σύστημα. Γλυκυτάτη Αφρικανή χαμογελούσε στον έναν από τους δύο που της έλεγε ότι αυτό που ζητάει δεν γίνεται. Παρότι της μιλούσε δυνατά, χωρίζοντας μία μία τις συλλαβές, αυτή δεν καταλάβαινε.

Εννοείται ότι μου έλειπε ένα ακόμη πιστοποιητικό. Τόσα χρήματα τους δίνω. Δεν θα με ξεπετάξουν με σαφάρι δύο ημερών.