Toυ ΤΑΚΗ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗ
«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα / προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»
Κώστας Βάρναλης
Την ίδια στιγμή που όλοι μας μέναμε άφωνοι, ανήμποροι να ψελλίσουμε ακόμα και μια λέξη οδύνης, που ο τρόμος ζωγραφιζόταν στα πρόσωπά μας βλέπoντας την πιο απαίσια πλευρά του θανάτου και βουβοί παρακολουθούσαμε την κόλαση να έρχεται στη γη, την ίδια αυτή στιγμή οι ηγέτες μας έτρεχαν πανικόβλητοι όχι για να προλάβουν την καταστροφή, όχι για να δώσουν τον υπέρ πάντων αγώνα καθώς εγνώριζαν την ύπαρξη νεκρών, αλλά μόνο για να βρουν τις απαντήσεις τους για την επόμενη ημέρα, όταν το κακό θα έχει συντελεστεί, ώστε ανέγγιχτοι να συνεχίσουν να ερωτοτροπούν με τις πόρνες σειρήνες της εξουσίας. Και το είδαμε να γίνεται πράξη με την γελοία και συνάμα αποκρουστική παρουσία υπουργών και υπηρεσιακών παραγόντων σαν σε παράσταση σε θέατρο σκιών.
Ποιος αλήθεια ευφάνταστος θα περίμενε να δει την αποτρόπαια αυτή εικόνα;
Και ποιος απαισιόδοξος θα μπορούσε να φανταστεί ότι πρωθυπουργός, απέναντι σ’ αυτόν τον όλεθρο, θα γελοιοποιούσε μια χώρα ολόκληρη εξαγγέλλοντας με τον πιο βαρύγδουπο τρόπο την γνωστή σε όλους «ανάληψη πολιτικής ευθύνης»;
Ένα παιχνίδι λέξεων από κυνικούς, αδίστακτους, δειλούς, μικρούς, ελάχιστους, δυστυχισμένους μες την ανία τους, ανίατους εξουσιομανείς. Χωρίς μια λέξη αυτοκριτικής χωρίς ένα ίχνος αξιοπρέπειας.
Τι σχέση έχουμε μ’ αυτούς;
Γιατί να κουβαλήσουμε εμείς το βάρος της αναλγησίας τους;
Είναι άδικο. Αυτό μας ξεπερνάει. Ξεπερνά και τον ισχυρισμό ότι οι ηγέτες μας είναι ο καθρέφτης μας.
Όσοι νομίζαμε ότι ο Αρμαγεδδών του καλοκαιριού του ’15 πέρασε και θα έμενε η μελανή σελίδα του στην ιστορία, γελαστήκαμε.
Όσοι πιστέψαμε ότι η πολιτική στροφή θα ήταν μια καινούργια αρχή, διαψευστήκαμε.
Όσοι ελπίσαμε σε ένα καλύτερο αύριο για την ταλαιπωρημένη χώρα, σήμερα νιώθουμε απελπισμένοι.
Κι αυτό το καλοκαίρι σε τι θα μεταμφιεστεί;
Αυτό το καλοκαίρι δεν θα παιανίσουν οι σάλπιγγες της νίκης του δημοψηφίσματος που με τους ήχους τους κάλυπταν την τότε καταστροφή.
Άλλη θα είναι η τροφή αυτό το καλοκαίρι.
Θα ’ναι...
η Πνύκα ή το Καστελόριζο. Και με το αζημίωτο θα φέρουνε νταούλια και βιολιά για να γιορτάσουνε τη Λήθη.
Όμως τι θα ’ναι για πάντα το καλοκαίρι του ’18.
Θα είναι ο θρήνος για τη μάνα που κρατούσε στην αγκαλιά το πεθαμένο της παιδί.
Θα είναι ο θρήνος τη χαμένης μας αξιοπρέπειας, ως λαού, ως χώρας και ως έθνους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου